ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ

counter

π. ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΣ

«Ο πιστεύων εις εμέ, καθώς είπεν η Γραφή, ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος. Τούτο δε είπε περί του Πνεύματος ου έμελλον λαμβάνειν οι πιστεύοντες εις αυτόν ^. ούπω γαρ ην Πνεύμα Άγιον, ότι Ιησούς ουδέπω εδοξάσθη» (Ιωάν. 7, 38-39). Με τη φράση αυτή ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας δείχνει τις ευλογίες και τον τρόπο ζωής που αποκτά όποιος είναι μέλος του σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας δηλαδή. Και αυτό γίνεται την στιγμή που λαμβάνουμε, στο μυστήριο του Βαπτίσματος, το Χρίσμα, δηλαδή το Άγιο Πνεύμα μας καθιστά τέλεια μέλη του σώματος του Χριστού, δίδοντάς μας την χάρη και το δικαίωμα να συμμετέχουμε όχι μόνο στα μυστήρια, αλλά και στην αιώνια δόξα την οποία ο Χριστός πρώτος προσέδωσε στην ανθρώπινη φύση, συνεργεία του Αγίου Πνεύματος. Και είναι τρία τα χαρακτηριστικά αυτής της δόξας, η οποία ξεκινά από τον παρόντα χρόνο και κόσμο και τελειούται στην αιώνια ζωή: είναι ο κορεσμός της δίψας για νόημα, αιωνιότητα και όντως ζωή. Είναι η έκλυση αυτού του ζώντος ύδατος από τα εσώτερα της ύπαρξης προς όλο τον κόσμο. Και είναι η διατήρηση του Αγίου Πνεύματος  στην πίστη και τη ζωή της Εκκλησίας.  Αυτά τα τρία στοιχεία οδηγούν τον άνθρωπο από δόξης εις δόξαν.

                Η παρουσία του τρίτου προσώπου της Αγίας Τριάδος, του Αγίου Πνεύματος, στην ζωή μας λύνει το μεγάλο ερώτημα που ταλαιπωρεί κάθε άνθρωπο: «γιατί υπάρχουμε; ποιος είναι ο προορισμός μας; τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε;». Η παρουσία του Αγίου Πνεύματος μάς δείχνει ότι υπάρχουμε γιατί ο Θεός το θέλησε. Είμαστε παιδιά Του. Και σκοπός της ζωής μας είναι να ανακαλύπτουμε την υιότητά μας. Να βρίσκουμε σε κάθε περίσταση της ζωής μας, ευχάριστη και δυσάρεστη, ακόμη και στο βιολογικό μας τέλος, τα σημάδια της αγάπης του Θεού και τελικά τον Ίδιο.  Δεν είμαστε αυτόφωτοι και αυθύπαρκτοι. Έχουμε αρχή και τέλος στο χρόνο, όχι όμως και σε ό,τι αφορά στη σχέση μας με το Θεό που υπερβαίνει το χρόνο. Και σκοπός της ζωής μας είναι να πράττουμε κατά τις εντολές του Θεού, για να αναβαπτιζόμαστε στη χάρη που η σχέση μας μαζί Του μας προσφέρει. Και αυτή η σχέση γίνεται αιώνια. Δεν αφήνει ο Θεός την ψυχή μας στον Άδη (Ψαλμ. 15). Δεν εκμηδενιζόμαστε στην κόλαση της ανυπαρξίας ή της μοναξιάς, αλλά ζούμε την υιότητα για πάντα.

                Το βίωμα της υιότητας γίνεται κατάσταση που αγκαλιάζει όλη την ύπαρξή μας. Η παρουσία του Αγίου Πνεύματος ξεχειλίζει. Είναι γενναιόδωρη. Και ό,τι πλημμυρίζει, δεν κρύβεται. Πληροί και αυτόν που το ζει και γίνεται πηγή που ξεδιψά και τους άλλους. Αυτός είναι ο δρόμος και ο τρόπος της αγιότητας. Ο άνθρωπος που πιστεύει στο Χριστό και λαμβάνει το Άγιο Πνεύμα στη ζωή της Εκκλησίας αποκτά την αγιότητα. Και άγιος είναι εκείνος που αυθόρμητα αναλαμβάνει την αποστολή να δώσει αυτό που έχει και ζει, ανεξαρτήτως αν οι άλλοι οι άνθρωποι καταλάβουν τη χαρά που ζει. Καταλάβουν το φως που έχει στην καρδιά του. Καταλάβουν  γι’Αυτόν που τους μιλά και γι’ αυτό που ζει. Για την ανακαίνιση της ύπαρξης χάρις στην πίστη. Για την επιλογή της θυσίας και της αγάπης. Για την άσκηση και την μετάνοια. Για τον αγώνα εναντίον του πολυποίκιλου κακού. Για την συγχώρεση και την συνύπαρξη.   Για το μαρτύριο του αίματος και της συνείδησης. Για την επιλογή της διαφορετικότητας που όμως δεν αποκόπτει, αλλά περιλαμβάνει τους πάντες. Κι αν κόμη εκείνοι δεν θέλουν, δε λησμονεί την προσευχή για όλους. Τον κόσμο και την δημιουργία. Ο άγιος είναι αυτός που νιώθει να ξεχειλίζει η ύπαρξή του από τη χάρη του Πνεύματος και την παρουσία του Θεού. Και γίνεται η πηγή που ξεδιψά όσους το επιθυμούν. Ακόμη κι αν  αμφισβητούν και την πηγή και το ζων ύδωρ.

                Η υιότητα και η αγιότητα γίνονται φως τοις πάσι. Γίνονται ζωή στον κόσμο αυτό και στην αιωνιότητα. Και είναι η δόξα του ανθρώπου που φωτίζεται από το Άγιο Πνεύμα εντελώς διαφορετική από αυτήν που τα ανθρώπινα μέτρα προσφέρουν. Δεν έχει να κάνει με τις τιμές των ανθρώπων ούτε την υστεροφημία. Δεν έχει να κάνει με τα οικονομικά κίνητρα, ούτε με την ενασχόληση των άλλων με αυτόν που εν Αγίω Πνεύματι δοξάζεται.   Ούτε με πρωτοσέλιδα ή επαίνους. Η εν Αγίω Πνεύματι δόξα αποδίδει στον άνθρωπο το αρχαίον κάλλος. Του δίδει την ελευθερία από κάθε ανάγκη. Του δίδει την χάρη της Αληθείας. Τον καθιστά δυνατό στην καρδιά. Και αίρει κάθε φόβο από την ύπαρξη. Την ίδια στιγμή κάνει τον άνθρωπο να χαίρεται την οδό της πνευματικότητας.  Σκέπτεται το Θεό και ζει κατά Θεόν. Δεν επιδιώκει τα του κόσμου, αλλά υπερβαίνει τον κόσμο. Και αγαπώντας το Θεό και το συνάνθρωπο, ο δεδοξασμένος παρά του Αγίου Πνεύματος, ζει την ανάσταση από τον θάνατο της εκκοσμίκευσης και της κακότητας, όπως επίσης υπερβαίνει και την ανάγκη προσαρμογής στα δεδομένα του κόσμου, γιατί ξέρει ποια είναι η αληθινή του πατρίδα. Και δεν παραδίδεται στο θέλημα και τον τρόπο των πολλών, αλλά αναζητεί το Θεό σε κάθε στιγμή και σε κάθε πρόσωπο, ενώ σε κάθε πρόκληση έχει μέσα του αυτόματο ως φυσική του κατάσταση το τι θέλει ο Θεός.  

                Καθώς εορτάζουμε την Πεντηκοστή, καλούμαστε να ξαναβρούμε στη ζωή μας αυτά τα τρία στοιχεία: την υιότητα, την αγιότητα και την πνευματικότητα. Και τα τρία μας δίνουν τη δόξα που ξεπερνά τα μέτρα του κόσμου. Για να τα βρούμε και να τα σπουδάσουμε προϋπόθεση είναι η ζωή της Εκκλησίας, η οποία μας αγιάζει και μας δείχνει το Άγιο Πνεύμα. Η δόξα της πίστης, όσο κι αν δεν φαίνεται να  συγκινεί τον κόσμο μας, είναι μία πρόκληση να την αναζητήσουμε, υπερβαίνοντας έτσι  τα στίγματα των πταισμάτων και ζώντας την Αλήθεια του Τριαδικού Θεού. Φώτιση και επιφοίτηση, αγώνας και ελπίδα η πρόταση ζωής της Εκκλησίας. Ας την αναζητήσουμε εν Πνεύματι και αληθεία.