counter
τού Γεωργίου Τσιμπιρίδη
Η Αγία Τριάς – Μοναχού Ανδρέου Ρουμπλιώφ
ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΡΩΤΟΥΝ
Στο Δευτ. 6:4 λέγει: «Άκουε, Ισραήλ: Κύριος ο Θεός ημών είναι είς Κύριος», «και ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος Θεός παρά μόνο ένας» (1 Κορ. 8:4). Εσείς με ποιο δικαίωμα τον κάνατε Τριαδικό Θεό; Μπορείτε να μας το δείξετε αυτό είτε από τη Παλαιά είτε από τη Καινή Διαθήκη;
(Η ανωτέρω είναι μία από τις ερωτήσεις που έθεσαν γραπτώς, με συγκεκριμένη δηλαδή επιστολή, οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά την 10ην Μαρτίου 2012 εις το Αντιαιρετικό Γραφείο τής Ιεράς Μητροπόλεως Σιδηροκάστρου.)
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΔΩΣΟΥΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΟΠΟΙΟΥΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΔΥΟ Ή ΤΡΙΩΝ ΘΕΙΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ
‘ΣΚΟΠΕΛΟ’ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΚΥΡΙΩΝ ΤΟΥ ΨΑΛΜ. ΡΙ:1-5 (ΡΘ Ο΄)
ΨΑΛΜ. ΡΙ:1-5 (ΡΘ Ο΄)
ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ
ΘΕΟΤΗΤΟΣ ΚΙ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ
ΚΑΤΑ ΜΑΤΘ. ΚΗ:19
ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΩΣ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΦΙΛΙΠ. Β:6-7
ΤΗΝ ΤΡΙΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ ΠΟΥ
ΕΣΤΑΛΗ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ
Οι αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά θα πρέπει να μάθουν, ότι η λέξη ‘είς’ (δηλαδή ‘ένας’) είναι απόδοση τού Εβραϊκού όρου ‘εχάντ’ (ehad) που εκτός από αριθμητικό επίθετο (‘είς’, ‘έκαστος’, ‘μόνος’, ‘ο αυτός’), εκτός από αόριστο άρθρο (ένας–μία–ένα) κι εκτός από τακτικό αριθμητικό (πρώτος–πρώτη–πρώτο), εκτός δηλαδή από την έννοια τής απολύτου μονάδος, έχει επίσης και την έννοια τής συνθέτου μονάδος ή ενότητος διαφόρων στοιχείων ή ακεραίων μερών.
Τα χωρία που ακολουθούν έχουν αντληθεί από την μετάφραση τού Εβραϊκού κειμένου υπό τού Αρχιμ. Νεοφύτου Βάμβα και αναφέρονται όλα εις την Εβραϊκή λέξη ‘εχάντ’ αποδεικνύοντας τού λόγου το ασφαλές:
1) Γεν. β:24 ο άντρας και η γυναίκα γίνονται ‘σάρκα μία’ αλλά τα πρόσωπα είναι δύο,
2) Γεν. ια:6 υπάρχει μεν ‘είς λαός’ που όμως αποτελείται από αρκετές χιλιάδες ή κι εκατομμύρια ανθρώπους,
3) Έξοδ. κδ:3 όπου ‘ο λαός απεκρίθη με μία φωνή’ αλλά αυτή η μία φωνή αποτελείτο από πλήθος ανθρώπων,
4) Κριτ. κ:1, 8, 11 όπου ο ‘είς άνθρωπος’ αποτελείται από όλο το πλήθος τής συναγωγής,
5) Α΄ Βασ. κβ:13 όπου αναφέρεται περί ‘ενός στόματος’ αποτελουμένου όμως από πολλούς προφήτες,
6) Ιεζ. λζ:17 όπου η ‘μία ράβδος’ αποτελείται από δύο ράβδους,
7-8) Έξοδ. κστ:11, λστ:13, 18 όπου η ‘μία σκηνή’ αποτελείται από 10 ή 11 παραπετάσματα,
9-13) Γεν. λδ:16, 22, Α΄ Σαμ. ια:7, Β΄ Σαμ. ιθ:14, Έσδρα β:64, γ:1, 9 εις τα οποία χωρία αναφέρεται η φράση ‘είς λαός’ αποτελούμενος όμως αυτός ο λαός από πολλά πρόσωπα.
Ό,τι λοιπόν ισχύει εις τα ανωτέρω χωρία, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, το ίδιο ισχύει και εις το Δευτ. στ:4 ή αλλιώς ‘σεμά’ (δηλ. ‘άκουε’) όπως είναι γνωστό εις τούς Εβραίους. Ο ένας Θεός, δεν είναι ένας με την έννοια τού ενός προσώπου, αλλά με την έννοια που δεικνύουν τα προαναφερόμενα χωρία, δηλαδή με την έννοια τής συνθέτου μονάδος ή τής ενότητος διαφόρων προσώπων.
Όσον αφορά τώρα εις το δεύτερο Αγιογραφικό χωρίο που ανέφεραν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά εις την επιστολή τους, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής: Προκειμένου να αποκλείσουν την Θεότητα τού Ιησού Χριστού, επικαλούνται το Α΄ Κορ. η:4-6 νομίζοντας, ότι τα συγκεκριμένα χωρία περιορίζουν την Θεότητα εις τον Πατέρα αποκλείοντας τον Υιό ή το Άγιο Πνέυμα. Πλανώνται όμως πλάνην οικτράν, διότι ό,τι απεδείξαμε ότι ισχύει εις το Δευτ. στ:4 το ίδιο ισχύει κι εδώ. Το αριθμητικό ‘είς’ δεν απολυτοποιεί την έννοια τής προτάσεως, ούτε δακτυλοδεικτεί τον Πατέρα ως τον μόνο Θεό, αποκλείοντας κάθε άλλο πρόσωπο. Διότι εάν ακολουθήσουμε την συλλογιστική τών ακολούθων τής Εταιρίας Σκοπιά, τότε ο Πατήρ αποκλείεται από το να είναι Κύριος, εφόσον το ανωτέρω χωρίο λέγει ότι «και είς Κύριος Ιησούς Χριστός» (στίχ.6).
Δέχονται οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά ότι ο Πατήρ δεν είναι Κύριος εφόσον ο Παύλος λέει ότι ΕΝΑΣ είναι ο Κύριος κι αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός;
Αγωνιζόμενοι λοιπόν οι ακόλουθοι τής Σκοπιάς να απορρίψουν την Θεότητα τού Υιού καταλήγουν εις το εσφαλμένο συμπέρασμα που αμφισβητεί την κυριότητα τού Πατρός! Ας εφαρμόσουμε όμως την συλλογιστική τής Σκοπιάς και εις ένα ακόμη χωρίο τής Γραφής, το Ιούδ. στίχ.4 «...και τον μόνον δεσπότην και Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν αρνούμενοι». Κατ’ αυτό το χωρίο μοναδικός Δεσπότης και Κύριος είναι ο Ιησούς Χριστός.
Το δέχονται αυτό οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά; Δέχονται ότι ο Πατήρ δεν είναι Κύριος και Δεσπότης εφόσον ο μόνος Κύριος και Δεσπότης είναι ο Ιησούς Χριστός;
ΔΩΣΟΥΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Πώς, αγαπητοί ακόλουθοι τής Σκοπιάς, από την μία μεριά μάς λέγει η Γραφή ότι υπάρχει ‘είς Κύριος’, ‘είς Θεός’, ‘είς Πατήρ’, ‘είς Ποιμήν’, ‘είς Διδάσκαλος’ και από την άλλη να κάνει λόγο για πολλούς ‘κυρίους’, ‘θεούς’, ‘πατέρες’, ‘ποιμένες’, ‘διδασκάλους’; Ορίστε και μερικά παραδείγματα τα οποία θα πρέπει να εξηγήσετε και να δώσετε μίαν ικανοποιητική απάντηση εις εμάς αλλά και εις τούς εαυτούς σας.
«είς Κύριος» (Α΄ Κορ. η:4) - «κύριοι» (Πράξ. ιστ:19, 30, Α΄ Κορ. η:5, Εφεσ. στ:9, Κολασ. δ:1) - «κυρίοις» (Ματθ. στ:24, Λουκ. ιστ:13, Πράξ. ιστ:16, Εφεσ. στ:5, Κολασ. γ:22)
«είς (ο) Θεός» (Ρωμ. γ:30, Α΄ Κορ. η:4, 6, Γαλ. γ:20, Εφεσ. δ:6, Α΄ Τιμ. β:5, πρβλ. και Ησα. μδ:6) - «θεοί» [Ψαλμ. πβ:6 (πα Ο΄)], Ιωάν. ι:34, Πράξ. ιδ:11, ιθ:26, Α΄ Κορ. η:5, Γαλ. δ:5, )
«είς πατήρ» (Ματθ. κγ:9) – «πατέρες» (Λουκ. στ:26, ια:47, Ιωάν. στ:31, 49, 58, Πράξ. ζ:2, 11-12, 15, 19, 45, 51-52, ιε:10, κβ:1, Ρωμ. θ:5, Α΄ Κορ. ι:1, Εφεσ. στ:4, Κολασ. γ:21, Εβρ. γ:9, Β΄ Πέτρ. γ:4, Α΄ Ιωάν. β:13-14) - «πατέρων» (Ματθ. κγ:30, 32, Λουκ. α:17, 72, ια:48, Ιωάν. ζ:22, Πράξ. γ:13, 22, ε:30, ζ:32, 38-39, 45, κβ:14, Ρωμ. ιε:8, Εβρ. ια:23) - «πατέρας» (Λουκ. α:55, Πράξ. ιγ:17, 32, 36, κστ:6, κη:25, Ρωμ. ια:28, Α΄ Κορ. δ:15, Εβρ. ιβ:9)
«είς ποιμήν» (Ιωάν. ι:16, Εβρ. 13:20, Α΄ Πέτρ. α:25) - «ποιμένες» (Εφεσ. δ:11) (πρβλ. και Α΄ Πέτρ. ε:4 όπου ο Χριστός χαρακτηρίζεται ως Αρχιποίμην υπονοώντας δι’ αυτού τού χαρακτηρισμού ότι άρχει πολλών ποιμένων)!
«είς διδάσκαλος» (Ματθ. κγ:8) - «διδασκάλους» (Α΄ Κορ. ιβ:28-29, Εφεσ. δ:11) – «διδάσκαλοι» (Ιακ. γ:1).
«είς αγαθός ο Θεός» (Ματθ. ιθ:17, Μάρκ. ι:18, Λουκ. ιη:19) - «αγαθούς» (Ματθ. ε:45), «ο αγαθός άνθρωπος» (Λουκ. στ:45), «Ιωσήφ...ανήρ αγαθός και δίκαιος» (Λουκ. κγ:50), ο δε Βαρνάβας χαρακτηρίζεται ως «ανήρ αγαθός» (Πράξ. ια:24).
Ο δε Παύλος ονομάζει ο ίδιος τον εαυτό του «διδάσκαλο εθνών» και τού Ευαγγελίου (Α΄ Τιμ. β:7, Β΄ Τιμ.α:11) και εις την Α΄ Τιμ. β:12 απαγορεύει εις την γυναίκα να διδάσκει (εις τις εκκλησιαστικές συνάξεις) πράγμα που αφήνει να εννοηθεί, ότι οι διδάσκαλοι πρέπει να προέρχονται από τούς άνδρες.
Εις άλλα δε σημεία τής αυτής επιστολής λέγει εις τον Τιμόθεο: «Παράγγελλε ταύτα και δίδασκε» (Α΄ Τιμ.δ:11), «ταύτα δίδασκε» (Α΄ Τιμ.στ:3). Επίσης κάνει λόγο για «πρεσβυτέρους...κοπιώντες εν λόγω και διδασκαλία» (Α΄ Τιμ.ε:17), δηλαδή για πρεσβυτέρους διδασκάλους! Ο δε αδελφόθεος Ιάκωβος εις την επιστολή του (γ:1) προτρέπει «μη πολλοί διδάσκαλοι γίνεσθε».
Η Γραφή αναφέρει την εξής ιδιότητα για τον Θεό: «ο μόνος έχων αθανασίαν» (Α΄ Τιμ. στ:16). Ερωτούμε λοιπόν τούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά: «Οι άγγελοι είναι θνητοί ή αθάνατοι; Οι άγγελοι έχουν την ιδιότητα τής αθανασίας;». Κι αν είναι και αυτοί αθάνατοι, τότε πώς η Γραφή λέγει ότι ο Θεός είναι ο ΜΟΝΟΣ που είναι αθάνατος; Πώς η Γραφή λέγει, ότι ο Θεός είναι ο ΜΟΝΟΣ που έχει την ιδιότητα τής αθανασίας;
Η ΟΡΘΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ Α΄ ΚΟΡ. Η:4-6
Κατόπιν λοιπόν όλων τών ανωτέρω, τα οποία αναιρούν κι αποδεικνύουν ως εσφαλμένο το σκεπτικό τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά, η ορθή ερμηνεία τού Α΄ Κορ. η:4-6 έχει ως εξής: Ο Απόστολος Παύλος ομιλεί περί τών ψευδωνύμων θεών και κυρίων τού κόσμου τούτου. Η σύγκριση, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, δεν γίνεται μεταξύ Πατρός και Υιού, αλλά μεταξύ Αληθινού Θεού και ψευδών θεών, μεταξύ τού όντως Θεού και τών ανυπάρκτων θεών.
Επικαλείται δηλαδή ο Παύλος την Θεότητα τού Πατρός προκειμένου να αποδείξει τούς ψευδείς θεούς ως ανυπάρκτους χωρίς να αποκλείει τον Υιό ως Θεό. Επικαλείται επίσης την κυριότητα τού Υιού για να αποδείξει ως ψευδείς την κυριότητα τών ανυπάρκτων θεών, χωρίς να αποκλείει βεβαίως τον Πατέρα ως Κύριο. Οι λέξεις ‘Θεός’ και ‘Κύριος’, αναφερόμενες εις τον Πατέρα και τον Υιό, είναι συνώνυμες και χρησιμοποιούνται παραλλήλως, ώστε να μην δημιουργηθεί σύγχυση ότι υπάρχουν δύο διάφοροι Θεοί και δύο διάφοροι Κύριοι και γίνει αυτό αιτία να επιστρέψουν οι Κορίνθιοι εις την πολυθεΐα.
Κατόπιν δε προσεκτικής εξετάσεως τών συγκεκριμένων χωρίων διαπιστώνουμε, ότι εφόσον το ‘είς Θεός’ τού στίχ.4 αντιτίθεται προς το ‘πολλοί θεοί’ και συνωνύμως ‘πολλοί κύριοι’ τού στίχ.5 και ισοδυναμεί προς το ‘εις Θεός, ο Πατήρ’ και συνωνύμως ‘είς Κύριος, Ιησούς Χριστός’ τού στίχ.6, τότε ο Ιησούς Χριστός, όπως και ο Πατήρ, περιλαμβάνεται εις την έννοια τού αληθινού Θεού.
Αφού δηλαδή το ‘είς Θεός’ τού στίχ.4 εκφράζεται δια τού ‘εις Θεός, ο Πατήρ’ και ‘είς Κύριος, Ιησούς Χριστός’ τού στίχ.6, Πατήρ και Υιός έχουν την ίδια ουσία. Όπως δε το ‘είς Κύριος’, προκειμένου περί τού Υιού, δεν αποκλείει από τής κυριότητος τον Πατέρα, έτσι και το ‘εις Θεός’, προκειμένου περί τού Πατρός, δεν αποκλείει από τής Θεότητος τον Υιό.
Παρόμοια διατύπωση συναντούμε εις την Β΄ Επιστολή τού Ιωάννου:«Πας ο παραβαίνων και μη μένων εν τη διδαχή τού Χριστού Θεόν ουκ έχει. Ο μένων εν τη διδαχή τού Χριστού, ούτος και τον Πατέρα και τον Υιό έχει» (Β΄ Ιωάν. στίχ.9) δηλαδή «Καθένας που εκτρέπεται και δεν μένει εις την διδασκαλία τού Χριστού, Θεό δεν έχει. Όποιος μένει εις τη διδασκαλία τού Χριστού, αυτός και τον Πατέρα και τον Υιό έχει». Αντί δηλαδή ο Ιωάννης να πει, ότι όποιος μένει εις την διδαχή τού Χριστού έχει Θεό, λέγει ότι έχει και τον Πατέρα και τον Υιό, διότι αμφότεροι περιλαμβάνονται εις την έννοια τού Θεού!
Και για να ολοκληρώσουμε την ανάλυση, είναι δηλαδή σα να λέγει ο Απόστολος, ότι για τούς άλλους υπάρχουν πολλοί κύριοι, αλλά για εμάς τούς πιστούς υπάρχει είς Κύριος, ο Ιησούς Χριστός. Οι πολλοί λέγονται κύριοι με καταχρηστική και ψευδή έννοια, ο ένας όμως είναι Κύριος με κύρια και αληθινή έννοια. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο είς και ο μοναδικός Κύριος, διότι είναι ολόκληρος η θεία ουσία, Όπως επίσης ο Πατήρ είναι ο ‘είς Θεός’, αλλά βεβαίως είναι και ο ‘είς Κύριος’, έτσι και ο Υιός είναι ο ‘είς Κύριος’, αλλά βεβαίως είναι και ο ‘είς Θεός’. Κάθε ένα θείο πρόσωπο, επειδή είναι η όλη θεία ουσία, ο όλος Θεός, είναι ο μοναδικός Θεός και Κύριος!
Η ΤΡΙΑΔΙΚΟΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ
Ερχόμεθα τώρα να απαντήσουμε και εις το τελευταίο σκέλος τού ερωτήματος τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά που έχει ως εξής: «Εσείς με ποιο δικαίωμα τον κάνατε Τριαδικό Θεό; Μπορείτε να μας το δείξετε αυτό είτε από τη Παλαιά είτε από τη Καινή διαθήκη;» Αφού έως τώρα απεδείξαμε, ότι το σκεπτικό τών ακολούθων τής Σκοπιάς, εις τα δύο χωρία που επικαλέστηκαν προκειμένου να απορρίψουν την Τριαδικότητα τού Θεού, είναι εσφαλμένο, τώρα θα αποδείξουμε, ότι δεν είμαστε ΕΜΕΙΣ αυτοί που εφηύραμε τον Τριαδικό Θεό, αλλά ότι η ΙΔΙΑ η Γραφή βοά γι’ αυτό! Η ΙΔΙΑ δηλαδή η Γραφή θα αποδείξει την πλάνη τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά, ότι αρνούνται την μεγαλυτέραν αλήθεια τής Πίστεώς μας. Θα αποδείξει, δηλαδή, ότι ο ένας όσον αφορά την ουσία Θεός, είναι Τριαδικός ως προς τις υποστάσεις ή τα πρόσωπα., Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα.
Είναι πλήθος τα χωρία που μάς δείχνουν ότι η Θεότης αποτελείται από παραπάνω από ένα πρόσωπα. Υπάρχουν αμέτρητα παράδοξα και καταπληκτικά χωρία, αδιανόητα και ανεπινόητα ανθρωπίνως, που υπονοούν ή σαφώς εννοούν το μυστήριον τού Τριαδικού Θεού. Εις την συνέχεια θα αναφέρουμε ορισμένα εξ αυτών. Ξεκινάμε από την Παλαιά Διαθήκη παραθέτοντας πάντα από την μετάφραση τού Εβραϊκού κειμένου υπό Νεοφύτου Βάμβα, μετάφραση που χρησιμοποιούσαν άλλωστε επί πολλές δεκαετίες και οι ίδιοι οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά:
ΟΠΟΙΟΥΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΔΥΟ Ή ΤΡΙΩΝ ΘΕΙΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ
1) «Και είπεν ο Θεός, Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών...Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα εαυτού· κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν». (Γεν. α:26-27) Ο Θεός δεν είπε «Ας κάμω άνθρωπο συμφώνως προς την εικόνα ΜΟΥ», αλλά χρησιμοποίησε πληθυντικό ‘κάμωμεν’, ‘ημών’. Η Σκοπιά ισχυρίζεται, ότι ο Θεός απευθύνεται εις τον Υιό Του (Βιβλίο ‘Δάσκαλος’, κεφ.3, σελ.22, Σκοπιά, 15.01.1992, σελ.21, Σκοπιά, 01.02.1991, σελ.17, παρ.8) ή αλλιώς εις τον αρχάγγελο Μιχαήλ.
Εις την έννοια όμως τού πληθυντικού αποκλείεται να περιλαμβάνονται άγγελοι, διότι τον άνθρωπο ‘εποίησεν ο Θεός’, όχι και άγγελοι ή αρχάγγελοι όπως είναι ο Μιχαήλ. Τον εποίησε δε ‘κατ’ εικόνα Θεού’, όχι κατ’ εικόνα αγγέλου ή αγγέλων. Ο Θεός δηλαδή, κατά το ανωτέρω χωρίο, δεν είναι ΕΝΑ μόνο πρόσωπο, αλλά περισσότερα, τα οποία συνεργάστηκαν για την δημιουργία τού ανθρώπου.
Η Σκοπιά όμως, προκειμένου να αποφύγει τον ‘σκόπελο’ τής Τριαδικότητος τού Θεού, ισχυρίζεται, ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με πληθυντικό ευγένειας ή μεγαλοπρέπειας, φέρνοντας το εξής παράδειγμα: «Μερικοί έχουν ισχυριστεί ότι το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο που χρησιμοποιείται σ’ αυτή την έκφραση καταδεικνύει μια Τριάδα. Αλλά, αν εσείς λέγατε, ‘Ας κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας’, κανείς φυσιολογικά δεν θα κατανοούσε ότι αυτό υπονοεί πως μέσα σας συνυπάρχουν πολλά πρόσωπα. Απλώς εννοείτε ότι δύο ή περισσότερα άτομα θα εργαστούν μαζί για να κάνουν κάτι. Έτσι και ο Θεός όταν χρησιμοποίησε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο απλώς απευθυνόταν σ’ ένα άλλο άτομο, το πρώτο πνευματικό δημιούργημά του, τον ‘πρωτομάστορα’, τον προανθρώπινο Ιησού.» (‘Τί λέει η Αγία Γραφή Σχετικά με τον Θεό και τον Ιησού’, σελ.14, η υπογράμμιση δική μας).
Βέβαια η γελοιότητα τού επιχειρήματος είναι κραυγαλέα, διότι εάν την φράση ‘Ας κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας’ την απευθύνει κάποιος εις τον εαυτό Του, τότε βεβαίως ενδέχεται να είναι πληθυντικός μεγαλοπρέπειας, χωρίς να συνυπάρχουν πολλά πρόσωπα μέσα εις αυτόν που το λέει. Αλλά εφόσον η Σκοπιά ισχυρίζεται, ότι αυτή την φράση δεν την είπε ο Θεός εις τον Εαυτό Του, αλλά εις τον Υιό Του, τότε το επιχείρημα που επικαλείται η Σκοπιά είναι γελοίο και εντελώς άσχετο με την υπόθεση.
Πώς είναι άλλωστε δυνατόν να ομιλεί κάποιος εις τον εαυτό του με πληθυντικό μεγαλοπρέπειας και ταυτοχρόνως να ‘εννοεί ότι δύο ή περισσότερα άτομα θα εργαστούν μαζί για να κάνουν κάτι’; Ή εις τον εαυτό του θα ομιλεί κάποιος ή εις άλλους! Ή το ένα θα ισχύει ή το άλλο. Πώς είναι δυνατόν να ισχύουν ταυτοχρόνως και τα δύο; Τί παρανοϊκά και αλλοπρόσαλλα πράγματα είναι αυτά που δημοσιεύει η Σκοπιά προκειμένου να ρίξει ‘στάχτη’ εις τα μάτια τών ακολούθων της, ώστε να τούς αποπροσανατολίσει αλλοιώνοντας και διαστρεβλώνοντας την μεγαλυτέραν αλήθεια τής Πίστεως;
Και για να καταρρίψουμε άπαξ δια παντός το γελοίο, αποτυχημένο και παραπλανητικό επιχείρημα που επικαλείται η Σκοπιά, προκειμένου να παροδηγήσει τούς ακολούθους της όσον αφορά εις την Τριαδικότητα τού Θεού, θα επικαλεστούμε το Γεν. γ:22 που ξεκαθαρίζει τα πράγματα τού Γεν. α:26-27 και ξεσκεπάζει τις ψευδοδιδασκαλίες τού ‘δούλου’. Αναφέρει ο Θεός για τον Αδάμ μετά την πτώση του το εξής: «Ιδού, έγινεν ο Αδάμ ως είς εξ ημών...». Η φράση ‘είς εξ ημών’ αποκλείει να είναι το ‘ημών’ πληθυντικός μεγαλοπρέπειας, διότι ο Θεός είπε ότι ο Αδάμ έγινε ως ΕΝΑΣ από ΕΜΑΣ τα θεία πρόσωπα!
Όπως λοιπόν, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, το ‘ημών’ τού προαναφερθέντος χωρίου δεν είναι πληθυντικός μεγαλοπρέπειας, αλλά δηλώνει πλήθος θείων προσώπων, έτσι και το ‘κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών’ (Γεν. α:26) δεν είναι το ‘ημών’ πληθυντικός μεγαλοπρέπειας, αλλά δηλώνει εμφανώς το πλήθος τών θείων προσώπων από τα οποία αποτελείται η Θεότης!
2) Και είπεν ο Κύριος...έλθετε, ας καταβώμεν, και ας συγχύσωμεν εκεί την γλώσσα αυτών...εκεί συνέχεεν ο Κύριος την γλώσσα πάσης τής γης» (Γεν. ια:6-9). Ευθύς αμέσως παραθέτουμε και την Μετάφραση Νέου Κόσμου για να διαπιστώσουν οι αγαπητοί ακόλουθοι τής Σκοπιάς, την κραυγαλέα αλλοίωση τού ιερού κειμένου εις την οποίαν προέβη ο ‘πιστός και φρόνιμος δούλος’ ή όπως υπερφιάλως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται ‘αυθεντικός προφήτης τής γενεάς μας’ και ‘αληθινός εκπρόσωπος τού Ιεχωβά’ (Σκοπιά, 01.06.1973, σελ.342):
«Εμπρός! Ας κατεβούμε και ας συγχύσουμε εκεί την γλώσσα τους ώστε να μην καταλαβαίνουν ο ένας την γλώσσα τού άλλου» (Μ.Ν.Κ. έκδ.1997, η υπογράμμιση δική μας).
Γιατί άραγε μετέφρασε η Εταιρία Σκοπιά το ‘έλθετε’ τού πρωτοτύπου κειμένου με ‘Eμπρός!’; Διότι, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, είναι εμφανέστατο, ότι εδώ δεν πρόκειται για πληθυντικό μεγαλοπρέπειας, αλλά για ΕΝΑ πρόσωπο που απευθύνεται σε τουλάχιστον άλλα ΔΥΟ πρόσωπα!
Έχουμε δηλαδή ΤΡΙΑ θεία πρόσωπα που κατέβηκαν και εσύγχυσαν την γλώσσα τών ανθρώπων τού Πύργου τής Βαβέλ. Τα δε ΤΡΙΑ πρόσωπα που ενήργησαν κατ’ αυτόν τον τρόπο εις τον στίχ.9 η Γραφή τα ενοποιεί εις ΕΝΑΝ Κύριο και λέγει, ότι ‘συνέχεεν ο Κύριος την γλώσσα πάσης τής γης’! ΤΡΙΑ πρόσωπα αλλά ΕΝΑΣ Κύριος, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, που ισχυρίζεστε, ότι η Τριαδικότητα τού Θεού είναι εφεύρεση δική μας λέγοντας: «Εσείς με ποιο δικαίωμα τον κάνατε Τριαδικό Θεό;». Σάς απαντούμε λοιπόν: «Με το δικαίωμα που μάς δίδει η ΙΔΙΑ η Αγία Γραφή»!
ΕΜΕΙΣ, αγαπητοί ακόλουθοι τής Σκοπιάς, κηρύττουμε αυτά που λέει το ιερό κείμενο τής Γραφής. ΕΣΕΙΣ όμως, οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, και ειδικώτερα οι υπεύθυνοι ΑΝΩΝΥΜΟΙ τής ‘περίφημης’ Μεταφράσεως Νέου Κόσμου, γιατί αλλοιώνουν το κείμενο ώστε να μην μπορούν οι αναγνώστες να διακρίνουν την μεγαλυτέραν αλήθειαν τής Πίστεως, την Τριαδικότητα τού Θεού; Και για να μην υποψιαστούν οι αναγνώστες την παραχάραξη τού κειμένου, η Εταιρία Σκοπιά αλλοίωσε και το ‘έλθετε’ τών στίχ. 3 και 4 σε ‘Eμπρός!’, διότι ήταν πολύ κοντινά τα χωρία κι αν μεταφράζονταν ορθώς, δηλαδή ‘έλθετε’, θα υποψιάζονταν εύκολα οι αναγνώστες την παραχάραξη κάνοντας την σύγκριση.
Εις άλλην όμως παρομοία περίπτωση, που όμως είναι αρκετά μακριά από το υπό έρευνα χωρίο, η Εταιρία Σκοπιά μετέφρασε ΣΩΣΤΑ το ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ Εβραϊκό ρήμα (הָ֚בָה- hā·ḇāh) τού Γεν. ια:3,4,7 σε ‘Ελάτε’!!! Ας εξετάσουμε το επίμαχο χωρίο που αποδεικνύει κι επιβεβαιώνει περιτράνως την ΣΚΟΠΙΜΗ αλλοίωση τού Γεν. ια:7: «Έλθετε, ας σοφισθώμεν κατ’ αυτών, δια να μην πολυπλασιασθώσι...» (Έξοδ. α:10). Διαβάστε τώρα και την ΟΡΘΗ Μετάφραση Νέου Κόσμου: «Ελάτε! Ας φερθούμε έξυπνα απέναντί τους, μήπως και πληθύνουν...» (Έξοδ. α:10, Μ.Ν.Κ. έκδ.1997 η υπογράμμιση δική μας).
Εδώ το ‘Ελάτε!’ το απευθύνει εις τον λαό του ο καινούργιος Φαραώ που ανέλαβε βασιλεία εις την Αίγυπτο, ο οποίος δεν εγνώριζε τον Ιωσήφ. Γιατί όμως η Σκοπιά, αγαπητοί αναγνώστες, δεν μετέφρασε εδώ το ‘ελάτε’ με ‘Εμπρός!’ όπως έκανε με το Γεν. ια:7; Για τον απλούστατο λόγο, ότι το χωρίο είναι ‘ανώδυνο’ γι’ αυτήν. Το χωρίο δηλαδή δεν περιέχει κάποια δογματική αλήθεια που να εκθέτει το πιστεύω της ως πεπλανημένο και το άφησε αναλλοίωτο, κάτι βέβαια που δεν έκανε εις το αντίστοιχο τής Γενέσεως που κάνει ξεκάθαρα λόγο για Τριαδικότητα προσώπων εις την Θεότητα.
Εάν η Εταιρία Σκοπιά αλλοιώνει κατ’ αυτόν τον τρόπο τα χωρία που αναδεικνύουν και αποδεικνύουν την Τριαδικότητα τού Θεού, ΕΣΕΙΣ, οι ακόλουθοί της, που την έχετε εμπιστευθεί για την σωτηρία σας, πώς θα διακρίνετε την μεγαλυτέραν αλήθεια τής Πίστεως, την Τριαδικότητα τού Θεού;
Αντί, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, να κατηγορήσετε την Εταιρία Σκοπιά για τις εξόφθαλμες αλλοιώσεις και παραχαράξεις που έχει κάνει εις το ιερό κείμενο, κατηγορείτε ΕΜΑΣ ως εφευρέτες τού Τριαδικού Θεού, ως δήθεν δηλαδή εφευρέτες αντιγραφικών διδασκαλιών; Για σκεφτείτε καλύτερα, σάς παρακαλούμε πολύ, εάν έχουν ίχνος λογικής αυτά που λέτε.
3) Κι ερχόμαστε τώρα εις τα πιο παράδοξα και μυστηριώδη κεφάλαια τής Παλαιάς Διαθήκης, αυτά τής Γεν. ιη – ιθ κεφάλαια. Δύο κεφάλαια γεμάτα με παραδοξότητες, με μυστηριώδεις Ενικούς και Πληθυντικούς, με εκφράσεις και νοήματα που έχουν καταργήσει κάθε έννοια Συντακτικού! Θα λέγαμε, ότι εις τα συγκεκριμένα κεφάλαια, ευρίσκονται συγκεντρωμένα όλα τα στοιχεία που αναδεικνύουν και αποδεικνύουν το μεγαλείο τής Τριαδικότητος τού Θεού!
Επειδή, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, τα συγκεκριμένα δύο μυστηριώδη κεφάλαια τα έχουμε αναλύσει λεπτομερώς, σάς παραπέμπουμε επί τούτου εις την αντίστοιχη μελέτη μας που ευρίσκεται δημοσιευμένη εις το blog http://eleftheros-aitos.blogspot.gr/2011/09/blog-post.html και φέρει τον τίτλο «Η Τριαδικότης τού Θεού κατά τα μυστηριώδη ΙΗ και ΙΘ κεφάλαια τής Γενέσεως. Ο περίφημος ‘άγγελος Κυρίου’ τής Παλαιάς Διαθήκης και οι εμφανίσεις αυτού. Η μελέτη που αναδεικνύει και αποδεικνύει το μυστήριον τής Τριαδικότητος τού Θεού εις τα περίφημα και μυστηριώδη ΙΗ και ΙΘ κεφάλαια τής Γενέσεως».
Διαβάστε την με προσοχή και θα χαρούμε πολύ να την σχολιάσετε και να μάς εκφράσετε τις τυχόν απορίες, ενστάσεις ή αντιρρήσεις σας.
4) «Ούτω λέγει Κύρος ο Θεός περί τού Εδώμ· Ηκούσαμεν αγγελία παρά Κυρίου, και μηνυτής απεστάλη προς τα έθνη...» (Αβδιού α:1) Εις αυτό το παράδοξο και μυστηριώδες χωρίο ομιλεί ο Κύριος (Γιαχβέ) και λέγει: «ηκούσαμεν παρά Κυρίου»!!! Ομιλεί δε κατ’ αυτόν τον τρόπο, διότι περισσότερα από ΕΝΑ πρόσωπα, ΕΝΑΣ όμως κατά την ουσία Κύριος, άκουσαν από ΑΛΛΟΝ Κύριο, προφανώς από τον Πατέρα! Και για να προλάβουμε τυχόν ένσταση τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά, ότι εδώ δήθεν ομιλεί ο προφήτης Αβδιού, λέγουμε ότι για τρεις λόγους δεν ισχύει κάτι τέτοιο:
α) Εις ΟΛΕΣ τις περιπτώσεις τής Παλαιάς Διαθήκης κατά τις οποίες συναντούμε την έκφραση ‘Τάδε (ή ούτω) λέγει Κύριος», αυτή ΠΑΝΤΟΤΕ εισάγει αυτολεξεί, αυτούσιους λόγους τού Κυρίου (Γιαχβέ),
β) Ο πληθυντικός (‘ηκούσαμεν’) είναι εντελώς απίθανο να είναι τής μεγαλοπρέπειας, διότι δεν συνηθίζουν να ομιλούν κατ’ αυτόν τον τρόπο οι προφήτες τής Παλαιάς Διαθήκης, και
γ) Εάν τελικά ο πληθυντικός είναι κανονικός και όχι τής μεγαλοπρέπειας, τότε είναι εντελώς αδύνατο να συνυπονοήσουμε μαζί με τον προφήτη και τον λαό ως μέτοχο τής προφητικής εμπνεύσεως!
Να λοιπόν, αγαπητοί ακόλουθοι τής Σκοπιάς, άλλο ένα χωρίο που αναδεικνύει την Τριαδικότητα τού Θεού, την μεγαλυτέραν αληθεία τής Πίστεως, την οποίαν όχι μόνον αρνείστε, αλλά κατηγορείτε επίσης τούς Ορθοδόξους ως εφευρέτες της.
5) «Διότι ούτω λέγει Κύριος· Ηκούσαμεν φωνή τρομεράν, φόβον και ουχί ειρήνην. Ερωτήσατε τώρα και ίδετε...» (Ιερ. λ:5-6 Εβρ.). Όπως καταλαβαίνουμε, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα παρόμοιο με το προηγηθέν χωρίο. Ομιλεί ο Κύριος και λέγει σε πληθυντικό αριθμό ‘ηκούσαμεν’, υπονοώντας βεβαίως ότι εις την έννοια τού Κυρίου περιλαμβάνονται περισσότερα τού ΕΝΟΣ πρόσωπα! Το ότι ομιλητής είναι θείο πρόσωπο (Γιαχβέ) και ΟΧΙ ο προφήτης, συνηγορεί και το κατά δεύτερο (β΄) πρόσωπο ρήμα ‘ερωτήσατε’ υπονοώντας βεβαίως ‘εσείς οι άνθρωποι’, ξεχωρίζοντας έτσι τον Εαυτό Του από τούς ανθρώπους!
6) Είπεν ο Κύριος προς τον Κύριόν μου, κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τούς εχθρούς σου υποπόδιον τών ποδών σου. 2. Εκ τής Σιών θέλει εξαποστείλει ο Κύριος την ράβδον τής δυνάμεώς σου· κατακυρίευε εν μέσω τών εχθρών σου... 4. Ώμοσεν ο Κύριος, και δεν θέλει μεταμεληθεί... 5. Ο Κύριος, ο εκ δεξιών σου, θέλει συντρίψει βασιλείς εν τη ημέρα τής οργής αυτού» [Ψαλμ. ρι:1-5 (ρθ Ο΄)].
Συμφώνως προς το πρώτο χωρίο, εις αυτόν τον Ψαλμό ένας ‘Κύριος’ (ο Πατήρ) απευθύνεται προς έναν ΔΕΥΤΕΡΟ ‘Κύριο’ (τον Υιό-Μεσσία), τον οποίον θέτει εκ δεξιών Του και τού παρέχει διάφορες υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις. Ομιλώντας δε ο Πατήρ προς τον Υιό-Μεσσία εις τούς στίχ.2, 4 και 5 αναφέρει ΤΡΙΤΟ ‘Κύριο’, πιο συγκεκριμένα κάνει λόγο για ΔΕΥΤΕΡΟ Γιαχβέ (όπως αναφέρεται εις το πρωτότυπο Εβραϊκό κείμενο), περί τού οποίου ομιλεί σε τρίτο (γ΄) πρόσωπο (δεν λέγει δηλαδή ‘θα σού εξαποστείλω ΕΓΩ’, αλλά λέγει ‘θέλει εξαποστείλει ο ΚΥΡΙΟΣ’ στίχ.2). Συνεχίζοντας δε ο Κύριος τού στίχ.1 (ο Πατήρ) τον λόγο Του προς τον Υιό-Μεσσία, αναφέρεται εις τον ΤΡΙΤΟ Κύριο (δηλαδή εις τον ΔΕΥΤΕΡΟ Γιαχβέ) ως να παρίσταται εκ δεξιών τού Υιού-Μεσσία! (‘Ο Κύριος, ο εκ δεξιών σου’ στίχ.5)
Να λοιπόν η Τριαδικότητα τών θείων προσώπων την οποίαν οι ακόλουθοι τής Σκοπιάς αρνούνται ισχυριζόμενοι, ότι την εφηύραμε εμείς οι Ορθόδοξοι!
‘ΣΚΟΠΕΛΟ’ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΚΥΡΙΩΝ ΤΟΥ ΨΑΛΜ. ΡΙ:1-5 (ΡΘ Ο΄)
Για να αποφύγει όμως η Εταιρία Σκοπιά τον ‘σκόπελο’ τών πολλών Κυρίων, ισχυρίζεται, ότι από τον στίχ.2 κι εξής δεν ομιλεί ο Γιαχβέ, αλλά ο Δαυίδ προς τον Υιό-Μεσσία, εφόσον όλος ο ψαλμός απευθύνεται εις Αυτόν, και ότι ο Γιαχβέ τού στίχ.5 είναι ο Θεός-Πατήρ που «υποστηρίζει τον Αρχιερέα Του και ταυτοχρόνως ισχυρό πολεμιστή Του» (Σκοπιά, 01.07.1990, σελ.20, παρ.12)! Δηλαδή, με λίγα λόγια, η Σκοπιά δεν θεωρεί την παρουσία κάποιου Κυρίου εκ δεξιών τού Μεσσία κατά κυριολεκτική έννοια, αλλά την ερμηνεύει με μεταφορική έννοια ως «μία κατάσταση που χρησιμοποιείται μεταφορικά σε σχέση με την βοήθεια και την προστασία που παρέχει ο Θεός σε εκείνους που τον υπηρετούν» (Ενόραση, τόμ.2, σελ.1273 η υπογράμμιση δική μας) και ότι «ο Ιεχωβά είναι ‘στα δεξιά’ τών υπηρετών του ώστε να πολεμάει για χάρη τους. Με αυτόν τον τρόπο τούς παρέχει προστασία και βοήθεια...» (Σκοπιά, 01.09.2006, σελ.14, παρ.8).
Γνωρίζοντας λοιπόν η Σκοπιά, ότι δεν είναι δυνατόν να ομιλεί ο Δαυίδ κατ’ αυτόν τον τρόπο και να διατάζει τον Μεσσία, εφηύρε, ή κατ’ άλλην εξήγηση μιμήθηκε, εις την Μ.Ν.Κ. έναν τρόπο ώστε η επίμαχη φράση ‘κατακυρίευε εν μέσω τών εχθρών σου’ να μην υπονοεί τον Δαυίδ ως ομιλητή: πρόσθεσε την λεξούλα ‘λέγοντας’ ώστε η συγκεκριμένη φράση να αναφέρεται ως λόγος τού Γιαχβέ (προς τον Μεσσία) και όχι ως λόγος τού Δαυίδ (προς τον Μεσσία)!!! Ας θαυμάσουμε λοιπόν όλοι τον ‘πιστό και φρόνιμο δούλο’ επί το γνωστό πλέον ‘θεάρεστον’ έργον τής αλλοιώσεως και διαστρεβλώσεως τού νοήματος τού ιερού κειμένου τής Γραφής:
«Το ραβδί της ισχύος σου θα στείλει ο Ιεχωβά από την Σιών, λέγοντας: ‘Κατακυρίευε ανάμεσα στους εχθρούς σου’» (Ψαλμ. ρι:2 Μ.Ν.Κ., έκδ.1997, η υπογράμμιση δική μας)
Όσοι όμως μπορούν να διαβάσουν από το πρωτότυπο Εβραϊκό κείμενο ή από αντίστοιχες Αγγλικές μεταφράσεις, παρατηρούν, ότι δεν υπάρχει κάποια Εβραϊκή λέξη που να πρέπει να μεταφραστεί με την μετοχή ‘λέγοντας’ την οποία αυθαιρέτως πρόσθεσε η Μ.Ν.Κ.! Το πρωτότυπο δηλαδή Εβραϊκό κείμενο, λέει αυτό που έχει ορθώς μεταφραστεί εις την μετάφραση τού Νεοφύτου Βάμβα κι έχει ως εξής: «Εκ τής Σιών θέλει εξαποστείλει ο Κύριος την ράβδον τής δυνάμεώς σου· κατακυρίευε εν μέσω τών εχθρών σου».
Από τις 50 και πλέον Αγγλικές μεταφράσεις τού Εβραϊκού κειμένου που έχουμε υπ’ όψιν μας, μόνον εις 3 παρατηρείται η προσθήκη τής μετοχής ‘λέγοντας’, και αυτές είναι οι εξής: The New American Bible, New American Standard Bible, Today’s New International Version. Η Σκοπιά, λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες, επέλεξε να ακολουθήσει και να μιμηθεί την μειοψηφία (3 μεταφράσεις) και όχι την ισχυρή πλειοψηφία (47 μεταφράσεις)!
ΨΑΛΜ. ΡΙ:1-5 (ΡΘ Ο΄)
Συνοψίζοντας λοιπόν, όσον αφορά εις το συγκεκριμένο ψαλμικό χωρίο, παρατηρούμε τα εξής:
α) Η συνάφεια τού κειμένου δεν μάς επιτρέπει να θεωρήσουμε αλλαγή ομιλητού εις τον στίχ.2 όπως διακαώς επιθυμεί η Εταιρία Σκοπιά. Οπότε για να ισχύει το σκεπτικό τού ‘δούλου’ περί αλλαγής ομιλητού (από τον Γιαχβέ δηλαδή εις τον Δαυίδ), θα πρέπει να παραθέσει και την αντίστοιχη επιχειρηματολογία και όχι να εισαγάγει επιπλέον λέξεις (π.χ. ‘λέγοντας’) για να επιτύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
β) Το ότι ομιλητής συνεχίζει να είναι ο Γιαχβέ ΚΑΙ εις τον στίχ.2 είναι εμφανές από την φράση ‘κατακυρίευε εν μέσω τών εχθρών σου’ και ειδικά από την προστακτική ‘κατακυρίευε’ με την οποίαν διατάσσει ο Γιαχβέ τον Μεσσία. Είναι δυνατόν να ομιλεί κατ’ αυτόν τον τρόπο ο Δαυίδ εις τον Μεσσία και να τον διατάσσει να κάνει κάτι; Φυσικά και όχι!
γ) Εάν τελικά εις τον στίχ.2 συνεχίζει να ομιλεί το ίδιο πρόσωπο που ομιλεί εις τον στίχ.1, δηλαδή ο Γιαχβέ, τότε είναι εμφανέστατο ότι ο Γιαχβέ κάνει λόγο περί ΑΛΛΟΥ Γιαχβέ εφόσον λέγει: «Εκ τής Σιών θέλει εξαποστείλει ο Κύριος...».
δ) Εάν τελικά ομιλητής είναι ο Δαυίδ, όπως ισχυρίζεται η Εταιρία Σκοπιά, αυτή η άποψη έχει εναντίον της το γεγονός που ήδη προαναφέραμε, ότι δεν είναι δυνατόν να ομιλεί κατ’ αυτόν τον τρόπο ο Δαυίδ εις τον Μεσσία και να τον διατάσσει να κάνει κάτι (‘κατακυρίευε’).
ε) Το ότι η Σκοπιά έχει συνταχθεί με το μέρος τών τριών (3) μεταφράσεων, οι οποίες έχουν αυθαιρέτως προσθέσει την επιπλέον λέξη ‘λέγοντας’, και όχι με το μέρος τών 47 που δεν αναφέρουν την ανωτέρω λέξη, μάς κάνει να υποπτευόμαστε ότι αγωνίζεται απεγνωσμένα να πείσει τούς αναγνώστες της, ότι ομιλητής εις το συγκεκριμένο χωρίο (και όχι μόνον εις αυτό, αλλά και εις όλο τον ψαλμό) είναι ο Δαυίδ και όχι κάποιο άλλο Θείο πρόσωπο. Οπότε, δι’ αυτής τής τακτικής, αποφεύγει τον ‘σκόπελο’ τού δευτέρου Γιαχβέ και ο ψαλμός είναι ερμηνευτικά πλέον ‘ανώδυνος’ γι’ αυτήν!
7) «Διότι αυτός είναι ο Θεός ημών·...Σήμερον εάν ακούσητε τής φωνής αυτού, 8. μη σκληρύνετε την καρδίαν σας, ως εν τω παραπικρασμώ, ως εν τη ημέρα τού πειρασμού εν τη ερήμω· 9. όπου οι πατέρες σας με επείρασαν, με εδοκίμασαν, και είδον τα έργα μου. 10. Τεσσαράκοντα έτη δυσηρεστήθην με την γενεάν εκείνη, και είπα, Ούτος είναι λαός πεπλανημένος την καρδίαν, και αυτοί δεν εγνώρισαν τας οδούς μου. 11. Δια τούτο ώμοσα εν τη οργή μου, ότι εις την ανάπαυσή μου δεν θέλουσιν εισέλθει» [Ψαλμ. 95: 7-11 (94: 8-11 Ο΄)]
Εις την ανωτέρω ενότητα ομιλεί ένα θείο πρόσωπο ως Γιαχβέ για τον Εαυτό Του (‘με επείρασαν’, ‘με εδοκίμασαν’, ‘είδον τα έργα μου’, ‘δυσηρεστήθην’, ‘τας οδούς μου’, ‘ώμοσα’, ‘εν τη οργή μου’, ‘εις την ανάπαυσή μου’), το οποίο όμως διακρίνει και ξεχωρίζει τον Εαυτό Του από άλλο θείο πρόσωπο - Γιαχβέ (‘ο Θεός ημών’), εις το οποίο αναφέρεται με την αντωνυμία ‘αυτού’. Το μυστήριο τού ομιλούντος Γιαχβέ αποκαλύπτει η Καινή Διαθήκη. Σύμφωνα με την προς Εβραίους Επιστολή, αυτός ο ομιλητής Γιαχβέ εις το υπό έρευνα χωρίο είναι ρητώς το Άγιον Πνεύμα!
«Διο, καθώς λέγει το Πνεύμα το Άγιον· σήμερον εάν τής φωνής αυτού ακούσητε…» (Εβρ. γ:7)
Ο δε άλλος Γιαχβέ, τον Οποίον το Άγιον Πνεύμα εννοεί με την αντωνυμία ‘αυτού’, δεν είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κάποιος, ότι είναι ο Θεός Πατήρ. Εξηγούμε λοιπόν εν συντομία το Ψαλμικό χωρίο εις το οποίο το Άγιον Πνεύμα λέγει: «Σήμερα, κατά την μεσσιακή ημέρα (Εβρ. δ:7), όταν ακούσετε την φωνή Αυτού, τού Θεού Πατρός, ο Οποίος τώρα λαλεί δια τού Υιού (Εβρ. α:1), μην πράξετε τα ίδια, τα οποία έπραξαν εις Εμένα τον Παράκλητο οι πατέρες σας εις την έρημο». Δι’ αυτού λοιπόν τού τρόπου λύνεται το αίνιγμα τού παραδόξου τούτου χωρίου και αποκαλύπτεται η Δυαδικότητα τών θείων προσώπων εις την Θεότητα.
Δι’ αυτού επίσης τού τρόπου το Άγιον Πνεύμα τρανώς διακηρύσσεται υπό τής Γραφής ΟΧΙ ως ‘ενεργός δύναμις’, όπως πεπλανημένως διδάσκεται από την Εταιρία Σκοπιά και τούς ακολούθους της, αλλά ως Γιαχβέ!
ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣ
ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ
Εσείς οι ίδιοι τώρα, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, εις τον πρόλογο τής επιστολής σας γράψατε επί λέξει τα εξής: «Σας κάνουμε λοιπόν γνωστό ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι αληθινοί χριστιανοί που έχουν σαν οδηγό και καθοδηγούνται από ολόκληρη την Αγία γραφή...». (η υπογράμμιση δική μας)
Εις αυτό λοιπόν το σημείο επιθυμούμε να σάς ερωτήσουμε το εξής απλό: Εφόσον δέχεστε οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά ολόκληρη την Αγία Γραφή όπως ισχυρίζεστε, τότε λογικά θα πρέπει να δέχεστε και αυτό το χωρίο που διακηρύσσει το Άγιο Πνεύμα ως Γιαχβέ!
Δέχονται λοιπόν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, αυτή την ξεκάθαρη Αγιογραφική αλήθεια, ότι το Άγιον Πνεύμα είναι κι αυτό Γιαχβέ, δηλαδή πρόσωπο τής Θεότητος, όπως εμφανέστατα διακηρύσσεται υπό τού Αποστόλου Παύλου εις την προς Εβρ. γ:7 ή το έχουν υποβιβάσει και υποτιμήσει εις μίαν απλή απρόσωπη δύναμη;
8) «Άκουσόν μου, Ιακώβ, και Ισραήλ τον οποίον εγώ εκάλεσα· εγώ αυτός είμαι· εγώ ο πρώτος και ο έσχατος. 13. Και η χειρ μου εθεμελίωσε την γην, και η δεξιά μου εμέτρησε με σπιθαμήν τούς ουρανούς· όταν καλώ αυτούς, παρίστανται ομού. 14. Συνάχθητε, πάντες εσείς, και ακούσατε· τις εκ τούτων ανήγγειλε ταύτα; Ο Κύριος ηγάπησεν αυτόν· (ενν. τον Κύρο)...15. Εγώ, εγώ ελάλησα· ναι, εκάλεσα αυτόν· έφερα αυτόν, και εγώ θέλω ευοδώσει την οδόν αυτού. 16. Πλησιάσατε προς εμέ, ακούσατε τούτο· απ’ αρχής δεν ελάλησα εν κρυπτώ· εξότου έγινε τούτο, εγώ ήμην εκεί· και τώρα Κύριος ο Θεός απέστειλεν εμέ, και το πνεύμα αυτού» (Ησα. μη:12-16, η υπογράμμιση δική μας).
Είναι φανερό, ότι εις την ανωτέρω ενότητα ομιλεί από την αρχή ένα Θείο πρόσωπο, εφόσον λέγει για τον Εαυτό Του, ότι είναι αιώνιος (‘εγώ ο πρώτος και ο έσχατος’ στίχ.12), δημιουργός τής γης και τού ουρανού (‘η χειρ μου εθεμελίωσε την γην, και η δεξιά μου εμέτρησε με σπιθαμήν τούς ουρανούς’ στίχ.13) κι ότι είναι Αυτός που εκάλεσε τον Κύρο (‘Εγώ, εγώ ελάλησα· ναι, εκάλεσα αυτόν· έφερα αυτόν, και εγώ θέλω ευοδώσει την οδόν αυτού’ στίχ.15). Αλλά εις τον στίχ.16 το Θείο αυτό πρόσωπο παρουσιάζει τον Εαυτό Του, καθώς και το Πνεύμα, ως απεσταλμένο τού Κυρίου (Γιαχβέ)! Γίνεται δηλαδή φανερό, ότι εις αυτήν την ενότητα ομιλεί ο Υιός. Ο δε Κύριος, ο Οποίος απέστειλε Αυτόν και το Πνεύμα, είναι ο Πατήρ!
Εις επιβεβαίωσιν τής παραπάνω ερμηνείας έρχεται η Αποκάλυψη τού Ιωάννου, η οποία μάς διευκρινίζει, ότι το Θείο πρόσωπο που απεστάλη από τον Κύριο, και που εις την ανωτέρω ενότητα χαρακτηρίζεται ως ‘πρώτος και έσχατος’ (στίχ.12), δεν είναι άλλος από τον Υιό! (Αποκ. α:17, β:8, κβ:13)
Να λοιπόν τα ΤΡΙΑ θεία πρόσωπα τού Θεού που αδυνατούν να διακρίνουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, και λόγω τής συγκεκριμένης αδυναμίας τους κατηγορούν ΕΜΑΣ τούς Ορδοδόξους ως δήθεν εμπνευστές και εφευρέτες τής Τριαδικότητος τού Θεού!
9) Εις το τελευταίο χωρίο εκ τής Παλαιάς Διαθήκης που ακολουθεί, λόγω τών πολλών επαναλήψεων τής λέξεως ‘Κύριος’, προκειμένου να διευκολύνουμε εις την κατανόηση τού νοήματος, εις ποίον δηλαδή ακριβώς Κύριο αναφέρεται κάθε φορά, προέβημεν εις ορισμένες διευκρινίσεις εντός παρενθέσεων.
«...διότι εγώ, λέγει Κύριος (το Άγιον Πνεύμα), θέλω είσθαι εις αυτήν τείχος πυρός κύκλω, και θέλω είσθαι προς δόξαν εν μέσω αυτής... 7. Ω! Διασώθητι, Σιών, η κατοικούσα μετά τής θυγατρός τής Βαβυλώνος. 8. Διότι ούτω λέγει ο Κύριος τών δυνάμεων· (ο Υιός-Μεσσίας) Μετά την δόξα με απέστειλε προς τα έθνη, τα οποία σάς λεηλάτησαν· διότι όστις εγγίζει εσάς εγγίζει την κόρη τού οφθαλμού Αυτού (τού Πατρός). 9. Διότι, ιδού, εγώ (ο Υιός-Μεσσίας) θέλω σείσει την χείρα μου επ’ αυτά και θέλουσιν είσθαι λάφυρον εις τούς δουλεύοντας αυτά· και θέλετε γνωρίσει ότι ο Κύριος τών δυνάμεων με απέστειλε. (δηλ. ο Πατήρ) 10. Τέρπου και ευφραίνου, θύγατερ Σιών· διότι, ιδού, έρχομαι, και θέλω κατοικήσει εν μέσω σου, λέγει Κύριος. (Υιός-Μεσσίας) 11. Και έθνη πολλά θέλουσιν ενωθεί μετά τού Κυρίου (τού Πατρός) εν τη ημέρα εκείνη, και θέλουσιν είσθαι λαός μου· (τού Υιού-Μεσσία) και θέλω κατοικήσει εν μέσω σου, και θέλεις γνωρίσει ότι ο Κύριος τών δυνάμεων (ο Πατήρ) με εξαπέστειλε προς σε» (Εμένα τον Υιό) [Ζαχ. β:5-11 (9-15 Ο΄)].
Ο ΠΡΩΤΟΣ Κύριος (Γιαχβέ), στίχ.5, ο οποίος λέγει «θέλω είσθαι εις αυτήν τείχος πυρός κύκλω κ.λ.π.», είναι το Άγιον Πνεύμα, το οποίο εις την συνέχεια τού λόγου αναφέρεται εις ΔΕΥΤΕΡΟ Κύριο (Γιαχβέ), στίχ.8, ο οποίος λέγει για τον Εαυτό Του, ότι απεστάλει να σείσει τα έθνη, να κατοικήσει εις την Σιών και να ελκύσει εις την πίστη έθνη πολλά. Πρόκειται προφανώς για τον Υιό-Μεσσία, ο Οποίος αναφέρεται με σειρά Του εις ΤΡΙΤΟ Κύριο (Γιαχβέ), στίχ.9, ο οποίος τον απέστειλε, όπως επανειλημμένως τονίζει, και είναι προφανώς ο Πατήρ.
Όπως βλέπουμε λοιπόν, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, εδώ έχουμε να κάνουμε με ΤΡΙΑ πρόσωπα, που ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΑ ονομάζονται με το όνομα ‘Κύριος’, το οποίο εις τα Εβραϊκά είναι Γιαχβέ! Επιμένετε ακόμη εις τον ισχυρισμό σας, ότι η Τριαδικότης τού Θεού είναι δική μας εφεύρεση και όχι διδασκαλία τής Γραφής;
Το μυστήριο τού Τριαδικού Θεού αποκαλύπτεται σαφέστατα ΚΑΙ εις την Καινή Διαθήκη. Αναφέρουμε ενδεικτικώς τα εξής χωρία:
1) «Ο δε Κύριος κατευθύναι υμών τας καρδίας εις την αγάπην τού Θεού και εις την υπομονήν τού Χριστού» (Β΄ Θεσ. γ:5)
Εις το καταπληκτικό τούτο χωρίο, αγαπητoί αναγνώστες, αναφέρεται ένας ‘Κύριος’, ο Οποίος κατευθύνει τούς πιστούς εις την αγάπη τού ‘Θεού’ (Πατέρα) και εις την υπομονή τού ‘Χριστού’! Ποιος άραγε λέτε εσείς, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, να είναι ο συγκεκριμένος Κύριος, που μάς κατευθύνει εις τον Πατέρα και εις τον Υιό; Έχετε κάποιον υπ’ όψιν σας; Εις την ερώτηση που μάς θέσατε εσείς οι ίδιοι δεν ισχυριστήκατε, ότι ο Κύριος είναι ΕΝΑΣ; Έχουμε και άλλον Κύριο, εκτός από τον Πατέρα, που εδώ αναφέρεται ως ‘Θεός’, και από τον Υιό, που εδώ αναφέρεται ως ‘Χριστός’;
Ίσως για εσάς τούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά το χωρίο να έχει κάποια δυσκολία εις την εξήγησή του, για εμάς όμως τούς Ορθοδόξους δεν υφίσταται ουδεμίαν δυσκολία. Εις τα χωρία τής Παλαιάς Διαθήκης που αναφέραμε προηγουμένως, είδαμε εμφανέστατα η Γραφή να κάνει λόγο για την Κυριότητα τού Αγίου Πνεύματος, ότι είναι δηλαδή ΚΑΙ Αυτό Κύριος. Οπότε το Άγιον Πνεύμα, εν προκειμένω ως Κύριος, κατευθύνει τις καρδιές τών πιστών εις την αγάπη τού Θεού και εις την υπομονή τού Χριστού!
Μήπως, αγαπητοί ακόλουθοι τής Σκοπιάς, επειδή το χωρίο είναι εμφανέστατα Τριαδικό, γι’ αυτό και η Σκοπιά το έχει κυριολεκτικά εξαφανίσει από τις εκδόσεις της, μην τυχόν και πέσει εις την αντίληψη τών ακολούθων της;
Αναρωτιόμαστε επ’ αυτού, διότι εις την μοναδική Σκοπιά εις την οποίαν αναφέρεται (από το 1950 έως σήμερα!!!) είναι εις αυτήν τής 15.07.1961, σελ.421 («Θυμηθείτε ότι ο...υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή. Ματθ.κδ:13, Β΄ Θεσ. γ:5») χωρίς βέβαια να τολμάει ‘ο δούλος’ να σχολιάσει και να αναλύσει ποιος τελικά είναι ο εν λόγω Κύριος!
Γιατί άραγε, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, μέσα σε διάστημα 62 ολόκληρων ετών (!!!) η Σκοπιά δεν έχει τολμήσει να σχολιάσει δογματικά το συγκεκριμένο χωρίο, και να εξηγήσει εις τούς αναγνώστες ποιος τελικά είναι αυτός ο ΚΥΡΙΟΣ που κατευθύνει τούς πιστούς εις την αγάπη τού ΘΕΟΥ και εις την υπομονή τού ΧΡΙΣΤΟΥ; Τί φοβάται και κρύβει επιμελώς το συγκεκριμένο χωρίο;
Αλλά αυτό (Β΄ Θεσ. γ:5) δεν είναι το μοναδικό σημείο εις το οποίο η Καινή Διαθήκη κάνει λόγο περί τής Κυριότητος τού Αγίου Πνεύματος. Αναφέρουμε ενδεικτικώς και το Β΄ Κορ. γ:16-17 όπου διαβάζουμε τα εξής:
«Ηνίκα δ’ αν επιστρέψη προς Κύριον, περιαιρείται το κάλυμμα. 17. Ο δε Κύριος το Πνεύμά εστιν· ού δε το Πνεύμα Κυρίου, εκεί ελευθερία» δηλαδή «Αλλά όταν ο άπιστος Ιουδαίος (επι)στρέψει προς τον Κύριο, τότε αφαιρείται το κάλυμμα. Ο δε Κύριος (σ’ αυτήν την περίπτωση) είναι το Πνεύμα. Όπου δε είναι το Πνεύμα τού Κυρίου (τού Θεού Πατρός), εκεί είναι ελευθερία».
Ρητώς εις το ανωτέρω χωρίο αναφέρεται, αγαπητοί αναγνώστες, ότι το Πνεύμα είναι ‘ο Κύριος’. Το δε ‘Κύριος’ τούτο εις την Έξοδ. λδ:34, απ’ όπου αντλείται η φρασεολογία τού χωρίου υπό τού Αποστόλου, εις τα Εβραϊκά είναι ‘Γιαχβέ’! Παραδόξως όμως, κατά μεν το Β΄ Κορ. γ:17 ο Παράκλητος είναι ‘το Πνεύμα Κυρίου’, κατά δε τον προηγούμενο στίχ.16 είναι αυτός ‘ο Κύριος’! Πράγματι, ως πρόσωπο ο Παράκλητος είναι ‘το Πνεύμα Κυρίου’, δηλαδή το Πνεύμα τού Γιαχβέ Πατρός, και ταυτοχρόνως ως ουσία είναι ‘ο Κύριος’, ο Γιαχβέ, διότι είναι η όλη Θεία ουσία, ο όλος Θεός!
[πρβλ. τον περίφημο ‘άγγελο Κυρίου’ ή ‘άγγελο Θεού’ τής Παλαιάς Διαθήκης ο Οποίος είναι ταυτοχρόνως αυτός ‘ο Κύριος’ και ‘ο Θεός’ (Γεν. ιστ:7-14, κα:17-19, κβ:11-18 κλπ). Όσοι εκ τών αναγνωστών ενδιαφέρονται να εμβαθύνουν περισσότερο εις το συγκεκριμένο θέμα, τού περιφήμου δηλαδή ‘αγγέλου’ τής Παλαιάς Διαθήκης, παραπέμπουμε εις την ειδική ημών μελέτη με τον τίτλο «Η Τριαδικότης τού Θεού κατά τα μυστηριώδη ΙΗ και ΙΘ κεφάλαια τής Γενέσεως. Ο περίφημος ‘άγγελος Κυρίου’ τής Παλαιάς Διαθήκης και οι εμφανίσεις αυτού. Η μελέτη που αναδεικνύει και αποδεικνύει το μυστήριον τής Τριαδικότητος τού Θεού εις τα περίφημα και μυστηριώδη ΙΗ και ΙΘ κεφάλαια τής Γενέσεως» που ευρίσκεται δημοσιευμένη εις το blog http://eleftheros-aitos.blogspot.gr/2011/09/blog-post.html]
2) «Υμάς δε ο Κύριος πλεονάσαι και περισσεύσαι τη αγάπη εις αλλήλους και εις πάντας, καθάπερ και ημείς εις ημάς, εις το στηρίξαι υμών τας καρδίας αμέμπτους εν αγιωσύνη έμπροσθεν τού Θεού και πατρός ημών εν τη παρουσία τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μετά τών αγίων αυτού» (Α΄ Θεσ. γ:12-13) δηλαδή «Εις εσάς δε ο Κύριος είθε να δώσει να έχετε πλουσίως και με το παραπάνω την αγάπη μεταξύ σας και προς όλους, όπως και εμείς έχουμε προς εσάς. Έτσι θα σάς κάνει να σταθείτε άμεμπτοι με αγιωσύνη μπροστά εις τον Θεό και πατέρα μας κατά την παρουσία τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού μαζί με όλους τούς αγίου Του».
Ό,τι ισχύει για το προηγηθέν χωρίο (Β΄ Θεσ. γ:5) το ίδιο ισχύει και εις αυτό. Ποιος είναι αυτός ο Κύριος , αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, που θα κάνει τούς πιστούς να σταθούν άμεμπτοι με αγιωσύνη μπροστά εις τον Θεό και πατέρα μας κατά την παρουσία τού Κυρίου Ιησού; Μήπως εδώ γίνεται λόγος για ακόμη μία φορά για την κυριότητα τού Αγίου Πνεύματος; Μήπως ΚΑΙ ΑΥΤΟ το χωρίο αποδεικνύει, ότι η Σκοπιά διδάσκει άλλο ευαγγέλιο ως προς το πρόσωπον τού Αγίου Πνεύματος, ευαγγέλιο όχι τού Χριστού, αλλά τού Μπρούκλιν, και κατά τον Παύλο τέτοιος ‘κήρυκας’ είναι ΑΝΑΘΕΜΑ; (Γαλ. α:8)
Και όλως τυχαίως πάλι, αγαπητοί ακόλουθοι τής Σκοπιάς, δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ Σκοπιά τα τελευταία 62 έτη (!!!) που να σχολιάζει το συγκεκριμένο χωρίο ώστε να εξηγήσει εις τούς αναγνώστες για ποιον ακριβώς ΚΥΡΙΟ κάνει λόγο ο Απόστολος Παύλος; Σαν πολλές ‘συμπτώσεις’ δεν νομίζετε ότι έχουν μαζευτεί;
3) «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα τού Πατρός και τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. κη:19).
Εδώ, αγαπητοί αναγνώστες, έχουμε να κάνουμε με ένα από τα κλασικότερα Τριαδικά χωρία τής Καινής Διαθήκης. Ερωτούμε λοιπόν τούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά: Εφόσον το όνομα τού Πατρός (κατ’ αυτούς) είναι Ιεχωβά, το όνομα τού Υιού είναι Ιησούς (Λουκ. α:31, β:21) και το όνομα τού Αγίου Πνεύματος (κατά την Γραφή) είναι Παράκλητος (Ιωάν.ιδ:16, 26, ιε:26, ιστ:7), κι εφόσον οι επιτελούντες την βάπτιση είναι τρεις, (ή κατ’ άλλην διατύπωση ο πιστός βαπτίζεται εις τρία τινά Πατέρα - Υιό - Άγιον Πνεύμα), μπορούν οι ακόλουθοι τής Εταιρίας Σκοπιά να μάς εξηγήσουν, γιατί ο Χριστός χρησιμοποίησε την λέξη ‘όνομα’ εις τον ενικό αριθμό και δεν είπε: «εις τα ονόματα τού Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος»;
Κι εφόσον το Άγιον Πνεύμα (κατά τούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά) δεν είναι πρόσωπο, αλλά δύναμις όπως ο ηλεκτρισμός, πώς είναι δυνατόν να συντάσσεται και να τίθεται παραλλήλως προς πρόσωπα, αλλά και πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι να βαπτίζονται σε πρόσωπα και σε απρόσωπες δυνάμεις ταυτοχρόνως;
Πώς είναι δηλαδή δυνατόν να ισχύει η γελοία ερμηνεία τής Σκοπιάς, ότι όταν βαπτίζεται κάποιος σημαίνει ότι για μεν τον Πατέρα: «Το να βαφτιστεί ‘εις το όνομα του Πατρός’, σημαίνει ότι ο υποψήφιος για βάφτισμα αναγνωρίζει τη θέση και την εξουσία του Θεού... (σημ. για δε τον Υιό) Το να βαφτιστεί κάποιος ‘εις το όνομα του Υιού’ σημαίνει να δεχτεί τη θέση και την εξουσία του Χριστού... (σημ. αλλά για το Άγιο Πνεύμα) Ένα άτομο πρέπει επίσης να βαφτιστεί ‘εις το όνομα του αγίου πνεύματος’. Πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι το άγιο πνεύμα δεν είναι πρόσωπο, αλλά η ενεργός δύναμη του Θεού...» (Σκοπιά, 15.01.1989, σελ.12, παρ.12-14 πρβλ.και Σκοπιά, 15.01.1992, σελ.21-22).
Κατά την Σκοπιά δηλαδή, αγαπητοί αναγνώστες, βαπτιζόμεθα εις πρόσωπα και εις απρόσωπες δυνάμεις!!!
Το ‘ευαγγέλιο’ τού Μπρούκλιν εις όλον του το μεγαλείο, που όμως, όπως προείπαμε, κατά τον Παύλο, τέτοιοι κήρυκες υπάγονται εις ΑΝΑΘΕΜΑ! (Γαλ. α:8) Κατά την Εκκλησία τού Χριστού, το συγκεκριμένο αινιγματικό χωρίο έχει την εξής εξήγηση: Τα τρία πρόσωπα που αναφέρονται (Πατήρ - Υιός - Άγιον Πνεύμα), είναι ΕΝΑ κατ’ ουσίαν ‘όνομα’, ΜΙΑ δηλαδή ουσία, ΕΝΑΣ Θεός.
ΘΕΟΤΗΤΟΣ ΚΙ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ
ΚΑΤΑ ΜΑΤΘ. ΚΗ:19
Εις αυτό το σημείο ας θυμηθούμε επίσης το παραδοξότατο και καταπληκτικότατο χωρίο Αποκ. κβ:3-4 όπου αναφέρει πλήθος ενικών, όπου κανονικώς ανεμένοντο πληθυντικοί:
«...ο θρόνος (αντί ‘οι θρόνοι’) τού Θεού και τού αρνίου εν αυτή έσται (αντί ‘έσονται’), και οι δούλοι αυτού (αντί ‘αυτών’) λατρεύσουσιν αυτώ (αντί ‘αυτοίς’) και όψονται το πρόσωπον αυτού (αντί ‘τα πρόσωπα αυτών’), και το όνομα αυτού (αντί ‘τα ονόματα αυτών’) επί τών μετώπων αυτών». Δηλαδή «...ο θρόνος τού Θεού και τού Αρνίου θα είναι σ’ αυτή (την πόλη), και οι δούλου αυτού (τού Θεού και τού Αρνίου) θα λατρεύουν αυτόν, και θα βλέπουν το πρόσωπό του (την μορφή του), και το όνομά του θα είναι στα μέτωπά τους»
Συμφώνως προς το ανωτέρω συντακτικώς ‘αλλόκοτο’ χωρίο, ‘ο Θεός’ και το ‘το Αρνίον’ είναι κατ’ ουσίαν ΕΝΑΣ Θεός και έχουν ΕΝΑ όνομα, γι’ αυτό δε τον λόγο, ενώ τα υποκείμενα τής προτάσεως είναι ΔΥΟ (‘Θεός’ και ‘Αρνίον’) όλα τα ρήματα, τα ουσιαστικά και οι αντωνυμίες αναφέρονται εις Ενικό και όχι εις Πληθυντικό αριθμό! Το μυστήριο τού Τριαδικού Θεού έχει καταργήσει πάσαν έννοια συντακτικού!
Εις το υπό έρευνα χωρίο, η Θεότης τού Υιού και η προσωπικότητα τού Αγίου Πνεύματος, φαίνονται και εκ τού ότι ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα τίθενται παραλλήλως προς τον Πατέρα, αναφέρονται δηλαδή μαζί με τον Πατέρα ως πρόσωπα τής ΙΔΙΑΣ φύσεως με τον Αυτόν. Επίσης φαίνεται και από την έννοια τής βαπτίσεως. Διότι ‘βαπτίζομαι εις το όνομα τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος’ σημαίνει: «παραδίδομαι δια πίστεως εις τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα και ανήκω πλέον εις Αυτούς, γίνομαι δηλαδή ιδιοκτησία Αυτών». Προφανώς ο άνθρωπος παραδίδεται και ανήκει εις πρόσωπο, όχι εις πράγμα. Με την θρησκευτική δε έννοια ο άνθρωπος παραδίδεται και ανήκει εις τον ΘΕΟ και όχι εις κάποιο κτίσμα! (Πρβλ. «Μη Παύλος εσταυρώθη υπέρ υμών; Ή εις το όνομα Παύλου εβαπτίσθητε;» Α΄ Κορ. α:13)
Ολοκληρώνοντας την ανάλυση τού υπό έρευνα χωρίου, να ενημερώσουμε τούς αγαπητούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά, οι οποίοι δεν θεωρούν καν πρόσωπο το Άγιο Πνεύμα, αλλά το εκλαμβάνουν απλώς ως δύναμη, δηλαδή ως πράγμα, ότι κατά την Γραφή ουδέποτε γίνεται κάτι ‘εις το όνομα’ πράγματος, αλλά πάντοτε ‘εις το όνομα’ προσώπου.
Δια πλήθους λοιπόν Ενικών, η ουσιαστική ενότητα τού Θεού και τού Αρνίου αναδεικνύεται και αποδεικνύεται κατά τρόπο τον οποίον θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως ΚΛΑΣΙΚΟ!
Ο Θεός και το Αρνίο έχουν ΕΝΑ θρόνο, ΜΙΑ μορφή, ΕΝΑ όνομα! Ιδιαιτέρως δηλαδή αξιοπαρατήρητο είναι, ότι ο Θεός και το Αρνίο έχουν ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά! Και οι πιστοί εις τον Θεό και το Αρνίο είναι δούλοι ΕΝΟΣ και λατρεύουν ΕΝΑΝ!
Παρόμοια παραδοξότατη έννοια συναντούμε και εις το Ιωάν. ι:28-30 «...καγώ ζωήν αιώνιον δίδωμι αυτοίς, και ου μη απόλωνται εις τον αιώνα, και ουχ αρπάσει τις αυτά εκ τής χειρός μου. 29. Ο Πατήρ, ός δέδωκέ μοι, (ενν. τα πρόβατα) μείζων πάντων εστί, και ουδείς δύναται αρπάζειεν εκ τής χειρός τού Πατρός μου. 30. Εγώ και ο Πατήρ έν εσμέν» δηλαδή «...και εγώ τούς δίνω ζωή αιώνια, και δεν θα θανατωθούν ποτέ, διότι δεν θα τα αρπάξει κανείς από το χέρι μου. Ο Πατέρας, ο οποίος μού τα έχει δώσει, είναι ανώτερος όλων, και κανείς δεν μπορεί να τα αρπάξει από το χέρι τού Πατέρα μου. Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα».
Κατά τον στίχ.28 ο Χριστός για τα πρόβατά Του είπε ότι ‘δεν θα τα αρπάξει κανείς από το χέρι μου’ λόγος που σημαίνει, ότι τα πρόβατα ευρίσκονται εις το χέρι τού Χριστού. Αλλά συμφώνως προς τον αμέσως επόμενο λόγο τού Χριστού εις τον στίχ.29, παραδόξως τα πρόβατα ευρίσκονται εις το χέρι τού Πατρός, παρόλο που ο Πατήρ τα έδωσε εις τον Χριστό!!!
Πώς είναι δυνατόν, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, τα πρόβατα να ευρίσκονται συγχρόνως και εις το χέρι τού Χριστού και εις το χέρι τού Πατρός;
Εάν κάτι ευρίσκεται εις το χέρι τού Α, είναι αδύνατον να ευρίσκεται συγχρόνως και εις το χέρι τού Β. Το παράδοξο τούτο και η απορία αυτή λύνεται με την δήλωση και διακήρυξη τού Χριστού εις τον επόμενο στίχ.30 «Εγώ και ο Πατήρ έν εσμέν», Εγώ και ο Πατήρ είμαστε ένα! Και συνεπώς το χέρι τού Πατρός είναι ΚΑΙ χέρι τού Χριστού. Δεν υπάρχουν δύο χέρια, αλλά ΕΝΑ χέρι, δηλαδή ΜΙΑ Θεότης και ΜΙΑ δύναμη! Μπορεί τα πρόσωπα που αναφέρονται εις την δήλωση τού Χριστού να είναι ΔΥΟ, αλλά τα δύο αυτά πρόσωπα είναι ΕΝΑ πράγμα, ΜΙΑ ουσία ή Θεότης.
Ο Πατήρ και ο Υιός είναι ομοούσιοι, έχουν δηλαδή ομού την θεία ουσία, από κοινού και εξ αδιαιρέτου. Και συνεπώς ο Χριστός, κατά την ανωτέρα φύση Του, ως Υιός δηλαδή, δεν είναι κατώτερος από τον Πατέρα, όπως δίδασκαν οι Αρειανοί και διδάσκουν σήμερα οι πνευματικοί του απόγονοι Μάρτυρες τού Ιεχωβά και άλλοι Αντιτριαδίτες. Ο Χριστός ως Υιός είναι ίσος προς τον Πατέρα, ΙΣΟΘΕΟΣ, όπως ο Απόστολος Παύλος βροντοφωνάζει εις το Φιλιπ. β:6 με τις φράσεις για τον Χριστό ‘εν μορφή Θεού’ και ‘ίσα Θεώ’.
ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ (!!!) ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ ΤΗΣ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΩΣ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΦΙΛΙΠ. Β:6-7
Κι αν ενδιαφέρεστε, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, να ενημερωθείτε επιπλέον για τις όχι ΜΙΑ ούτε ΔΥΟ, ούτε ΤΡΕΙΣ, αλλά ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ (!!!) παραχαράξεις και αλλοιώσεις εις τις οποίες προέβη η Σκοπιά εις το εν λόγω χωρίο (Φιλιπ. β:6-7), θα σάς προτείναμε ανεπιφυλάκτως να αναγνώσετε την μελέτη μας με τον τίτλο «Ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ» (Φιλιπ. β:6). Συντακτικές παρατηρήσεις επί τού ανωτέρω δυσκόλου χωρίου τής Αγίας Γραφής, που αναδεικνύουν την πραγματική του έννοια και αναιρούν την παραχάραξη και διαστρέβλωσή του από τούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά» που ευρίσκεται δημοσιευμένη εις τον ακόλουθο δεσμό: http://oodegr.com/paratir/mnk/isa2.htm
Επίσης την ισότητα τού Υιού προς τον Πατέρα αποδεικνύει και το γεγονός, ότι ο Χριστός ΠΡΟΤΑΣΣΕΙ τον Εαυτό Του από τον Πατέρα! Αναφέρει δηλαδή ΠΡΩΤΑ τον Εαυτό Του και ΜΕΤΑ τον Πατέρα! Δεν λέγει δηλαδή «Ο Πατήρ και εγώ έν εσμέν», αλλά λέγει «Εγώ και ο Πατήρ έν εσμέν»! Κάτι παρόμοιο απαντάται και εις το χωρίο Β΄ Κορ. ιγ:13 «Η χάρις τού Κυρίου Ιησού Χριστού και η αγάπη τού Θεού και η κοινωνία τού Αγίου Πνεύματος μετά πάντων υμών».
Οι δε Μάρτυρες τού Ιεχωβά, αρνητές τής Θεότητος τού Χριστού, ισχυρίζονται, ότι ο λόγος τού Ιησού «Εγώ και ο Πατήρ έν εσμέν», σημαίνει ότι συμφωνεί με τον Πατέρα, ότι ήταν ένα σε σκέψη και σκοπό μαζί Του (Σκοπιά, 01.06.1988, σελ.16, παρ.5), όχι ότι είναι ένα πράγμα, μία ουσία ή Θεότης μαζί με τον Πατέρα. Ισχυρισμός ανοητότατος, διότι και εμείς οι μηδαμινοί άνθρωποι, παραδεχόμεθα την διδασκαλία, συμφωνούμε με τον Θεό (όσοι δεν έχουμε την αυθάδεια να διαφωνούμε με τον Θεό), αλλά όταν ερωτήσουν έναν από εμάς ‘Ποιος είσαι;’ και απαντήσει «Εγώ και ο Θεός είμαστε ένα» (!!!), θα γίνει καταγέλαστος και θα κινδυνεύει να εγκλειστεί σε ψυχιατρείο.
Την δήλωση «Εγώ και ο Πατήρ έν εσμέν», ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, ούτε αρχάγγελος μπορούσε να διατυπώσει, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, αλλά μόνον ο Χριστός, διότι είχε την συνείδηση, ότι είναι ο Υιός τού Θεού, ομοούσιος και ομόθεος με τον Πατέρα.
ΤΗΝ ΤΡΙΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Πλήθος χωρίων, αγαπητοί ακόλουθοι τής Σκοπιάς, που περιλαμβάνουν μυστηριώδεις Ενικούς, εμπεριέχει η Καινή Διαθήκη, που αναδεικνύουν την ενότητα και την σχέση Πατρός-Υιού, ότι δηλαδή πρόκειται περί ΕΝΟΣ κατά την ουσίαν ΘΕΟΥ και όχι περί ‘Θεού’ και ‘κτίσματος’ (!!!), όπως εσείς οι Μάρτυρες έχετε υποβιβάσει το πρόσωπου τού Χριστού. Αναφέρουμε ενδεικτικώς μερικά ακόμη χωρία μήπως και αφυπνιστούν κάποιοι εξ υμών, συνειδητοποιήσουν την πλάνη τού ‘δούλου’ και ανανήψουν.
1) «Αυτός δε ο Θεός και πατήρ ημών, και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, κατευθύναι την οδόν ημών προς υμάς» (Α΄ Θεσ. γ:11) δηλαδή «Ο δε Θεός και πατέρας μας και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είθε να κατευθύνει τον δρόμο μας προς εσάς»
Αφού πρόκειται περί δύο, τού Θεού και τού Χριστού, κανονικά ο Απόστολος έπρεπε να χρησιμοποιήσει Πληθυντικό αριθμό, ‘κατευθύναιεν’ (είθε να κατευθύνουν). Αλλά εχρησιμοποίησε Ενικό αριθμό ‘κατευθύναι’ (είθε να κατευθύνει), διότι οι ΔΥΟ είναι ΕΝΑ κατά την ουσία. Είναι ΕΝΑΣ Κύριος. Παραθέτουμε και την Μετάφραση Νέου Κόσμου για να διαπιστώσουμε όλοι την ΣΚΟΠΙΜΗ αλλοίωση και παραχάραξη που υπέστη το ιερό κείμενο από τούς μεταφραστές τού Μπρούκλιν: «Είθε ο ίδιος ο Θεός και Πατέρας μας και ο Κύριός μας Ιησούς να κατευθύνουν ευνοϊκά την οδό μας προς εσάς» (Α΄ Θεσ.γ:11 - ΜΝΚ).
Γιατί όμως, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ενώ το κείμενο είναι εις Ενικό αριθμό η Σκοπιά μετέφρασε εις Πληθυντικό; Τί προσπαθεί παντιοτρόπως να αποκρύψει από τούς αναγνώστες; Γιατί πολεμάει με ‘νύχια και με δόντια’ την μεγαλυτέραν αλήθεια τής Γραφής, την Θεότητα και ισότητα τού Υιού μετά τού Πατρός; (πρβλ. ‘είναι ίσα Θεώ’ Φιλιπ. β:6) Μήπως όλα αυτά είναι σοβαροί λόγοι και αιτίες που θα πρέπει να προβληματισθείτε και να αναρωτηθείτε εις ποίον δρόμο απωλείας σάς οδηγεί τελικά το ‘ευαγγέλιο’ και η ‘αλήθεια’ τού Μπρούκλιν;
2) «Αυτός δε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και ο Θεός και πατήρ ημών,...παρακαλέσαι υμών τας καρδίας και στηρίξαι ημάς εν παντί λόγω και έργω αγαθώ» (Β΄ Θεσ. β:16-17) δηλαδή «Αυτός δε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, και ο Θεός και πατέρας μας,...ας ενισχύσει τις ψυχές σας και ας σάς στηρίξει εις κάθε καλό λόγο και καλό έργο».
Αφού πάλι πρόκειται περί δύο, τού Χριστού και τού Θεού, κανονικά ο Απόστολος έπρεπε να χρησιμοποιήσει Πληθυντικούς, ‘παρακαλέσαιεν’, ‘στηρίξαιεν’, (είθε να παρηγορήσουν, είθε να στηρίξουν). Αλλά χρησιμοποίησε Ενικούς, ‘παρακαλέσαι’, ‘στηρίξαι’ (είθε να παρηγορήσει, είθε να στηρίξει), επειδή οι δύο είναι κατά την ουσία ΕΝΑΣ Θεός!
Τώρα γιατί η Σκοπιά, εις την ‘περίφημη’ Μετάφραση Νέου Κόσμου, έχει ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ αλλοιώσει μεταφραστικά το ιερό κείμενο έχοντας αποδώσει τούς Ενικούς με Πληθυντικούς «...να παρηγορήσουν τις καρδιές σας και να σάς κάνουν σταθερούς...», το έχουμε επανειλημμένως σχολιάσει κι έχουμε πλέον άπαντες εμπεδώσει εις ποίον πνευματικό γκρεμό οδηγεί ο ‘δούλος’ αυτούς που τον εμπιστεύθηκαν για την σωτηρία τους!
Το ότι το χωρίο (Αποκ. κβ:18-19), που κάνει λόγο για αυτόν που προσθαφαιρεί και αλλοιώνει το ιερό κείμενο τής Γραφής καθώς και την τιμωρία που τον αναμένει, και που εφαρμόζεται ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ εις την Εταιρία Σκοπιά, νομίζουμε ότι είναι εις όλους γνωστό και περιττεύει περαιτέρω σχολιασμός
3) «Εγένετο η βασιλεία τού κόσμου τού Κυρίου ημών και τού Χριστού αυτού, και βασιλεύσει εις τούς αιώνας τών αιώνων» (Αποκ. ια:15) δηλαδή «Η βασιλεία τού κόσμου περιήλθε εις τον Κύριό μας και εις τον Χριστό Του, και θα βασιλεύσει αιωνίως»
Αφού οι βασιλείες περιήλθαν εις ΔΥΟ πρόσωπα, τον Κύριο και τον Χριστό, κανονικά έπρεπε να λεχθή ‘βασιλεύσουσι’ (θα βασιλεύσουν). Αλλά εχρησιμοποιήθη Ενικός, ‘βασιλεύσει’ (θα βασιλεύσει), επειδή οι δύο είναι ΕΝΑΣ κατά την ουσία βασιλεύς, αγαπητοί ακόλουθοι τής Σκοπιάς!
4) «...έσονται ιερείς τού Θεού και τού Χριστού και βασιλεύσουσι μετ’ αυτού χίλια έτη» (Αποκ. κ:6) δηλαδή «...θα είναι ιερείς τού Θεού και τού Χριστού, και θα βασιλεύσουν μαζί του χίλια έτη». Το ίδιο ισχύει κι εδώ. Κανονικά το ιερό κείμενο έπρεπε να λέγει ‘και βασιλεύσουσι μετ’ αυτών’, αλλά λέγει ‘και βασιλεύσουσι μετ’ αυτού’, διότι ο Θεός και ο Χριστός είναι κατά την ουσία ΕΝΑΣ Θεός!
Μετά από όλα τα ανωτέρω, καταλαβαίνουμε πλέον ευκόλως, για ποιον λόγο η λέξη ‘όνομα’ (‘εις το όνομα τού Πατρός και τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος’, Ματθ. κη:19) τοποθετήθηκε εις Ενικό και όχι εις Πληθυντικό αριθμό.
Η λέξη ‘όνομα’ αναφέρεται εις την ουσία, εις την Θεότητα, που είναι μεν ΜΙΑ, όμως αποτελείται από ΤΡΙΑ πρόσωπα ή υποστάσεις, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιον Πνεύμα.
Εις την Παλαιά Διαθήκη ο Θεός αποκαλύπτεται με το όνομα ‘Γιαχβέ’. Το οποίο σημαίνει ‘ο Ων’, ‘ο Υπάρχων’. Εις την Καινή Διαθήκη αποκαλύπτεται με το βαθύτερο και υψηλότερο όνομα, το τριπλό και πλήρες όνομα ‘Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα’.
Το όνομα τής Παλαιάς Διαθήκης σημαίνει ότι ο Θεός υπάρχει, το όνομα όμως τής Καινής Διαθήκης σημαίνει ότι ο Θεός υπάρχει κατά ΤΡΕΙΣ συγχρόνως τρόπους, κατά ΤΡΙΑ δηλαδή πρόσωπα!!!
5) «Διαιρέσεις δε χαρισμάτων εισί, το δε αυτό Πνεύμα· και διαιρέσεις διακονιών εισί, και ο αυτός Κύριος· και διαιρέσεις ενεργημάτων εισίν, ο δε αυτός εστι Θεός, ο ενεργών τα πάντα εν πάσιν» (Α΄ Κορ. ιβ:4-6) δηλαδή «Υπάρχουν δε διάφορα χαρίσματα, αλλά το Πνεύμα (που τα δίδει) είναι ένα και το αυτό (το Άγιον Πνεύμα δηλαδή). Και υπάρχουν διάφορες διακονίες, αλλά ο Κύριος (που αναθέτει τις διακονίες) είναι ένας και ο αυτός (ο Κύριος Ιησούς Χριστός). Υπάρχουν επίσης διάφορες ενέργειες, αλλά ο Θεός, που ενεργεί όλα σε όλους, είναι ένας και ο αυτός (ο Θεός Πατήρ). [πρβλ. το παρόμοιο με αυτό χωρίο «Έν Πνεύμα...Είς Κύριος...Είς Θεός και πατήρ πάντων» (Εφεσ. δ:4-6)]
Το ανωτέρω χωρίο, αγαπητοί αναγνώστες, είναι εκ τών λαμπροτέρων Τριαδικών χωρίων τής Καινής Διαθήκης. Συμφώνως προς αυτό υπάρχουν πολλά χαρίσματα, αλλά το Πνεύμα, το Οποίο δίδει τα χαρίσματα, είναι ένα και το αυτό. Κατά τον στίχ.11 όλα τα χαρίσματα «...ενεργεί έν και το αυτό Πνεύμα, διαιρούν ιδία εκάστω καθώς βούλεται» δηλαδή «...ενεργεί το ένα και το αυτό Πνεύμα, και τα διανέμει ιδιαιτέρως εις τον καθένα όπως αυτό θέλει». Ως πρόσωπο το Άγιον Πνεύμα ‘βούλεται’ έχει βούληση, θέληση. Και ως Θεός ενεργεί και διαιρεί τα χαρίσματα όπως αυτό επιθυμεί.
Επίσης υπάρχουν πολλές διακονίες, αλλά ο Κύριος, ο Ιησούς Χριστός δηλαδή, ο Οποίος ορίζει τις διακονίες, είναι ένας και ο αυτός. Και τέλος υπάρχουν πολλές ενέργειες, αλλά ο ενεργών είναι ένας και ο αυτός, ο Θεός-Πατήρ. Άξιον δε ιδιαιτέρας προσοχής εις το υπ’ όψιν χωρίο είναι, ότι ο Απόστολος αναφέρει πρώτον το Άγιον Πνεύμα, δεύτερον τον Κύριο (Ιησού Χριστό) και τελευταίον τον Θεό (Πατέρα). Επειδή και τα τρία πρόσωπα είναι ίσα, τα αναφέρει χωρίς να τηρεί κάποια ορισμένη τάξη. Άλλοτε θέτει πρώτον τον Πατέρα, άλλοτε τον Υιόν και άλλοτε το Άγιον Πνεύμα.
Εάν λοιπόν, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, όπως απεδείχθη περιτράνως από την σωρεία τών χωρίων που αναφέραμε, ο Υιός δεν είναι τελικά Αρχάγγελος και το Άγιον Πνεύμα δεν είναι μία απρόσωπος δύναμη, όπως κακοδόξως διδάσκει η Εταιρία Σκοπιά, αλλά πρόσωπα τής Θεότητος, όπως απεδείχθη περιτράνως ότι είναι ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ, τότε η Καινή Διαθήκη βρίθει από Τριαδικά χωρία τα οποία δυστυχώς ΕΣΕΙΣ αδυνατείτε να αντιληφθείτε. Αναφέρουμε ενδεικτικώς μερικά εξ αυτών:
1) «Και ιδού ανεώχθησαν αυτώ οι ουρανοί, και είδε το Πνεύμα τού Θεού καταβαίνον ωσεί περιστεράν και ερχόμενον επ’ αυτόν. Και ιδού φωνή εκ τών ουρανών λέγουσα· Ούτός εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ώ ευδόκησα» (Ματθ. γ:16-17) δηλαδή «Και ιδού άνοιξαν σ’ αυτόν οι ουρανοί και είδε το Πνεύμα τού Θεού να κατεβαίνει σαν περιστέρι και να έρχεται επάνω Του. Και ιδού φωνή ήλθε από τούς ουρανούς, που έλεγε! ‘Αυτός είναι ο Υιός Μου ο εκλεκτός (ο μονογενής), τον οποίον εξέλεξα’ (και κατέστησα Μεσσία)».
Το χωρίο αναφέρεται εις την βάπτιση τού Ιησού. Κατά το γεγονός τούτο εφανερώθη η Αγία Τριάς: Ο Υιός βαπτίζεται, ο Θεός Πατήρ ομιλεί εξ ουρανού, και το Πνεύμα το Άγιον κατέρχεται ως περιστερά, ‘σωματικώ είδει’ (με σωματική δηλαδή μορφή) κατά το παράλληλο χωρίο Λουκ. γ:22, για να δειχθεί ότι το Άγιον Πνεύμα είναι ΖΩΣΑ ΥΠΑΡΞΗ και όχι απλώς δύναμη!
2) «Ο δε Παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον, ό πέμψει ο Πατήρ εν τω ονόματί μου, ε κ ε ί ν ο ς υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει πάντα ά είπον υμίν» (Ιωάν. ιδ:26) δηλαδή «Ο δε Παράκλητος (ο Βοηθός), το Πνεύμα το Άγιον, που θα στείλει ο Πατέρας στο όνομά μου, ε κ ε ί ν ο ς θα σάς διδάξει όλα και θα σάς υπενθυμήσει όλα, όσα σάς είπα».
Εις το χωρίο τούτο ομιλεί ο Υιός και αναφέρει τον Πατέρα και το Άγιον Πνεύμα ή Παράκλητο. Αξιοπρόσεκτο επίσης, ότι ο Παράκλητος διδάσκει και υπομνήσκει (υπενθυμίζει), τα οποία δεικνύουν εμφανέστατα, ότι ο Παράκλητος είναι πρόσωπο. Το ότι είναι πρόσωπο υποδηλώνει ο χαρακτηρισμός δια τής δεικτικής αντωνυμίας ‘εκείνος’ που δεν θα μπορούσε να λεχθεί για μία απρόσωπη δύναμη καθώς και αυτό το όνομα ‘Παράκλητος’ δηλαδή Παρηγορητής ή Συνήγορος υπέρ ημών προς τον Πατέρα.
3) Όταν δε έλθει ο Παράκλητος, ον εγώ πέμψω υμίν παρά τού Πατρός, το Πνεύμα τής αληθείας ό παρά τού Πατρός εκπορεύεται, ε κ ε ί ν ο ς μαρτυρήσει περί εμού» (Ιωάν. ιε:26) δηλαδή «Όταν δε έλθει ο Παράκλητος (ο Βοηθός), τον οποίον εγώ θα στείλω από τον Πατέρα, το Πνεύμα τής αληθείας, το οποίο από τον Πατέρα εκπορεύεται, ε κ ε ί ν ο ς θα δώσει μαρτυρία για εμένα».
Και εις το χωρίο αυτό ομιλεί ο Υιός και αναφέρει τον Πατέρα και τον Παράκλητο, το Πνεύμα τής αληθείας. Άξιον δε παρατηρήσεως, ότι το Άγιον Πνεύμα ‘εκπορεύεται’ εκ τού Πατρός, το οποίο σημαίνει, ότι είναι τής ιδίας ουσίας με τον Πατέρα καθώς και η δεικτική αντωνυμία ‘εκείνος’ την οποία σχολιάσαμε ανωτέρω.
4) «...εις το είναι με λειτουργόν Ιησού Χριστού εις τα έθνη, ιερουργούντα το ευαγγέλιον τού Θεού, ίνα γενηται η προσφορά τών εθνών ευπρόσδεκτος, ηγιασμένη εν Πνεύματι Αγίω» (Ρωμ. ιε:19) δηλαδή «...για να είμαι λειτουργός τού Ιησού Χριστού εις τούς εθνικούς και να ιερουργώ το Ευαγγέλιο τού Θεού, για να προσφερθούν οι εθνικοί ως θυσία ευπρόσδεκτη, αγιασμένη από το Πνεύμα το Άγιον»
Ο Απόστολος διατυπώνει εδώ τον λόγο του κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να αναφέρει και τα τρία πρόσωπα, τον Ιησού Χριστό, τον Θεό (Πατέρα) και το Πνεύμα το Άγιο. Το ίδιο ακριβώς κάνει εις τα Ρωμ. ιε:19, Α΄ Κορ. στ:11, Β΄ Κορ. α:21-22, Γαλ. δ:6, Φιλιπ. γ:3, Εβρ. β:3-4, Α΄ Πέτρ. α:2 και Ιούδ. 20-21 κατά το οποίο χωρίο ως πηγή τού ελέους παρουσιάζεται ο Ιησούς Χριστός, ενώ αλλού παρουσιάζεται ο Θεός Πατήρ. Και από τα δύο ή μάλλον και από τα τρία πρόσωπα πηγάζει το έλεος, διότι και τα τρία πρόσωπα είναι ΜΙΑ ουσία ή Θεότης!
5) «Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, δια τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και δια τής α γ ά π η ς τού Πνεύματος, συναγωνίσασθαί μοι εν ταις προσευχές υπέρ εμού προς τον Θεόν» (Ρωμ. ιε:30) δηλαδή «Σάς παρακαλώ δε αδελφοί, για τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και για την α γ ά π η τού Πνεύματος, να αγωνίζεστε μαζί μου στις προσευχές (ή ‘με τις προσευχές’) προς τον Θεό για εμένα».
Και εδώ ο Απόστολος αναφέρει τρεις, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, το Πνεύμα και τον Θεό (Πατέρα). Άξιον δε παρατηρήσεως, ότι ομιλεί περί ‘αγάπης τού Πνεύματος’.
Το Πνεύμα δηλαδή έχει αγάπη, αγαπά, άρα είναι ΠΡΟΣΩΠΟ, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά! Για τον ηλεκτρισμό που είναι μία δύναμη μπορεί να ειπωθεί ότι αγαπά; (!!!)
Άξιον παρατηρήσεως επίσης, ότι αλλού η Γραφή ομιλεί περί ‘αγάπης τού Θεού – Πατρός’ (Β΄ Κορ. ε:14, Εφεσ. γ:19) και αλλού περί ‘αγάπης τού Χριστού’ (Β΄ Κορ. ε:14, Εφεσ. γ:19).
Ό,τι δηλαδή έχει το ένα, έχουν και τα άλλα δύο πρόσωπα, διότι και τα ΤΡΙΑ πρόσωπα είναι ΜΙΑ ουσία, αγαπητοί ακόλουθοι τής Σκοπιάς!
6) «Η χάρις τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη τού Θεού, και η κοινωνία τού Αγίου Πνεύματος μετά πάντων ημών» (Β΄ Κορ. ιγ:13)
Εις το ανωτέρω χωρίο απευθύνοντας ο Απόστολος την αποστολική ευλογία, μνημονεύει και τα τρία θεία πρόσωπα. Και τον μεν Κύριο Ιησού Χριστό αναφέρει πρώτο, το Θεό (Πατέρα) δεύτερο και το Άγιον Πνεύμα τρίτο. Επίσης, κατά το χωρίο τούτο, η χάρις προέρχεται από τον Κύριο Ιησού Χριστό, ενώ κατ’ άλλα χωρία προέρχεται από τον Θεό (Β΄ Κορ. η:1, Εφεσ. γ:2) και κατ’ άλλα από το Άγιο Πνεύμα (Αποκ. α:4, Εβρ. ι:29). Εις την πραγματικότητα προέρχεται και από τα ΤΡΙΑ πρόσωπα (Αποκ. α:4-5), διότι και τα ΤΡΙΑ πρόσωπα είναι ΜΙΑ ουσία ή Θεότης!
Επίσης εις το χωρίο τούτο γίνεται λόγος περί ‘αγάπης τού Θεού’, ενώ αλλού γίνεται λόγος περί ‘αγάπης τού Χριστού’ (Β΄ Κορ. ε:14, Εφεσ. γ:19) και αλλού περί ‘αγάπης τού Πνεύματος’ (Ρωμ. ιε:30). Ομοίως πάλι, εις το συγκεκριμένο χωρίο, γίνεται λόγος περί ‘κοινωνίας τού Αγίου Πνεύματος’, ενώ αλλού γίνεται λόγος περί ‘κοινωνίας τού Πατρός και μετά τού Υιού αυτού’ (Α΄ Ιωάν. α:3). Ό,τι δηλαδή ισχύει για ΕΝΑ θείο πρόσωπο, ισχύει και για τα άλλα ΔΥΟ!
Ελπίζουμε το φως όλων τών ανωτέρω χωρίων, τού πραγματικού δηλαδή ευαγγελίου τού Χριστού, να ξεδιάλυνε το σκότος και τις πλάνες τού ‘ευαγγελίου’ τού Μπρούκλιν και να ξεσκέπασε τις δήθεν ‘αλήθειες’ που κηρύττει η Εταιρία Σκοπιά, όσον αφορά εις την Τριαδικότητα τού Θεού. Ευελπιστούμε δε η παρούσα μελέτη όπως γίνη αιτία να αφυπνιστούν Ποιμένες κι Ευαγγελιζόμενοι τής Οργανώσεως, ώστε συγκρίνοντας τις ανωτέρω αλήθειες με το ‘ευαγγέλιο’ τής Σκοπιάς, να διαπιστώσουν πόσο πολύ τούς έχει πλανήσει εκτός αληθείας ο ‘πιστός και φρονίμος δούλος’ ή, όπως υπερφιάλως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται, ο ‘αυθεντικός προφήτης τής γενεάς μας’ και ‘αληθινός εκπρόσωπος τού Ιεχωβά’ (Σκοπιά, 01.06.1973, σελ.342).
Να έχουν δε υπ’ όψιν τους άπαντες οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά και να μην ξεχνούν, ότι «Υπάρχει οδός ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον» (Παρ. ιδ:12, ιστ:25 Εβρ.)
ΠΗΓΗ.http://antiairetikos.blogspot.com/2012/09/blog-post_30.html