Πεντηκοστή. Ένδοξο τέρμα και αρχή νικηφόρου πορείας

counter

.

Το παρήγγειλε ο αναστάς Κύριος στους μαθητές του, λίγο πριν αναληφθεί στους ουρανούς. Να μην  απομακρυνθείτε από τα Ιεροσό­λυμα, τούς είπε. Θα σάς στείλω το ‘Άγιο Πνεύμα και «βατττισθήσεσθε έν Πνεύματι Άγίω ού μετά πολλάς ταύτας ημέ­ρας» (Πράξ. α’ 5). Θα βαπτισθήτε μέσα στο Άγιο Πνεύμα σε λίγες μέρες.

Μιλούσε Εκείνος ό Όποιος πριν από μερικές δεκαετίες είχε κατέλθει από τον ουρανό για να υψώσει το ανθρώπινο γέ­νος, πού είχε καταπέσει στην έσχατη κα­τάπτωση και ατίμωση εξαιτίας του μίσους του Σατανά. Μιλούσε ό Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, πού έλαβε σάρκα και οστά από την πανυπέραγνο Πανα­γία Μητέρα του για να σώσει «το άπολωλός» πρόβατό του, τον άνθρωπο,το τέλειο πλάσμα των χειρών του. Μιλούσε στο τέλος της διαδρομής του στον κόσμο μας, έπειτα από τα εκπληκτικά θαύματά του και τις πρωτάκουστες διδασκαλίες του, έπειτα από τα φρικτά παθήματα και τον ατιμωτικό θάνατό του στο σταυρό του Γολγοθά και έπειτα από τη θριαμ­βευτική νίκη του επί του θανάτου με την Ανάστασή του.

Το έργο για το όποιο είχε έλθει στη γη το είχε πλέον ολοκληρώσει. Το είπε και στην προσευχή του προς τον ουράνιο Πατέρα του λίγο πριν αρχίσουν τα Πάθη του. «Το έργον έτελείωσα ο δέδωκάς μοι ίνα ποιή­σω» (Ιω. ιζ’ 4). Έφερα σε τέλειο πέρας το έργο πού μου ανέθεσες να επιτελέσω για τη σωτηρία του κόσμου, πάτερ μου. Τελευταία πράξη ως επισφράγιση του έργου αυτού ήταν να στείλει ως νικητής και εξουσιαστής των πάντων το Πανάγιο Πνεύμα, για να εξαγιάζονται όσοι θα πι­στεύουν σ’ Εκείνον και θα ζουν σύμφω­να με τις εντολές του- για να έχει τη δυ­νατότητα κάθε άνθρωπος να γίνεται μέτο­χος των πνευματικών αγαθών, τα όποια μάς έχάρισε Εκείνος με το σωτήριο έργο του στη γη.

Έτσι ή Πεντηκοστή, κατά την οποία απέστειλε ό Κύριος το Πανάγιο Πνεύμα στους μαθητές του και δι’ αυτών στον κό­σμο, έγινε το ένδοξο τέρμα της δράσεώς του στη γη.

Συγχρόνως όμως από την ώρα πού κατήλθε το Άγιο Πνεύμα άρχιζε και μια νέα εποχή, ή εποχή της Χάριτος και άγιό- τητος, ή εποχή της Εκκλησίας. Νέα πρα­γματικότητα εμφανίζεται πλέον στον κό­σμο, ή Εκκλησία του Χριστού, και αρχί­ζει την κοσμοσωτήρια πορεία της. Οδηγός της στην πορεία της αυτή, γράφει ό άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, είναι «ό Παράκλητος, ό φρουρός και άγιοποιός της Εκκλησίας, ό διοικητής των ψυχών, ό κυβερνήτης των χειμαζομένων (=αυτών πού βασανίζονται στα κύματα της ζωής), ό φωταγωγός των πεπλανημένων και αθλοθέτης των αγωνιζομένων και στεφα­νωτής των νενικηκότων» (ΒΕΠ 39, 222).

Ή άγιοπνευματοκίνητη αυτή πορεία της Εκκλησίας συνεχίζεται αδιάκοπα μέσα στους αιώνες. Πορεία φωτεινή, ή οποία ακτινοβολεί το φώς τού Ευαγγελίου και διαλύει σταδιακά τα σκοτάδια της άγνοι­ας, της πλάνης, της μαγείας και δεισιδαι­μονίας, πού ταλαιπωρούσαν τον κόσμο. Πορεία άγάπης, πού φέρνει το μήνυμα του Σταυρού της άγάπης εκεί πού βασί­λευε το μίσος και ή σκληρότητα. Πορεία ελπίδας, πού ανοίγει διεξόδους και στα χειρότερα αδιέξοδα.

 Και όλα αυτά διότι στην πορεία της αυτή ή Εκκλησία από την πρώτη εκείνη ημέρα της αγίας Πεντηκοστής έχει μαζί της το Πανάγιο Πνεύμα, δηλαδή το τρίτο Πρό­σωπο της Αγίας και Ομοουσίου Τριάδος. Είναι μαζί της «ό παντοκράτωρ» (Άποκ. α’ 8), ό παντοδύναμος Θεός, και κανένας δεν μπορεί να ματαιώσει τα σχέδιά του.

Γι’ αυτό και όσοι διωγμοί κι άν οργα­νώθηκαν εναντίον της Εκκλησίας, τελικά απέτυχαν να ανακόψουν τη νικηφόρα πορεία της μέσα στους αιώνες και μέχρι σήμερα. Διότι είναι και σήμερα παρόν στην Εκκλησία το ‘Άγιο Πνεύμα. Το βεβαί­ωσε ό Θεάνθρωπος Κύριος, ό Όποιος με το πανάγιο αίμα του έκαμε κτήμα του την Εκκλησία, ότι θα παρακαλέσει τον Πατέρα του να στείλει στη γη το Άγιο Πνεύμα όχι ως προσωρινό επισκέπτη, άλλ’ «ίνα μένη μεθ’ (ή)ύμών εις τον αιώνα» (Ιω. ιδ’ 16).

Και μένει πράγματι στην Εκκλησία από τότε διαρκώς το Άγιο Πνεύμα. Την ενισχύει στους ιερούς αγώνες της εναντίον των αιρέσεων και εξαγιάζει διά της Χάριτός του διά μέσου των ιερών Μυστηρίων τούς πιστούς. 

Και βοηθώντας τον κάθε πιστό να «άποθέση», να πετάξει από πάνω του σαν ακάθαρτο παλαιό ρούχο «τον παλαιόν άνθρωπον» με τις πράξεις του και τις επι­θυμίες του και να ενδυθεί «τον καινόν άνθρωπον τον κατά Θεόν κτισθέντα» (Εφ. δ’ 22-24), συμβάλλει στην τελική πνευματική ανακαίνιση τού ανθρωπίνου γένους, την οποία θα ακολουθήσει ή ανακαίνιση του σύμπαντος.

Το Άγιο Πνεύμα είναι ή πεμπτουσία της ζωής της Εκκλησίας μας. Θα πρέπει όμως να το νιώθουμε μαζί μας και προ­σωπικά οι πιστοί στη ζωή μας. Να αισθα­νόμαστε την παρουσία του. Να παίρνου­με χάρη από τη Χάρη του, ενίσχυση από την παντοδυναμία του αγιασμό από την αγιότητα του. Άς Το ικετεύουμε λοιπόν να σκηνώνει και μέσα μας, για να μάς καθα­ρίζει από κάθε κηλίδα και να μάς κρατεί στο δρόμο της αρετής και ευσεβείας.

«Ο ΣΩΤΗΡ» Τεῦχος 2046 1-06-2012

Πηγή: ΑΚΤΙΝΕΣ