Καὶ εἰς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ κύριον καὶ ζωοποιόν...

Πάσα πνοή, δόξαζε Πνεῦμα Κυρίου, Δὲ οὗ πονηρῶν πνευμάτων φροῦδα θράση.   «....Καὶ εἰς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ κύριον καὶ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν πατρὶ καὶ υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν....»    Την Δευτέρα μετά την Πεντηκοστή, η Εκκλησία μας εορτάζει το Άγιο Πνεύμα. Το Άγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, το οποίο εκπορεύεται εκ του Πατρός. Είναι ομοούσιο με τα πρόσωπα του Πατρός και του Υιού και κατά το Σύμβολο της Πίστεως «συνπροσκυνείται και συνδοξάζεται» με τον Πατέρα και με τον Υιό, ίσο κατά τη λατρεία και την τιμή.    Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος   Μεγάλα είναι και ξεπερνούν την ανθρώπινη λογική τα χαρίσματα που μάς δώρισε σήμερα ο φιλάνθρωπος Θεός. Γι’ αυτό ας χαρούμε όλοι μαζί και σκιρτώντας από αγαλλίαση ας ανυμνήσουμε τον Κύριό μας. Γιατί η σημερινή ημέρα είναι για μάς εορτή και πανηγύρι.Όπως δηλαδή διαδέχονται η μια την άλλη οι εποχές και οι κινήσεις του ήλιου, έτσι ακριβώς και στην Εκκλησία η μία εορτή διαδέχεται την άλλη και με τον τρόπο αυτό απ’ τη μια πηγαίνουμε στην άλλη. Πριν από λίγο καιρό εορτάσαμε τον σταυρό, το πάθος και την Ανάσταση, και ύστερα από αυτά την Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στους ουρανούς. Σήμερα φθάσαμε στην κορυφή των αγαθών, σ’ αυτήν την κορωνίδα των εορτών, βρισκόμαστε πια στην πραγματοποίηση των επαγγελιών του Κυρίου. «Γιατί αν φύγω –λέει- θα σάς στείλω άλλον Παράκλητο, και δεν θα σάς αφήσω ορφανούς». (Ιωάν. 16,6). Βλέπετε το πατρικό Του ενδιαφέρον; Βλέπετε την ανέκφραστη φιλανθρωπία Του; Πριν λίγες ημέρες ανελήφθη στον ουρανό, κάθισε στον βασιλικό θρόνο, στα δεξιά του Πατρός, και σήμερα μάς στέλνει ως δώρο τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και μ’ αυτόν τον τρόπο μάς χορηγεί άπειρα ουράνια αγαθά. Γιατί, πες μου, ποιο από τα αγαθά που συμβάλλουν στη σωτηρία μας δεν μάς δόθηκε από το Άγιο Πνεύμα;    Με τη χάρη Του απαλλασσόμαστε απ’ τη δουλεία του διαβόλου, καλούμαστε στην ελευθερία του Χριστού, οδηγούμαστε στην ουράνια υιοθεσία, αναγεννιόμαστε απ’ την αρχή και ξεφορτωνόμαστε το βαρύ και δυσβάστακτο φορτίο των αμαρτιών μας. Με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος βλέπουμε να υπάρχουν τόσοι ιερείς κι έχουμε τάγματα διδασκάλων της Εκκλησίας. Απ’ την πηγή αυτή πήγασαν πλούτη προφητειών και χαρίσματα ιάσεων και όλα τα άλλα που συνήθως στολίζουν την Εκκλησία του Θεού από το Άγιο Πνεύμα προέρχονται. Και φωνάζει ο Παύλος και λέει: «Για όλα αυτά τα χαρίσματα ενεργεί το ένα και μοναδικό Πνεύμα, που τα μοιράζει όπως θέλει στον καθένα χωριστά» (Α’ Κορ. 12,11).    «Όπως θέλει», λέει, όχι όπως έχει διαταχθεί. «Μοιράζει», και δεν μοιράζεται. Έχει εξουσία, και δεν εξουσιάζεται. Γιατί ο Παύλος λέει πως έχει και το Άγιο Πνεύμα την ίδια εξουσία, που έχει και ο Πατήρ. Κι όπως είπε για τον Πατέρα «ο Θεός είναι εκείνος που ενεργεί παντού και πάντα» (Α’ Κορ. 12,6), έτσι λέει και για το Άγιο Πνεύμα «για όλα αυτά τα χαρίσματα ενεργεί το ένα και μοναδικό Πνεύμα, που τα μοιράζει όπως θέλει στον καθένα χωριστά». Είδες τέλεια εξουσία που έχει; Γιατί όσα πρόσωπα έχουν την ίδια φύση και ουσία είναι φανερό ότι έχουν και την ίδια εξουσία, και όσα έχουν την ίδια αξία, σ’ αυτά μία είναι η δύναμη και η εξουσία.    Χάρη στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος απαλλαχτήκαμε από τις αμαρτίες, μ’ αυτήν ξεπλύναμε την ψυχή μας από κάθε ρύπο. Με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, ενώ ήμασταν άνθρωποι, γίναμε άγγελοι, όσοι βέβαια θελήσαμε να μάς βοηθήσει η χάρη Του, χωρίς να αλλάξει η φύση μας, αλλά, κι αυτό είναι το πιο αξιοθαύμαστο, διατηρήσαμε την ανθρώπινη φύση μας και μ’ αυτή επιδείξαμε αγγελική συμπεριφορά. Τόσο μεγάλη είναι λοιπόν η δύναμη του Αγίου Πνεύματος! Και όπως η πραγματική φωτιά όταν δεχτεί τον μαλακό πηλό τον καθιστά σκληρό κεραμίδι, έτσι ακριβώς και η φωτιά του Αγίου Πνεύματος, όταν δεχτεί μια ψυχή συνετή, ακόμη κι αν τη βρει πιο μαλακή κι απ’ τον πηλό, την κάνει πιο γερή κι απ’ το σίδερο. Και κάνει ξαφνικά πιο καθαρό απ’ τον ήλιο εκείνον που έως τώρα ήταν μολυσμένος απ’ την ακαθαρσία των αμαρτιών.[...]    «Με τη δύναμη του ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού», λέει, «και με τη χάρη του Πνεύματος του Θεού μας». Είδες, αγαπητέ, τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος; Είδες ότι το Άγιο Πνεύμα, εξαφάνισε όλες αυτές τις κακίες, και ότι εκείνους που ήταν προηγουμένως υποδουλωμένοι στις αμαρτίες τους, τους ανέβασε ξαφνικά σε τόσο υψηλές τιμές;    Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος    Κοντάκιον  Ήχος πλ. δ'.  Ότε καταβάς τας γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν έθνη ο Ύψιστος· ότε του πυρός τας γλώσσας διένειμε, εις ενότητα πάντας εκάλεσε· και συμφώνως δοξάζομεν το Πανάγιον Πνεύμα     πηγή

«ΝΥΝ ΤΟ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑ ΕΠΙ ΠΑΣΑΝ ΣΑΡΚΑ ΕΚΚΕΧΥΤΑΙ»

counter

Γράφει ο ΛΑΜΠΡΟΣ ΣΚΟΝΤΖΟΣ Θεολόγος - Καθηγητής

 

Η μεγάλη εορτή της Πεντηκοστής, την οποία η Εκκλησία μας εορτάζει και πανηγυρίζει λαμπρά, φέρνει στη σκέψη όλων ημών των πιστών το τρίτο Πρόσωπο της Τριαδικής Θεότητας, το Πνεύμα το Άγιο, τον Παράκλητο κι' αυτό διότι, το Θείο Αυτό Πρόσωπο είναι ο πρωτοστάτης αυτής της εορτής. Η κάθοδός Του στον κόσμο την ευλογημένη εκείνη ημέρα της Πεντηκοστής, στο υπερώο της Ιερουσαλήμ (Πράξ.2:1) σήμανε μια νέα εποχή για την πορεία του κόσμου και την ιστορία της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους.

 

Για τον πολύ κόσμο και δυστυχώς και για πολλούς πιστούς ο Κύριος και Θεός μας Άγιον Πνεύμα είναι o «μεγάλος άγνωστος» και λίαν δυσχερής η κατανόησή Του. Δεν είναι άμοιρη ευθυνών, βεβαίως, η δυτικής εμπνεύσεως εικονογραφία της Αγίας Τριάδος, η οποία παρουσιάζει τον Θεό Παράκλητο με τη απαράδεκτη πτηνομορφική παράσταση, με συνέπεια να μην εκλαμβάνεται Αυτός, από τους μη έχοντας θεολογική παιδεία και εκκλησιαστική συνείδηση, ως θείον Πρόσωπο, αλλά ως μια απλή συμβολική παράσταση κάποιας αφηρημένης δυνάμεως του Θεού. Επί τη ευκαιρία είναι ανάγκη, η εν λόγω εικονική παράσταση της Αγίας Τριάδος να αποσυρθεί από την ορθόδοξο λατρεία και να αντικατασταθεί από την συμβολική παράσταση των τριών αγγελικών μορφών, της Φιλοξενίας του Αβραάμ. Αυτή είναι η γνήσια ορθόδοξη εικονογράφηση του Τριαδικού Θεού.  

 

Το Άγιον Πνεύμα δεν είναι κάποια απρόσωπη δύναμη του Θεού, όπως βλάσφημα δίδασκαν και διδάσκουν οι ανά τους αιώνες πνευματομάχοι αιρετικοί. Είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, Θεός αληθινός, διότι μετέχει της θείας ουσίας ισότιμα με τον Πατέρα και τον Υιό. Είναι επίσης πρόσωπο αληθινό, προσωπικότητα ενσυνείδητη, έχοντας τη δική Του υποστατική ιδιότητα, η οποία Τον καθιστά ξεχωριστή και μοναδική προσωπικότητα, χωρίς να συγχέεται με τα άλλα πρόσωπα της Θεότητος. Σύμφωνα με την βιβλική διδασκαλία, η οποία κατανοήθηκε ορθώς μόνο μέσα στην Εκκλησία, το προσωπικό υποστατικό ιδίωμα του Κυρίου Παρακλήτου, τον Οποίο τον καθιστά μοναδικό, είναι η αϊδια εκπόρευσή Του από τον Πατέρα.  

Η αιρετική προσθήκη από την παπική ετεροδοξία της βλάσφημης διδασκαλίας της εκ και του Υιού εκπορεύσεώς Του (Filioque), αποτελεί σοβαρή εκτροπή από την βιβλική και αγιοπατερική διδασκαλία της αρχέγονης Εκκλησίας και ανατροπή της χριστιανικής πίστεως περί υποστατικών ιδιωμάτων των Θείων Προσώπων της Αγίας Τριάδος. Η φράγκικη αυτή σοβαρή κακοδοξία, η οποία ενσωματώθηκε αυθαίρετα στο Σύμβολο της Πίστεως το 1019, από την παπική εκκλησία και έγινε πίστη της, αποτελεί την κυριότερη αιτία του σχίσματος του 1054 και το σοβαρότερο σημείο τριβής των σχέσεων της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και του παπισμού. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως οι Δυτικοί εμάς τους ορθοδόξους μας θεωρούν αιρετικούς, διότι απορρίπτουμε την διδασκαλία του Filioque!  

 

Οι μετά το σχίσμα Πατέρες, Ομολογητές και Διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας, με προεξάρχοντες τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, τον Άγιο Μάρκο Εφέσου τον Ευγενικό, τον Γεώργιο Σχολάριο και άλλους πολλούς, έδωσαν τιτάνιους αγώνες κατά αυτής της αιρετικής διδασκαλίας, διότι θεωρήθηκε ως μια ακόμα σοβαρή τριαδολογική κακοδοξία, η οποία βεβηλώνει (το σχετικώς αποκεκαλυμένο) μυστήριο της υπάρξεως του Τριαδικού Θεού. Επιγραμματικά αναφέρουμε ότι η αιρετική πίστη του Filioque καταργεί την μοναρχία της Θεότητος και δημιουργεί δύο αρχές στην Αγία Τριάδα. Συγχέει το προσωπικό υποστατικό ιδίωμα του Πατρός, περί της εκπορεύσεως του Πνεύματος, με αυτό του Υιού και υποβιβάζει τη θέση του Αγίου Πνεύματος, ως προς την ισότιμη ύπαρξή Του στη Θεότητα, ως δήθεν πρόσωπο υπηρετούντος την θέληση του Πατρός και του Υιού! Αυτό σημαίνει ότι η κακοδοξία αυτή, η οποία δυστυχώς συντηρείται επιδεικτικά από τους παπικούς, έχει τεράστιες σωτηριολογικές επιπτώσεις στο ανθρώπινο γένος και αποτελεί το σημαντικότερο εμπόδιο επαναπροσέγγισης Ορθοδοξίας και δυτικών ετεροδόξων.  

 

Το Άγιον Πνεύμα ήταν πάντοτε παρόν, μαζί με τα άλλα δύο Θεία Πρόσωπα της Τριάδος, στην διαδικασία της δημιουργίας του κόσμου και την επεργασία της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. «Πνεύμα Κυρίου πεπλήρωκε την οικουμένην» (Σοφ.Σολ.1:7). Είναι το Πνεύμα του Θεού (Ματθ.12:28), το Οποίο επισκιάζει, διαπερνά και ζωογονεί τα πάντα. Τακτοποιεί και ωραιοποιεί την δημιουργία του Θεού. «Εξαποστελείς το πνεύμα σου, και κτισθήσονται, και ανακαινιείς το πρόσωπον της γης» αναφωνεί ο ψαλμωδός (Ψαλμ.103:30). Το «Πνεύμα του Κυρίου» (Πράξ.5:9) μεταμορφώνει ανθρώπινες προσωπικότητες της προχριστιανικής αρχαιότητος ώστε να γίνουν όργανα της θείας βουλήσεως για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους, όπως οι προφήτες, οι οποίοι έγιναν οι διαμηνυτές του θελήματος του Θεού στον κόσμο (Πράξ.28:25,Εβρ.1:1).  

 

Η ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού έγινε τη συνεργεία του Αγίου Πνεύματος. «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι» (Λουκ.1:35) ανήγγειλε ο αρχάγγελος Γαβριήλ στην Θεοτόκο τη στιγμή του Ευαγγελισμού Της και «Το γαρ εν αυτή (τη Παρθένω) γεννηθέν εκ Πνεύματος εστίν Αγίου» (Ματθ.1:20) διαβεβαίωσε ο άγγελος Κυρίου στον Ιωσήφ. Το Άγιον Πνεύμα αναπαύεται στο Χριστό (Ησ.61:1), παρίσταται στην Βάπτισή Του για την επιβεβαίωση της μεσσιανικής Του ιδιότητος (Ματθ.3:15). Τον στηρίζει ως άνθρωπο στο έργο της σωτηρίας του κόσμου (Ματθ.4:1). Μέσω του Πνεύματος του Κυρίου ευαγγελίζεται τους πτωχούς, ιατρεύει τους ασθενείς, κηρύσσει την ελευθερία στους αιχμαλώτους και δίνει την ανάβλεψη των τυφλών (Λουκ.4:18). «Εν Πνεύματι Θεού» διώχνει τα δαιμόνια (Ματθ.12:28). Το Άγιο Πνεύμα είναι ο σύνδεσμός Του με τον Πατέρα (Λουκ.10:21).  

 

Ο Παράκλητος, «το Πνεύμα της αληθείας», θα γίνει ο συνεχιστής του απολυτρωτικού έργου του Χριστού «εις τον αιώνα» (Ιωάν.14:15). Αυτός θα πάρει τη θέση Του στο έργο της σωτηρίας, «εάν δε πορευθώ, πέμψω αυτόν (τον Παράκλητον) προς ημάς και ελθών εκείνος ελέγξει τον κόσμον περί αμαρτίας και περί δικαιοσύνης και περί κρίσεως . όταν έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν.16:7,13) διαβεβαίωσε ο Χριστός τους μαθητές Του, λίγο πριν το εκούσιο πάθος Του. Σε ερώτηση των μαθητών προς τον Κύριο Ιησού Χριστό, μετά την ανάστασή Του: «Κύριε εν τω χρόνω τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν τω Ισραήλ;», τους απάντησε πως «ουχ υμών γνώναι χρόνους ή καιρούς ους ο πατήρ έθετο εν τη ιδία εξουσία, αλλά λήψεσθε δύναμιν επελθόντος του Αγίου Πνεύματος εφ' υμάς, και έσεσθέ μοι μάρτυρες εν τε Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης» (Πράξ.1:6-8-). Με την έμμεση αυτή απάντησή Του ο Κύριος δήλωνε πως η Βασιλεία του Θεού είναι η παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία Του. Η αγία ημέρα της Πεντηκοστής είναι η απαρχή μιας νέας εποχής, της εσχατολογικής, η οποία θα περατωθεί με το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας.  

 

Η ευλογημένη επαγγελία του Χριστού πραγματοποιήθηκε την αγία αυτή ημέρα. Πενήντα ημέρες μετά τη λαμπροφόρο Ανάστασή Του, το Πανάγιο Πνεύμα κατήλθε στο υπερώο της Ιερουσαλήμ, όπου «ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν επί το αυτό» συνηγμένοι οι άγιοι Απόστολοι (Πράξ.2:1). Ο ερχομός Του ήταν κάτι σαν «εκ του ουρανού ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας» και η ορατή παρουσία Του ήταν ως «γλώσσαι ωσεί πυρός», το Οποίον «εκάθισέ τε εφ' ένα έκαστον αυτών (των μαθητών)» (Πράξ.2:3-4). Σύμφωνα με τον θεόπνευστο συγγραφέα του βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων, το «Ευαγγέλιον του Πνεύματος», όπως αποκαλείται αυτό, μεταμόρφωσε κυριολεκτικά τους αγράμματους μαθητές σε νέες δυναμικές προσωπικότητες, με πρώτο ορατό σημείο το φαινόμενο του «λαλείν ετέραις γλώσσες καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι» (Πράξ.2:4), εκπληρώνοντας την θαυμαστή προφητεία του Ιωήλ, πως στους έσχατους καιρούς θα γίνει η έκχυσις των δωρεών του Αγίου Πνεύματος «επί πάσαν σάρκαν» σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, υπερνικώντας το εμπόδιο της γλωσσικής και οποιασδήποτε άλλης διαφοράς (Ιωήλ,3:1). 

 

Έτερο απτό φαινόμενο της προσωπικής μεταμορφώσεως των Αποστόλων υπήρξε η θαρραλέα ομιλία του Πέτρου προς τους εκστατικούς, μπροστά στο παράδοξο φαινόμενο, όχλους της Ιερουσαλήμ (Πραξ.2:1436). Το αποτέλεσμα ήταν συγκλονιστικό. Ο εμπνευσμένος από το Πνεύμα του Θεού λόγος του κορυφαίου αποστόλου «κατενύγησε την καρδίαν» των όχλων (Πράξ.2:37) με αποτέλεσμα ευθύς αμέσως να ζητούν από τους αποστόλους: «τι ποιήσομεν άνδρες αδελφοί;». Ο Πέτρος τους προέτρεψε: «μετανοήσατε, και βαπτισθήτω έκαστος υμών επί το ονόματι Ιησού Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών, και λήψεσθε την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος». Εκείνοι «ασμένως αποδεξάμενοι τον λόγον αυτού εβαπτίσθησαν, και προσετέθησαν τη ημέρα εκείνη ψυχαί ωσεί τρισχίλιαι» (Πράξ.2:37-41). Έτσι γεννήθηκε το ορατό επί γης στρατευόμενο μέρος της Εκκλησίας του Θεού. Η αγία Πεντηκοστή θεωρείται ως η εν Αγίω Πνεύματι γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας μας!  

 

Η Αγία μας Εκκλησία είναι, σύμφωνα με την βιβλική θεολογία, το σώμα του Χριστού και Αυτός η κεφαλή του σώματος (Εφεσ.5:23) Το Άγιο Πνεύμα είναι η ψυχή του εκκλησιαστικού αυτού σώματος. Όπως στο φυσικό ανθρώπινο σώμα η ψυχή ζωοποιεί το σώμα, τι ίδιο και η παρουσία του Παρακλήτου ζωοποιεί την Εκκλησία, κάνει το εκκλησιαστικό σώμα εύρωστο, δυνατό και αθάνατο. Αυτό σημαίνει ότι τα μέλη του σώματος, οι πιστοί (Α΄Κορ.12:12), ζούμε, μέσα στην Εκκλησία, χάρις στο ενοικούν σε Αυτή Πνεύμα του Θεού, την όντως ζωή. Μέσα σε αυτή υπάρχουμε, τρεφόμαστε με ουράνια τροφή, κεχαριτωνόμαστε, αγιαζόμαστε, σωζόμαστε και θεωνόμαστε. «Η αγάπη του Θεού εκκέχυται εν ταις καρδίαις ημών δια Πνεύματος Αγίου του δοθέντος ημίν» (Ρωμ5:5) διακηρύττει ο απόστολος Παύλος.  

 

Ο απόστολος των Εθνών τονίζει επίσης κατηγορηματικά πως «Ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν ει μη'ν Πνεύματι Αγίω» (Α'Κορ.12:3). Αυτό σημαίνει πως ο Θεός Παράκλητος είναι πλέον ο κύριος της Εκκλησίας και του κόσμου, μετά την Ανάληψη του Χριστού. Αυτός μας κάνει γνωστό τον Λυτρωτή μας Ιησού Χριστό και ενεργοποιεί το σωτήριο έργο Του σε κάθε άνθρωπο, που θέλει να σωθεί. Κατά συνέπεια, όχι μόνο η άρνηση του απολυτρωτικού έργου του Χριστού, αλλά και η άρνηση της συμμετοχής του Αγίου Πνεύματος στη λυτρωτική διαδικασία του κόσμου, αποτελεί πρωταρχική αιτία απώλειας της σωτηρίας πολλών.  

 

Η παρουσία του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο εκδηλώνεται ποικιλότροπα, με «διαιρέσεις χαρισμάτων», με «διαιρέσεις διακονιών», με «διαιρέσεις ενεργημάτων» (Α'Κορ.12:4-6), με καρποφορία πνευματικών καρπών (Γαλ.5:22). Κάθε αγαθό και δωρεά που δίνεται στους ανθρώπους είναι προϊόν του Αγίου Πνεύματος. Σε κάθε άνθρωπο «δίδεται η φανέρωσις του Πνεύματος προς το συμφέρον» αυτού (Α'Κορ.12:7)  

 

Το Άγιο Πνεύμα μοιράζει χαρίσματα στους πιστούς τα οποία είναι χρήσιμα για τη σωτηρία τη δική τους, αλλά και για το σωστικό έργο της Εκκλησίας. Σε άλλον «δίδοται λόγος σοφίας, άλλω δε λόγος γνώσεως κατά το αυτό Πνεύμα, ετέρω δε πίστις εν τω αυτώ Πνεύματι, άλλω δε χαρίσματα ιαμάτων εν τω αυτώ Πνεύματι, άλλω δε ενεργήματα δυνάμεων, άλλω δε προφητεία, άλλω δε διακρίσεις πνευμάτων, ετέρω δε γένη γλωσσών, άλλω δε ερμηνεία γλωσσών. Πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα, διαιρούν ιδία εκάστω καθώς βούλεται» (Α'Κορ.12:8-11).  

 

Το Άγιο Πνεύμα μοιράζει διακονίες στο λαό του Θεού, οι οποίες υπάρχουν για να διακονούν καθολικά τις πνευματικές και υλικές ανάγκες του, εις τρόπον ώστε να ζει ο πιστός αποκλειστικά μέσα στην χάρη του Θεού και να μην έχει ανάγκη από τα «σκύβαλα» του κόσμου (Φιλιπ.3:8). Η Εκκλησία του Θεού υπάρχει για να μεταλλάσσει ολοκληρωτικά και καθολικά τον άνθρωπο της αμαρτίας και της φθοράς σε νέα αναγεννημένη και χαριτωμένη ύπαρξη. Πρώτ' απ' όλα το «Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους ποιμαίνειν την Εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού» (Πραξ.20:28). Ακολούθως όρισε «εν τη Εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα δυνάμεις, είτα χαρίσματα ιαμάτων, αντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσών» (Α'Κορ.12:28). Επίσης το Πνεύμα του Θεού «έδωκε τους μεν τους μεν αποστόλους, τους δε προφήτας, τους δε ευαγγελιστάς, τους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς καταρτισμόν των αγίων εις έργον διακονίας, εις οικοδομήν του σώματος του Χριστού» (Εφ. 4:11-12).  

 

Το Άγιο Πνεύμα καρποφορεί στις καρδιές των πιστών υπέροχους και σπανίους πνευματικούς καρπούς, ως αποτέλεσμα επίπονης καλλιέργειας. Ο θεόπνευστος απόστολος αφού αναφέρει τα βδελυρά έργα τη σαρκός, τα οποία είναι οι καρποί της αμαρτίας, παραθέτει στη συνέχεια του καρπούς του Πνεύματος, οι οποίοι είναι «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ.5:22-23). Οι καρποί της σαρκός καταδεικνύουν τον άνθρωπο της πτώσεως, της αμαρτίας και της φθοράς, οι δε καρποί του Πνεύματος φανερώνουν, «ως πόλις επάνω όρους κειμένη» (Ματθ.5:14), τον αναγεννημένο εν Χριστώ άνθρωπο της χάριτος και της σωτηρίας. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας είχε πει πως «εκ γαρ του καρπού το δένδρον γινώσκεται» (Ματθ.12:33), έτσι και ο πνευματικός αναγεννημένος άνθρωπος ξεχωρίζει από τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, που είναι στολισμένος.  

 

Το Άγιο Πνεύμα συνεχίζει το απολυτρωτικό έργο του Χριστού μας μετά την εις Ουρανούς Ανάληψή Του. Αυτός διαχέει τις άκτιστες δωρεές του Θεού στους ανθρώπους και ολόκληρη τη δημιουργία. Αυτός είναι ο πραγματικός τελετουργός των Ιερών Μυστηρίων της Εκκλησίας μας, μέσω των οποίων οι πιστοί αγιαζόμαστε και σωζόμαστε. Αυτός καθιστά τους λειτουργούς της Εκκλησίας μας κεχαριτωμένα όργανά Του, για την επιτέλεση του σωστικού έργου του λαού του Θεού. Αυτός εμπνέει πνεύματα προφητείας και σοφίας. Αυτός διαφυλάσσει την Εκκλησία από τις επιβουλές των οργάνων της πλάνης και του ψεύδους (Ιωάν.16:13). Αυτός μοιράζει χαρίσματα στους πιστούς (Α΄Κορ.12:4) και πραγματοποιεί την υιοθεσία μας στο Θεό (Γαλ.4:6). Αυτός συγκροτεί όλον τον θεσμό της Εκκλησίας (Λουκ.24:49). Η παρουσία λοιπόν του Κυρίου μας Παρακλήτου στην Εκκλησία είναι τόσο σημαντική ώστε «Ει μη Πνεύμα παρήν, ουκ αν συνέστη η Εκκλησία» τονίζει ο ιερός Χρυσόστομος (Ε.Π.50,459). Χάρις στην παρουσία Εκείνου βιώνουμε το μυστήριο της Βασιλείας του Θεού και γευόμαστε τις ακένωτες σωτήριες δωρεές Του. «Είδομεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον, εύρομεν πίστιν αληθή, αδιαίρετον Τριάδα προσκυνούντες΄ αύτη γαρ ημάς έσωσεν». Δεν έχουμε παρά να κλείνουμε γόνυ λατρείας και προσκυνήσεως προς Αυτόν και να Του ζητήσουμε έτι φωτισμό γνώσεως και ψυχοσωματική κάθαρση από κάθε ρύπο αμαρτίας.

Ἡ σύγχρονος βλάσφημος πλάνη τῆς «Οἰκονομίας τοῦ Πνεύματος»

counter

 

ΤΗΝ ΑΓΙΑ Πεντηκοστὴ ἑορτάζουμε τὴν ἐπιδημία τοῦ Παναγίου Πνεύματος στὸν κόσμο, γιὰ νὰ μείνει «εἰς τὸν αἰῶνα», ὁδηγώντας μας «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰωάν.16,13), μοιράζοντάς μας χαρίσματα καὶ κάνοντάς μας κοινωνοὺς τοῦ Θεοῦ, μέσῳ τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Συγκρότησε τὸ θεσμὸ τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ εἶναι ἡ μοναδικὴ πύλη σωτηρίας, τὸ μοναδικὸ πνευματικὸ θεραπευτήριο γιὰ ὅσους θέλουν νὰ σωθοῦν.

Καὶ ὅμως, στοὺς σύγχρονους χρόνους τῆς ἀποστασίας, τοὺς προδρομικοὺς χρόνους τοῦ Ἀντιχρίστου, πολλοὶ κληρικοὶ ὅλων τῶν βαθμῶν καὶ θεολόγοι διέστρεψαν τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας περὶ Ἁγίου Πνεύματος. Ὡς προωθητὲς τοῦ συγχρόνου θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ καὶ οἰκουμενισμοῦ, διετύπωσαν βλάσφημες θεωρίες. Μία ἀπὸ αὐτὲς εἶναι ἡ διαβόητη «Οἰκονομία τοῦ Πνεύματος», σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία τὸ Ἅγιο Πνεῦμα «διεύρυνε» τὴν «Οἰκονομία τοῦ Υἱοῦ», «ἐνεργοποιώντας» τὴ σωτηρία καὶ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ στὰ σχίσματα, στὶς αἱρέσεις καὶ στὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου!

Γιὰ νὰ στηρίξουν αὐτὴ τὴν δαιμονικὴ πλάνη ἐπικαλοῦνται τὸ χωρίο «τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ» (Ἰωάν.3,8), παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ πνεῦμα αὐτὸ δὲν εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλὰ ὁ ἄνεμος! Ὡς ἐκ τούτου, γιὰ τοὺς θιασῶτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ, δὲν χρειάζεται πλέον κανένας εὐαγγελισμὸς καὶ ἱεραποστολὴ γιὰ τὴν ἔνταξη τῶν πλανεμένων καὶ τῶν ἀλλοθρήσκων στὴν Ἐκκλησία, ἀφοῦ μποροῦν νὰ «σωθοῦν» στὶς θρησκευτικές τους πίστεις! Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου καθίσταται ἄσκοπη καὶ ἀνωφελής! Ἡ βλασφημία αὐτὴ κηρύσσεται «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», χωρὶς συνέπειες! Σημεῖα τῶν καιρῶν!

Ορθόδοξος Τύπος

Η επιδημία του Αγίου Πνεύματος

counter

 

Η ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η ογδόη Κυριακή από του Πάσχα, είναι η Κυριακή της Πεντηκοστής, η γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας, η μεγάλη εκείνη δεσποτική εορτή, στην οποία εορτάζουμε το συγκλονιστικό γεγονός της ελεύσεως του αγίου Πνεύματος στους αγίους αποστόλους και σε όλους τους μαθητές και μαθήτριες, που ήταν συγκεντρωμένοι στο Υπερώο την ημέρα εκείνη. Γι’ αυτό, τόσον τα ιερά αναγνώσματα, όσον επίσης και οι ύμνοι, καθώς και οι ειδικές ευχές που απευθύνει γονατιστή όλη η Εκκλησία στην ακολουθία του Εσπερινού της Γονυκλισίας, περιστρέφονται γύρω από το γεγονός αυτό. Το αποστολικό ανάγνωσμα είναι μια περικοπή από το 2ο κεφάλαιο των Πράξεων των Αποστόλων, η οποία μας  περιγράφει, τι ακριβώς συνέβη την ημέρα εκείνη στο Υπερώο της Ιερουσαλήμ και πως έγινε αισθητή η έλευση και παρουσία του αγίου Πνεύματος.

Όπως διηγείται ο ευαγγελιστής Λουκάς: «Και εν τω συμπληρούσθαι την ημέραν τη

ς πεντηκοστής ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν επί το αυτό». Ο Λουκάς προκειμένου να μας περιγράψει το μεγάλο γεγονός της ελεύσεως του αγίου Πνεύματος, που αποτελεί και την γενέθλιο ημέρα της Εκκλησίας, αλλά και την αφετηρία του ιεραποστολικού της έργου, θεωρεί καθήκον του, ως άριστος ιστορικός, να μας δώσει τις τοπικές και χρονικές συντεταγμένες του κοσμοϊστορικού αυτού γεγονότος. Όχι μια φορά και έναν καιρό, κάποτε, κάποιος, κάπου, αλλά τότε, εκεί, και έτσι. Το γεγονός που θα περιγράψει έγινε την ημέρα της Πεντηκοστής και στο ανώγαιο, στο τόπο όπου έγινε ο μυστικός δείπνος. Η Πεντηκοστή ήταν μια από τις τρεις μεγάλες εορτές των Ιουδαίων: Η πρώτη ήταν το Πάσχα, (16η Νισάν), η δεύτερη η Πεντηκοστή, 50 μέρες μετά το Πάσχα, και η τρίτη η εορτή της Σκηνοπηγίας, (Σεπτέμβριος- Οκτώβριος). Ήταν μια γεωργική εορτή, που λεγόταν και εορτή των πρωτογεννημάτων, διότι τότε οι Εβραίοι θέριζαν τα σπαρτά τους. Επί πλέον εόρταζαν το μεγάλο γεγονός, κατά το οποίο ο Μωϋσής έλαβε τις πλάκες του Νόμου από τον Θεό στο όρος Σινά, διότι το γεγονός αυτό έγινε 50 μέρες μετά την διάβαση των Εβραίων από την Ερυθρά Θάλασσα.  Όλοι οι απόστολοι με μια καρδιά και μια ψυχή, ενωμένοι και αγαπημένοι, περιμένουν την εκπλήρωση της υποσχέσεως που ο Κύριος τους είχε δώσει, ότι δηλαδή θα τους στείλει το Άγιο Πνεύμα. Δεν φιλονικούν, όπως παλαιότερα, ούτε αγανακτούν. Προσεύχονται όλοι μαζί και επικοινωνούν μεταξύ τους μέσα σε κλίμα αδελφικής αγάπης και ειρήνης. Αυτό είναι το πλέον κατάλληλο κλίμα για να κατασκηνώσει το Άγιο Πνεύμα στις ψυχές των ανθρώπων.

«Και εγένετο άφνω εκ του ουρανού ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας, και επλήρωσεν όλον τον οίκον ου ήσαν καθήμενοι». Ξαφνικά εκεί που ήταν όλοι συγκεντρωμένοι και προσηύχοντο, άρχισε να ακούγεται ένα δυνατό βουητό, σαν να φυσούσε ένας πολύ δυνατός άνεμος 10 μποφόρ, που προκαλεί ανεμοθύελλα. Με το ισχυρό λοιπόν αυτό βουητό άρχισε να γίνεται αισθητή η παρουσία του αγίου Πνεύματος. Κατά παρόμοιο τρόπο όπως γνωρίζουμε και ο Μωϋσής έλαβε στο όρος Σινά το Νόμο του Θεού. Δηλαδή με βροντές και αστραπές, που έδειχναν την παρουσία του Θεού και ο λαός που παρακολουθούσε από τους πρόποδες βεβαιωνόταν, ότι κάτι το καταπληκτικό γίνεται εκεί στην κορυφή, την ώρα που ο Μωϋσής παρελάμβανε τις πλάκες από τον Θεό. Και το ισχυρό αυτό βουητό κατέλαβε όλο το σπίτι όπου ήταν συγκεντρωμένοι. Στη συνέχεια απλώθηκε σ’ όλη την πόλη, ώστε να κινήσει την περιέργεια των κατοίκων της πόλης να έρθουν στο σπίτι, όπου ήταν οι μαθητές, για να εξακριβώσουν την αιτία της βοής. Μαζί όμως με αυτό που ακούνε τα αυτιά, την βοή, έχουμε και το θέαμα, αυτό που βλέπουν τα μάτια. Και ποιο είναι αυτό; Το λέγει παρά κάτω.

«και ώφθησαν αυτοίς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ωσεί πυρός, εκάθισέ τε εφ’  ένα έκαστον αυτών». Και εμφανίσθηκαν σ’ αυτούς πύρινες γλώσσες, που άρχισαν να διαμοιράζονται. Όπως στην αναμένη λαμπάδα βλέπουμε μια πύρινη γλώσσα, έτσι ακριβώς και το Πνεύμα το άγιο, που κατήλθε με την μορφή της βιαίας πνοής, παρουσιάσθηκε κατόπιν με την μορφή των πυρίνων γλωσσών. Οι γλώσσες δεν είχαν την φύση της φωτιάς, αλλά την μορφή της φωτιάς. Η κάθε μια φλόγα κάθισε πάνω στον καθένα από τα μέλη της συνάξεως, δηλαδή όχι μόνον στους αποστόλους αλλά και στους 120, άνδρες και γυναίκες. Οι μαθητές γεμίζουν, βαπτίζονται με Πνεύμα άγιο. Όλη η ύπαρξή τους είναι μέσα στο Πνεύμα το άγιο, όπως ακριβώς τους το είχε αναγγείλει ο Κύριος. Εδώ είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι άγιο Πνεύμα δεν είναι κάτι το υλικό, όπως είναι ο αέρας, ή η φωτιά, γι’ αυτό και χρησιμοποιούνται οι λέξεις «ώσπερ» και «ωσεί». Η φύση και η ουσία του αγίου Πνεύματος είναι άπειρη και ακατάληπτη και δεν έχει καμία σχέση με τα κτίσματα. Το πανάγιον Πνεύμα δεν είναι κάποια αόριστη δύναμη, κάποια συμβολική εικόνα. Είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, Θεός ομότιμος και ομοούσιος με τον Πατέρα και τον Υιό. Και επειδή είναι Θεός και δεν μπορούμε να Τον αντιληφθούμε, ούτε να Τον γνωρίσουμε στην ουσία Του, εμφανίζεται με τρόπο που μπορούμε να Τον δούμε και να Τον ακούσουμε, ώστε να βεβαιωθούμε για την παρουσία Του.

«και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος  Αγίου, και ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι». Εγέμισαν όλοι με Πνεύμα Άγιο, έγιναν όργανα του Αγίου Πνεύματος. Όπως όταν βυθίζουμε ένα σφουγγάρι στο νερό, ποτίζεται ολόκληρο με νερό και από μέσα και από έξω, έτσι και οι μαθητές διαποτίστηκαν εξ’ ολοκλήρου με Πνεύμα Άγιο. Η δε παρουσία του αγίου Πνεύματος μέσα στις ψυχές των έγινε αισθητή εξωτερικά από το γεγονός ότι άρχισαν να ομιλούν ξένες γλώσσες. Στα αποστολικά χρόνια ήταν πολύ συνηθισμένο το φαινόμενο της γλωσσολαλιάς.  Όσοι βαπτίζονταν δεν ένοιωθαν απλώς, ότι μούσκεψε το κορμί τους από το νερό του αγίου βαπτίσματος, αλλά ένοιωθαν επί πλέον κατά τρόπον αισθητό την παρουσία του αγίου Πνεύματος με  τα διάφορα χαρίσματα, τα οποία ελάμβαναν. Προέλεγαν τα μέλλοντα, θεράπευαν ασθενείς, ή μιλούσαν ξένες γλώσσες. Αυτό άλλωστε το είχε προαναγγείλει ο Κύριος: «Σημεία δε τοις πιστεύσασι ταύτα παρακολουθήσει. Εν τω ονόματί μου δαιμόνια εκβαλούσι, γλώσσες λαλήσουσι καινές, όφεις αρούσι, καν θανάσιμον τι πίωσιν, ου μη αυτούς βλάψει. Επί αρρώστους χείρας επιθήσουσι και καλώς έξουσι» (Μαρκ.16,17-18). Τα χαρίσματα αυτά, σαν εξωτερικά σημεία της παρουσίας του αγίου Πνεύματος, έπειθαν τους ανθρώπους, που τα έβλεπαν και δεν είχαν ακόμη πιστεύσει, ώστε να πιστεύσουν και εκείνοι και να βαπτισθούν. Αργότερα όμως, μετά τους αποστολικούς χρόνους, σιγά -σιγά εξέλιπαν και χάθηκαν, διότι έτσι θέλησε ο Θεός. Ο Θεός έκρινε ότι δεν υπήρχε πια λόγος να υπάρχουν, αφού δεν εξυπηρετούσαν κανένα σκοπό. Αυτοί που πίστευαν, δεν είχαν ανάγκη από κάποιο θαύμα για να πεισθούν και να βαπτισθούν. Από εδώ καταλαβαίνουμε, σε πόση πλάνη βρίσκονται οι Πεντηκοστιανοί, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι έρχεται μέσα τους το άγιο Πνεύμα και μιλούν ξένες γλώσσες και δεν καταλαβαίνουν οι ταλαίπωροι ότι γίνονται θύματα του διαβόλου. Ότι εκείνη την ώρα που νομίζουν, ότι βρίσκονται δήθεν κάτω από την ενέργεια του αγίου Πνεύματος, βρίσκονται κάτω από δαιμονική ενέργεια. Ωστόσο το χάρισμα της γλωσσολαλιάς που έλαβαν οι μαθητές εξυπηρετούσε κάποιο πρακτικό σκοπό. Όπως φαίνεται από την συνέχεια της διηγήσεως, σε λίγο θα συγκεντρωθούν άνθρωποι από διάφορες χώρες, που μιλούν ξένες γλώσσες και έπρεπε οι απόστολοι να ευαγγελιστούν και σ’ αυτούς το ευαγγέλιο της σωτηρίας. Έπρεπε λοιπόν να τους μιλήσουν στη γλώσσα τη δική τους.

«Ήσαν δε εν  Ιερουσαλὴμ κατοικούντες  Ιουδαίοι, άνδρες ευλαβείς από παντός έθνους των υπό τον ουρανόν». Τότε λοιπόν την ημέρα της Πεντηκοστής που έγινε αυτό το θαυμαστό γεγονός, υπήρχαν στην πόλη της Ιερουσαλήμ εκτός από τους ντόπιους Ιουδαίους και πολλοί άλλοι Ιουδαίοι, που έζησαν για πολλά χρόνια ως μετανάστες, σε διάφορες χώρες, (και αυτοί είναι οι Ιουδαίοι της διαποράς),  που γνώριζαν καλά την γλώσσα της χώρας, όπου έζησαν. Αυτοί στη συνέχεια για διάφορους λόγους ήρθαν και εγκαταστάθηκαν πάλι στην πατρίδα τους την Ιερουσαλήμ. Υπήρχαν και άλλοι Ιουδαίοι, οι οποίοι εξακολουθούσαν να ζουν ως μετανάστες στο εξωτερικό και ήρθαν στην Ιερουσαλήμ προσωρινά για λόγους προσκυνηματικούς, για να συνεορτάσουν με τους συμπατριώτες τους την εορτή του Πάσχα και της Πεντηκοστής και να επιστρέψουν πάλι πίσω στην ξενιτειά. Όλους αυτούς ο Λουκάς τους χαρακτηρίζει ως ευλαβείς, διότι ήταν πιστοί στις πατρικές των παραδόσεις  και αγωνίζονταν να τηρούν με ευλάβεια και ακρίβεια τις διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου.

  «γενομένης δε της φωνής ταύτης συνήλθε το πλήθος και συνεχύθη, ότι ήκουον εις έκαστος τη ιδία διαλέκτω λαλούντων αυτών».Το καταπληκτικό αυτό βουητό που έμοιαζε με ανεμοθύελλα έγινε αντιληπτό από όλους τους κατοίκους της πόλεως, οι οποίοι έσπευσαν προς το επίκεντρο της βοής δηλαδή προς το υπερώο, όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι μαθητές, για να δουν τι συμβαίνει. Επί πλέον το βουητό αυτό είχε κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το εντυπωσιακό, το ελκυστικό, το θαυμαστό, που έδινε σε όλους την εντύπωση, ότι δεν πρόκειται για έναν αέρα, για ένα φυσικό γεγονός, αλλά για ένα υπερφυσικό γεγονός. Και έτσι το πλήθος «συνεχύθη», έπαθε σύγχυση, σάστισε. Και άρχισαν να διερωτώνται μεταξύ τους. Τι είναι αυτό που συμβαίνει; Όταν δε έφθασαν στο υπερώο, τους περίμενε άλλη έκπληξη, άλλο καταπληκτικό, που φανέρωνε ακόμη καθαρώτερα την παρουσία του αγίου Πνεύματος. Ο καθένας από τους ακροατές άκουγε τους μαθητές να ομιλούν στη γλώσσα τους, που σημαίνει, ότι ο κάθε μαθητής μιλούσε όλες τις γλώσσες. Καθόλου απίθανο οι μαθητές μετά το θαυμαστό αυτό γεγονός να ξεκίνησαν για τον Ναό για να ευχαριστήσουν εκεί τον Κύριο, οπότε τους ακολούθησε  όλος ο λαός και στη συνέχεια εκεί στη μεγάλη αίθουσα, στη στοά του Σολομώντος, αλλά και σε άλλες αίθουσες του Ναού σκόρπισαν οι μαθητές και ομιλούσαν εκεί σε διάφορες γλώσσες όλο το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί.

 «εξίσταντο δε πάντες και εθαύμαζον λέγοντες προς αλλήλους· ουκ ιδού πάντες ούτοί εισίν οι λαλούντες Γαλιλαίοι;» Απορούσαν και θαύμαζαν. Τι είναι αυτό το πράγμα; Όλοι αυτοί που μας μιλούν δεν είναι Γαλιλαίοι; Από την ιδιάζουσα προφορά τους καταλάβαιναν, ότι προέρχονταν από την περιοχή της Γαλιλαίας. Πιθανόν και οι ίδιοι οι μαθητές να το έλεγαν: Εμείς είμαστε από την Γαλιλαία και όμως με την δύναμη του Θεού μιλούμε στην γλώσσα σας.

«και πως ημείς ακούομεν έκαστος τη ιδία διαλέκτω ημών εν η εγεννήθημεν Πάρθοι και Μήδοι και  Ελαμίται, και οι κατοικούντες την Μεσοποταμίαν,  Ιουδαίαν τε και Καππαδοκίαν, Πόντον και την  Ασίαν, Φρυγίαν τε και Παμφυλίαν, Αίγυπτον και τα μέρη της Λιβύης της κατά Κυρήνην, και οι επιδημούντες Ρωμαίοι,  Ιουδαίοι τε και προσήλυτοι, Κρήτες και  Άραβες, ακούομεν λαλούντων αυτών ταις ημετέραις γλώσσαις τα μεγαλεία του Θεού;». Πως συμβαίνει να μιλούν όλες τις ξένες γλώσσες αυτοί οι φτωχοί και αγράμματοι ψαράδες χωρίς να έχουν σπουδάσει σε κάποιο σχολείο ξένων γλωσσών; Και το ακόμη πιο καταπληκτικό: Πως συμβαίνει να ομιλούν όχι ανούσιες φλυαρίες, λόγια του αέρα, αλλά να ομιλούν για τα μεγαλεία του Θεού; Πως μπορούν να θεολογούν, αφού δεν φοίτησαν σε καμιά θεολογική σχολή; Αυτό σημαίνει ότι τα λόγια των αποστόλων ήταν γεμάτα από θεία σοφία, ήταν λόγια που είχαν θεολογικό βάθος, ήταν λόγια φορτισμένα από την Χάρη του αγίου Πνεύματος, ικανά να μεταστρέφουν ψυχές και να τις οδηγούν στη μετάνοια, να πείθουν τις ψυχές να πιστεύσουν στο Χριστό. Στη συνέχεια ο Λουκάς για να δώσει περισσότερη έμφαση στο θαυμαστό αυτό γεγονός απαριθμεί τους γνωστότερους λαούς της εποχής εκείνης, ο καθένας από τους οποίους ομιλούσε την ιδική του διάλεκτο. Οι γλώσσες που μιλούσαν οι άνθρωποι τότε ήταν κυρίως τέσσερις: Η γλώσσα των ανατολικών λαών, η σημιτική, η ελληνική και η λατινική. Οι τοπικές διάλεκτοι όμως ήταν πολλοί περισσότεροι. Εδώ οι μαθητές ομιλούν όχι μόνον τις τέσσερις γλώσσες, αλλά και όλες τις τοπικές διαλέκτους. Απαριθμεί τους λαούς αρχίζοντας από την ανατολή και φθάνοντας προς την δύση. Όλοι δε αυτοί που προέρχονται από αυτές τις χώρες δεν είναι μόνον Ιουδαίοι, αλλά και προσήλυτοι, δηλαδή εθνικοί που ασπάσθηκαν την θρησκεία των Εβραίων.

Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος, αδελφοί μου, δεν έγινε μόνο στους πιστούς, που βρίσκονταν εκείνη την ημέρα της Πεντηκοστής στο υπερώο της Ιερουσαλήμ. Από την ημέρα εκείνη της ελεύσεώς του εξακολουθεί να παραμένει στην Εκκλησία μέχρι σήμερα. Αν η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού, τότε η ψυχή αυτού του σώματος είναι το άγιο Πνεύμα, το οποίο συγκροτεί τον θεσμό της, τελειοποιεί τα ιερά Μυστήριά της, μεταδίδεται δι’ αυτών σε όλα τα μέλη της Εκκλησίας και γενικά αξιοποιεί το απολυτρωτικό έργο του Χριστού σε κάθε πιστό μέλος της. Και εμείς από την ημέρα που βαπτισθήκαμε και λάβαμε τη σφραγίδα της θείας δωρεάς του Αγίου Πνεύματος με το άγιο Χρίσμα, έχουμε τη δυνατότητα να ζούμε μέσα στην Εκκλησία την προσωπική μας Πεντηκοστή. Για να γίνει όμως αυτό στον κάθε έναν από μας προσωπικά μια ζωντανή πραγματικότητα, είναι ανάγκη να ενεργοποιήσουμε την παρουσία Του μέσα μας. Και αυτό επιτυγχάνεται μόνο με την μετάνοια, η οποία πρέπει να είναι συνεχής και ισόβιος. Ας αγωνιστούμε λοιπόν να ζήσουμε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας με μετάνοια και ας παρακαλούμε με πίστη τον αγαθό Παράκλητο να μας χαρίσει αυτή την πολύτιμη δωρεά της μετανοίας, να καθαρίζει και αγιάζει τις ψυχές μας, να μας στηρίζει και να μας παρηγορεί, να μας φωτίζει και εν τέλει να μας καταστήσει κληρονόμους της Βασιλείας του. Αμήν.

Ο ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ

counter

Άρθρο του οσιολογιοτάτου π.Εὐφροσύνου Ἱερομονάχου Σαββαΐτου
αρθρογραφεί για katanixi.gr

“Αδέλφια, ενισχύστε τις ιερές κατακόμβες, όχι τις βολεμένες ενορίες, τρέξτε στην έρημο της περιφρόνησης και του διωγμού, μην πάτε με το χαμένο πλήθος των Χριστιανών της αντίχριστης κανονικότητας!”…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

---

Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε,

τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας,

ὁ πανταχοῦ παρών, καὶ τὰ πάντα πληρῶν,

ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν, καὶ ζωῆς χορηγός,

ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν,

καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος,

καὶ σῶσον, Ἀγαθέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 Πεντηκοστήν εορτάζομεν, σεβαστοί πατέρες και αγαπητοί μας αδελφοί! Το μέγα δηλ. μυστήριο της επιδημίας στον κόσμο του Αγίου Πνεύματος και των μεγίστων, θείων αυτού χαρισμάτων στο ανθρώπινο γένος μας. Δέκα ημέρες πέρασαν μετά την άνοδο της φύσης μας στον θρόνο του Θεού και ως δώρο άμεσο για την συμφιλίωσή μας με τον Πατέρα, ο Χριστός μας έστειλε τον αγαθό Παράκλητο, τον άγνωστο ακόμη εν πολλοίς, τον κρυμμένο και ταπεινό Θεό, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας και ομοουσίου και ζωοποιού και αδιαιρέτου Τριάδος, την ψυχή της Εκκλησίας, την καρδιά της Ορθοδοξίας, το Πνεύμα της αληθείας, της σοφίας, της συνέσεως, του φωτός, την θεία φωτιά, τον θησαυρό των αγαθών, τον χορηγό της ζωής, τη σφραγίδα της θείας υιοθεσίας μας, τον μυστικό αρραβώνα μετά του Νυμφίου Ιησού, του Σωτήρος μας. Αυτός ο ταπεινός και άγνωστος και κρυμμένος Θεός, ο βλασφημούμενος νυν υπό πάντων, η πληγωμένη βασιλική περιστερά, είναι το Θείο Πρόσωπο που φανερώθηκε, φωτίζει τον κόσμο της πλάνης και θα λάμψει αιώνια με την Χάρη του στα πρόσωπα των θεωμένων Αγίων, ως τρίτο και μόνιμο πια χαρακτηριστικό της φύσης τους, μετά το σώμα και την ψυχή τους.

 Ας πανηγυρίσουμε αδελφοί την μεγάλη και τελευταία γιορτή της ανακαίνισής μας, της τελείωσής μας κατά Χάριν, ας την κάνουμε όσο γίνεται καθημερινή υπόθεση ευφροσύνης, χαράς και ειρήνης, ας τρυφήσουμε τους ουράνιους καρπούς της, όσοι πιστοί και μόνο οι πιστοί, (στη θεωρία, μα και στην πράξη), ας μείνουμε ενωμένοι σφιχτά με το θείο Φως της Αλήθειας, όχι με το μαγνητικό σκοτάδι του εμβολίου της πανούργας και επίορκης επιστήμης, που ήρθε για να μας αφαιρέσει την Σφραγίδα των χαρισμάτων του Θεού και να μας κάνει αιώνια σκλάβους και σφραγισμένους από το πνεύμα του Πονηρού! Ας γιορτάσουν σήμερα οι ανεμβολίαστοι, οι αμασκοφόρητοι, οι κεχωρισμένοι της Αιρέσεως, οι ταπεινοί αγωνιστές των παθών και οι καλοί ομολογητές κατά των δυσσεβών! 

  Α. Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΓΡΙΟΥ ΚΑΙ ΕΜΒΟΛΙΑΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΩΣ “ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ” ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ.

 Όλοι σχεδόν γνωρίζουμε πως η προσωπική μας Πεντηκοστή ξεκίνησε με το μυστήριο του Αγίου Χρίσματος, που προηγείται της Βάπτισής μας. Τότε παίρνουμε μυστικά δια της σταυροειδούς χρίσης μας όλο τον πλούτο των θείων χαρισμάτων και εντασσόμαστε επίσημα στο στράτευμα του Χριστού. 

 Τότε ανάβει μέσα μας ακοίμητη φλόγα, που όταν την διατηρήσουμε, εξαφανίζει τα πάθη, τα καίει, μας φωτίζει, μας θερμαίνει την πίστη, μορφώνει μέσα μας τον νέο εν Χριστώ άνθρωπο. Δυστυχώς βέβαια αυτή η φλόγα δεν καίει με την ίδια ένταση! Κάθε φορά που αμαρτάνουμε και μάλιστα θανάσιμα και αμετανόητα, τρεμοσβήνει και χάνεται κάτω από τη στάχτη της αμαρτίας. Όταν δε φτάσουμε να αρνηθούμε επίσημα και εκούσια τον Χριστό με το να δεχθούμε τη σφραγίδα και τον αριθμό του Αντιχρίστου, τότε, ώ δυστυχία!, αποχωρεί τελείως η Χάρις, φεύγει μακριά ο Άγγελος φύλακας της ψυχής μας και δεχόμαστε σατανική ενέργεια! Αυτό, αδελφοί, συντελείται στις μέρες μας, με το άνομο μυστήριο του δαιμονικού νέου εμβολιασμού, την “Πεντηκοστή” θα λέγαμε της κυρίαρχης εμφάνισης του Σατανά επί της γης στα έσχατα, μιας πρωτοφανούς και ξεκάθαρα αντίχριστης ένεσης, η οποία  μαγνητίζει σε σώμα και ψυχή όχι μόνο αντικείμενα και ακτινοβολία, αλλά πρωτίστως το ακάθαρτο πνεύμα της πλάνης! 

 Αλλ’ ώ ελεήμων Κύριε Ιησού Χριστέ, επίβλεψον εξ ουρανού και ίδε και επίσκεψαι την αποίμαντον Εκκλησίαν σου, καθάρισέ την, λάμπρυνέ την και πάλι με το Φως το αληθινό, ανάδειξε νέους Αγίους σου, νέους Αποστόλους, ένωσε τον κόσμο σου όχι με το οικουμενιστικό τερατούργημα της συμφιλίωσης των θρησκειών και αιρέσεων, αλλά με το ορθόδοξο πρακτικό  ήθος και το δόγμα της εν αληθεία Αγάπης σου, σαγήνευσε πάλι τα πέρατα με νέους ταπεινούς αλιείς, μην κατακαύσεις με θυμό Κύριε το αποστατημένο πλάσμα σου, συνέτισε σε παρακαλούμε, όσους σε αρνούνται εν αγνοία, πρόσθες όμως κακά Δέσποτα σε όλους όσοι εκούσια σε καταπληγώνουν ψευδαποστόλους, στους πορωμένους και δαιμονιώδεις επισκόπους της διπλωματίας, που με δόλο σπρώχνουν εκατομμύρια ψυχές στην κόλαση, στους κίναιδους και κύνες της αγίας σου ποίμνης, όπως και σε όλους τους πολιτικούς άρχοντες του ψεύδους. 

 Ναι Κύριε, πρόσθεσέ τους κακά πολλά, δηλ. επίγειο πόνο, σωματικά βάσανα και ταλαιπωρίες, μήπως και σωθεί το πνεύμα τους από τις φρικτές τους βλασφημίες στο Πρόσωπό σου, γλυκύτατε και δικαιοκρίτα Ιησού Χριστέ, ο Θεός των Πατέρων ημών! 

 Β. ΟΙ ΠΥΡΙΝΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ.

Γιατί άραγε το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε στο υπερώο της Ιερουσαλήμ σαν πύρινες γλώσσες πάνω από τους Αποστόλους;

Πρώτον, για να δείξει ότι έχει την ίδια φύση με τον Θεό Λόγο, τον Χριστό μας, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Διότι τίποτε δεν είναι πιο συγγενικό στον λόγο από την γλώσσα.

 Δεύτερον για χάρη της διδασκαλίας, διότι ο κατά Χριστόν διδάσκαλος πρέπει να έχει χαριτωμένη γλώσσα.

Τρίτον για να δείξει το ομοούσιο με τον Πατέρα και τον Υιό ( διότι ο Θεός είναι πύρ, φωτιά, και μάλιστα τέτοια που κατακαίει κάθε μοχθηρία). Επίσης για να φανερώσει τον διπλό χαρακτήρα του θείου κηρύγματος, το οποίο ταυτόχρονα φωτίζει αλλά και φλογίζει, ευεργετεί, μα και τιμωρεί, λαμπρύνει όσους υπάκουα το εγκολπώνονται, ενώ τους απειθείς τους παραδίνει στην αιώνια κόλαση!

Για ποια ενότητα λοιπόν μας μιλάνε όλοι οι σύγχρονοι θεολόγοι του διαβόλου, που οι ίδιοι είναι διχασμένοι με τον Θεό και τον ίδιο τους τον εαυτό; Προφανώς για την ενότητα στην υποστήριξη του έργου του Αντιχρίστου, τον οποίον τελικά τόσο πιστά υπηρετούν και λατρεύουν, έργω και λόγω, έστω και ακουσίως! 

 Γ. ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΩΣ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ.

Τί είναι τελικά το Άγιο Πνεύμα; Δεν είναι φυσικά ούτε ένα περιστέρι, ούτε γλώσσες φωτιάς, ούτε βίαιος άνεμος, ούτε βέβαια μια απρόσωπη θεία δύναμη, ιδιότητα ή ενέργεια ή χαρακτηριστικό του Θεού, αλλά ο ίδιος ο Θεός, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, του ενός Τριαδικού μας Θεού. Ονομάζεται Παράκλητος, δηλ. παρηγορητής, ενισχυτής και βοηθός των πιστών.

Η καθοδός του σήμερα αποτελεί την κορυφαία στιγμή στη ζωή της Εκκλησίας. Όπως το θεόπλαστο σώμα του Αδάμ έγινε τέλειο με την θεία πνοή, που το ζωοποίησε, έτσι και την θαυμαστή και λαμπρή Εκκλησία του Χριστού, την κλεισμένη μετά την Ανάσταση στο υπερώο και ακίνητη, της έδωσε ζωντάνια και θεία πνοή το Πανάγιο Πνεύμα! Αυτό ζωογονεί τον θείο οργανισμό της, αυτό τελεσιουργεί τα ιερά Μυστήρια, αυτό μεταδίδει φωτισμό, αγιασμό και κάθε θεϊκό χάρισμα στα μέλη της. Αυτό καθοδηγεί την Εκκλησία, που ποτέ δεν πλανάται, αυτό κυβερνά το πλοίο της, το οποίο ποτέ δεν καταποντίζεται από τα θηρία των διωκτών και των αιρέσεων. Αυτό ενώνει τους πιστούς, θεώνει τους Αγίους, συμπολεμεί με τους ομολογητές, εμψυχώνει τους μάρτυρες. Αυτό μίλησε και μιλά μέσα από το στόμα των Προφητών και διδασκάλων κάθε εποχής.

Αυτό, δηλ. τον ίδιο τον Θεό είναι που αρνήθηκαν και βλασφήμησαν επίσημα, όχι τόσο οι Αιρετικοί Παπικοί, αλλά κυρίως “οι δικοί μας” βαπτισμένοι και χειροτονημένοι κληρικοί της μάσκας και του γενοκτονικού εμβολιασμού, δηλ. οι πολιτογραφημένοι πια και σημαδεμένοι από το Θηρίο της κολάσεως Ορθόδοξοι Χριστιανοί!

Τί φοβερό! Πώς μετά να μην κολλάνε όλοι αυτοί από ασθένειες, πώς να μην φοβούνται, όταν δια νόμου και εγκυκλίων πέταξαν έξω από τους Ιερούς Ναούς την Χάρη του, όταν αρνούνται καθημερινά την προστασία του, όταν αντικατέστησαν την πιστή τήρηση των θείων εντολών με την ακριβή τήρηση των ανίερων υγειονομικών διατάξεων; 

 Αχ, όλοι αυτοί οι ταλαίπωροι και τυφλοί, θα καταλάβουν άραγε ότι κάθε τους λατρευτική σύναξη και προσευχή απευθύνεται πια στο ακάθαρτο πνεύμα του Εωσφόρου; 

Ω αδελφοί, ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΘΕΟΥ, η Πίστη μας και οι πιστοί αλλοιώθηκαν! Έρχεται σύντομα η φωτιά της θείας οργής! ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ! 

 Δ. ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ.

 Σήμερα, σεβαστοί μας αναγνώστες, γιορτάζουμε την επίσημη φανέρωση της Εκκλησίας σαν σώμα του Χριστού. Η Εκκλησία δεν ιδρύθηκε, αλλά γεννήθηκε. Προϋπήρχε προαιώνια και στον τέλειο βαθμό της θα αποκαλυφθεί στον Παράδεισο της Θείας Βασιλείας.

 Την Πεντηκοστή λοιπόν έχουμε γενέθλια επίσημα της Εκκλησίας, που γεννήθηκε από το αίμα του Χριστού και το Άγιο Πνεύμα. Φανερώθηκε στα πρόσωπα των Αποστόλων και των λοιπών πιστών μαθητών. Η Εκκλησία λοιπόν δεν είναι μια αίθουσα συνάξεων, ούτε μια κοινωνική οργάνωση η ένας επίγειος θεσμός, ούτε μια θρησκεία, είναι η Αλήθεια, ο ίδιος ο Χριστός! 

Αποστολή της δεν είναι τα φιλανθρωπικά έργα, αλλά πρωτίστως η σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου. Είναι ένα πνευματικό ιατρείο, είναι ο μυστηριακός χώρος της διαρκούς παρουσίας του Θεού που ποτέ δεν μολύνεται, ούτε μολύνει! Όταν είμαστε συγκεντρωμένοι στη Θεία Λατρεία, εκεί είμαστε ένα μυστικό σώμα, το σώμα του Χριστού! 

 Τα οποιαδήποτε μικρόβια που εισχωρούν στον επίγειο και φθαρτό χώρο, μένουν τότε ανενεργά! Τότε ενεργεί μόνο το Άγιο Πνεύμα που φωτίζει και αγιάζει. Όταν λοιπόν αδελφέ μου συμπροσεύχεσαι με μασκοφόρους και εμβολιασμένους αρνητές της Πίστεως, έστω και λίγους και σιωπηρά ανέχεσαι να βλασφημείται η Θεία Χάρις, είσαι το ίδιο ένοχος σαν να μασκοφόρεσες και εμβολιάστηκες! Διότι αποδέχεσαι την ασέβεια και συμμετέχεις και ενώνεσαι με σεσηπότα μέλη της Εκκλησίας στην Αίρεση!

Αποκόπτεσαι λοιπόν νοερά της αληθείας, δηλ. της Εκκλησίας, χάνεις την Θεία Χάρη και κινδυνεύεις να χαθείς! 

Γι’ αυτό λοιπόν, μη ξεχνάς αγαπημένε φίλε του Χριστού και κλητέ Άγιε, ότι έχεις ιερό χρέος να αντισταθείς τώρα, να ομολογήσεις, να φωνάξεις, να απέχεις από συνάξεις πονηρευομένων, να διαχωρίσεις τη θέση σου πριν είναι αργά και θανατωθείς χωρίς να το καταλάβεις! Πόλεμο έχουμε! Ώρα Αντίχριστου ήρθε! Η Μασονία, μην το ξεχνάς, είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της Ορθοδοξίας! 

 Βδελύξου τώρα τους Αρχιερείς και ηγουμένους που είναι μέλη ή συνεργοί της, δηλ. Αντίχριστοι! Ντύσου τα πνευματικά όπλα, πολέμησε την πλάνη και τα όργανά της, έλεγξε, χωρίσου όπως διατάζει ο Χριστός, κόψε τα μέλη που σε σκανδαλίζουν, μελέτα τον λόγο του Θεού και των Πατέρων, βοήθησε να σωθεί μια ψυχή από τα δόντια των δόλιων λυκοποιμένων.

Η υπακοή, μη ξεχνάς, δεν κερδίζεται με βία και καταναγκασμό. Η υπακοή πηγαίνει στον Χριστό και όχι στον κάθε πνευματικό. Όταν αλλοιώνονται τα αιώνια ήθη και μετακινούνται τα αιώνια σύνορα της Ορθοδοξίας, φύγε από ιερωμένους της κακής υπακοής στη βλάσφημη Σύνοδο! 

Εσύ μείνε σφιχτά ενωμένος με το Άγιο Πνεύμα, που οπλίζει πάντα τον πράο αγωνιστή και μετατρέπει τον δειλό σε λιοντάρι του Χριστού! Μην συγκοινωνήσεις τώρα με τα έργα του σκότους, προτίμησε να διωχθείς, να περιφρονηθείς, να σε πουν πλάνο, αιρετικό, φανατικό, ζηλωτή, παλιοημερολογίτη, τρελό, σχισματικό και ακραίο για χάρη της Αλήθειας.

 Να θυμάσαι ότι το Άγιο Πνεύμα δεν εισέρχεται εκεί που το βλασφημούν! Μην πηγαίνεις λοιπόν όπου να ‘ναι τώρα, πρόσεχε μην κολλήσεις το μικρόβιό τους, μην αναζητείς τον Χριστό σε ακάθαρτο περιβάλλον, δεν σε ωφελεί εκεί η Θεία Κοινωνία!

Αδέλφια, ενισχύστε τις ιερές κατακόμβες, όχι τις βολεμένες ενορίες, τρέξτε στην έρημο της περιφρόνησης και του διωγμού, μην πάτε με το χαμένο πλήθος των Χριστιανών της αντίχριστης κανονικότητας! Ελάχιστοι σώζονται! Τρέξτε στην Εκκλησία του Χριστού, των Αγίων μας, παλαιών και νέων, φυλαχθείτε από αυτούς που δεν δέχονται Αγίους του νέου ημερολογίου, απ’ αυτούς επίσης που λένε ότι παίρνουν εντολή από την Παναγία και γραφές, μείνετε  μακριά από προσκυνημένα Προσκυνήματα και Μοναστήρια άχρι καιρού, οι Αγιοί μας όλοι κλαίνε τώρα απ’ έξω απ’ αυτά, δεν είναι μέσα, αγωνιούν και μας παρακολουθούν να μείνουμε πιστοί άχρι θανάτου!  Μη συμμετέχετε σε δήθεν φιλανθρωπίες της εκκλησίας του Αντιχρίστου κράτους, μείνετε μακριά από  φατρίες και σχίσματα, τρέξτε στις κρυφές λειτουργίες των δεδιωγμένων και ταπεινών, όχι όσων θέλουν να αυτοπροβάλλονται δημόσια, εκεί και μόνο εκεί πηγαίνετε κατά καιρούς, εκεί μόνο, όπου κουρνιάζει τώρα το Άγιο Πνεύμα, ο πληγωμένος ουράνιος Βασιλιάς, στον οποίο αρμόζει πάσα δόξα τιμή και προσκύνησις σύν τώ Πατρί και τώ Υιώ εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν!  

Πεντηκοστή ως ολοκλήρωση της πνευματικής μας θεραπείας

counter

†Αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Γ. Μύρου

Η εκκλησιαστική εορτή της Πεντηκοστής είναι εξαιρετικά μεγάλη και σημαντική, διότι το γεγονός που βιώνουμε λατρευτικά αυτή την ημέρα ανήκει στη σειρά των σωστικών και ανεπανάληπτων ενεργειών του Θεού, οι οποίες καταγράφηκαν στην ανθρώπινη ιστορία, όπως η Ενανθρώπηση, η Βάπτιση, το Πάθος, η Ανάσταση, η Ανάληψη του Χριστού.

Εκείνο που ιδιαίτερα διακρίνει το γεγονός της Πεντηκοστής είναι το γνώρισμα της πληρότητας στον παρόντα κόσμο. Με όσα συνέβησαν την ημέρα εκείνη ολοκληρώθηκε στον κτιστό άνθρωπο η αποκάλυψη του ακτίστου Θεού ως τριαδικού. (Αυτή ξεκίνησε από την αποκάλυψη του Πατρός στην Παλαιά Διαθήκη, συνεχίστηκε με την αποκάλυψη του Υιού στην Καινή Διαθήκη και ολοκληρώθηκε με τη αποκάλυψη του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής. Τότε οι απόστολοι έφθασαν στο τέλειο σημείο ανθρωπίνης θεογνωσίας. Γνώρισαν το Άγιο Πνεύμα όχι απλώς με τις ενέργειές του, αλλά ως αληθινό πρόσωπο, ως ιδιαίτερη υπόσταση του Θεού και συγχρόνως ομοούσιο με τον Πατέρα και τον Υιό, «τον άλλον Παράκλητον...ίνα μένη εις τον αιώνα» μαζί τους (Ιω. 14,16). Ωδηγήθηκαν από το άγιο Πνεύμα «εις πάσαν την αλήθειαν», όπως τους είχεν υποσχεθεί ο Χριστός (Ιω. 16,13). Την ημέρα εκείνη απέκτησαν την τέλεια εμπειρία της αποκαλύψεως του εν Τριάδι Θεού. Αυτή η μεγάλη αλήθεια της αποκαλύψεως της Αγίας Τριάδος την ημέρα της Πεντηκοστής εκφράζεται στην Εκκλησία με τον εορτασμό του Αγίου Πνεύματος, που είναι γνωστή και ως εορτή της Αγίας Τριάδος).

Το πλήρωμα της αποκαλύψεως του αληθινού Θεού ως τριαδικού κατά την ημέρα της Πεντηκοστής συνδέεται και με την ολοκλήρωση της διαδικασίας της πνευματικής μας θεραπείας.

Είναι γνωστό ότι ο άνθρωπος πλάστηκε από τον εν Τριάδι Θεό υγιής στο σώμα και στην ψυχή. Υγεία για τον άνθρωπο σημαίνει να ζει μέσα στα φυσικά του όρια, σύμφωνα με τις προδιαγραφές του Δημιουργού του. Η παρακοή του όμως σ’ Εκείνον τον οδήγησε να συμπεριφέρεται εντελώς αφύσικα, να ενεργή έξω από τη φύση του. Αυτό σημαίνει ασθένεια πνευματική, δηλαδή αμαρτωλή συμπεριφορά, με απερίγραπτες συνέπειες, όπως είναι η φθορά και ο θάνατος. Μετά την πτώση ο άνθρωπος, είτε το γνωρίζει, είτε όχι, βιώνει αυτή την τραγικότητα της πνευματικής του ασθένειας, την επέλαση της φθοράς και του θανάτου. Επομένως, πρώτιστη ανάγκη είναι η πνευματική του θεραπεία.

Επειδή αυτή την ασθένεια του ανθρώπου δεν μπορεί κανείς να την θεραπεύσει, παρά μόνον αυτός που το δημιούργησε, γι’ αυτό το κύριο έργο του Υιού του Θεού, που έγινε και τέλειος άνθρωπος, είναι να θεραπεύσει τον πεπτωκότα και ασθενούντα άνθρωπο. «Ήλθε γαρ ο Υιός του ανθρώπου ζητήσαι και σώσαι το απωλολός» (Λκ. 19,10) Όπως γράφει ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, «Τραυματιστήκαμε και το τραύμα μας είναι αθεράπευτο. Και μόνο στον Κύριο είναι δυνατόν να το θεραπεύση» (ομιλ. 30,8).

Για αυτή τη θεραπεία ο Χριστός ακολούθησε μία συγκεκριμένη διαδικασία, η οποία στην ουσία της είναι η πρόσληψη της ανθρωπίνης φύσεως από τον ίδιο. Το λέγει αυτό ξεκάθαρα ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. «διότι όλος ο Χριστός με ανέλαβε ολόκληρο εμένα και όλος ενώθηκε με ολόκληρο εμένα, για να μου χαρίσει σε ολόκληρο τη σωτηρία» ( Έκθεσις... 3,6). Και τούτο διότι, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, «αυτό που δεν προσλαμβάνεται μένει και αθεράπευτο» (επιστολή θεολογική, 1,32).

Η διαδικασία αυτή της πνευματικής θεραπείας του ανθρώπου από τον Θεό είναι σταδιακή και περνά από τα τρία γνωστά στάδια, τα οποία επισημαίνουν οι άγιοι πατέρες. Δηλαδή, από την κάθαρση, το φωτισμό και τη θέωση. Τέλεια πνευματική θεραπεία σημαίνει να φθάσει ο άνθρωπος στην ένωση με τον Θεό, στη θέωση. Η θεραπευτική επέμβαση του Θεού ξεκινά με την αποκάλυψή του στους προφήτες. Συνεχίζεται με την ενανθρώπησή του, με τα σημεία, με το πάθος, με την ανάσταση, με την ανάληψη, και ολοκληρώνεται με την Πεντηκοστή. Στο γεγονός της Πεντηκοστής υπάρχει το πλήρωμα της θεώσεως. Κατά τον άγιο Γρηγόριο το Παλαμά, αυτή η ίδια η Πεντηκοστή υπήρξε «η ανώτατη κατάσταση μιας απορρήτου και θείας ενώσεως η θεώσεως» (Γρηγορίου του Παλαμά, Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, 3,1,36).

Τότε οι απόστολοι έφθασαν στο κορυφαίο σημείο δοξασμού και θεώσεως επί της γης. Με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος ολοκληρωτικά έγιναν μέλη της Εκκλησίας ως Σώματος του Χριστού. Όπως παρατηρεί ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης, «η θέωση στην Παλαιά Διαθήκη είχε προσωρινό χαρακτήρα, αφού δεν είχε καταργηθεί ο θάνατος, ενώ η θέωση στην Καινή Διαθήκη έχει σταθερότητα λόγω της τεθεωθείσης ανθρωπίνης φύσεως στον Ιησού Χριστό και της νίκης επί του θανάτου... Οι προφήτες έβλεπαν το άκτιστο φως, αλλά δεν υπήρχε το σώμα του Χριστού...οι μαθηταί στη Μεταμόρφωση έβλεπαν το άκτιστο φως να προέρχεται από το σώμα του Χριστού, αλλά αυτοί βρίσκονταν έξω από το σώμα... Στην Πεντηκοστή οι απόστολοι είδαν το άκτιστο φως μέσα από το σώμα του Χριστού, αφού και οι ίδιοι αποτελούσαν πλέον μέλη του δοξασμένου σώματός του» (Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου Ιεροθέου, Εμπειρική Δογματική, τ. Α, σσ. 324 και 327).

Τελικά, με το γεγονός της Πεντηκοστής μας δίνεται ἡ δυνατότητα να φθάσουμε στο «καθ’ ομοίωσιν», πού είναι ὁ τελικός καί ύψιστος σκοπός της υπάρξεώς μας. Έτσι ολοκληρώνεται ἡ πνευματική μας θεραπεία, η αναγέννησή μας. «Με το Άγιο Πνεύμα τα πάντα γίνονται στον άνθρωπο καινούργια. Τα δώρα που έλαβε η ανθρώπινη φύση του Χριστού γίνονται δικά μας δώρα. Ο άνθρωπος αναγεννάται ολόκληρος» (π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου, Η Ορθοδοξία μας, σ. 237).

ΠΗΓΗ isagiastriados

Το Άγιον Πνεύμα (+Νικολαου Σωτηροπουλου-Θεολόγου).

counter

---------------------------------------------------------------------------------------
 "Τό ἱλαρόν τοῦ σκηνώματος τοῦ μακαριστοῦ Νικολάου Σωτηροπούλου καί τό χαρίεν τοῦ προσώπου του ὡς καί ἡ εὐλογία τῆς μοναχικῆς εὐκαμψίας πού εἶχε καταδεικνύουν καί στόν πλέον δύσπιστο ὅτι ὁ μακάριος δοῦλος τοῦ Θεοῦ ἤδη προγεύεται τῆς αἰωνίου δόξης καί ὅτι τελικός κριτής ὅλων μας εἶναι ὁ «ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς Κύριος ".

            (Μητροπολιτης Πειραιως Σεραφειμ)

 ------------------------------------------
Η εποχή μετά την Πεντηκοστή ανήκει ιδιαίτερα στο Άγιο Πνεύμα.
Στις μέρες μας το τρίτο πρόσωπο της Θεότητας δεν τιμάται όσον πρέπει από τον χριστιανικό κόσμο. Κηρύττεται το έργο του Ιησού Χριστού, αλλά παραλείπεται το έργο του Αγίου Πνεύματος. Μιλάμε για τον Πατέρα και τον Υιό, όχι όμως και για το τρίτο πρόσωπο, το ομοούσιο και ομόθρονο και ισότιμο προς τα δύο άλλα πρόσωπα Αγιο Πνεύμα. Αν λατρεύουμε τον Πατέρα και τον Υιό, λησμονούμε δε ή αμελούμε να λατρεύουμε ισάξια και το Άγιο Πνεύμα, η λατρεία μας είναι ατελής και δεν μας προσφέρει άφθονη τη χάρη του Θεού. Στερούμαστε έτσι τα πνευματικά χαρίσματα παραθεωρώντας την πηγή τους, που είναι το τριτο προσωπο της Αγιας Τριαδος το Άγιο Πνεύμα.

----------------------------------------
Το μεγαλύτερο δόγμα του Χριστιανι­σμού, η μεγαλύτερη αλήθεια της Πίστεως, είνε ο Θεός μας. Η έννοια του Θεού μας είνε τόσο παράδοξη, τόσο μυ­στηριώδης, ώστε τέτοια έννοια ήταν αδύνατο να έλθη στη διάνοια του ανθρώπου. Η έννοια του Θεού μας είνε αδιανόητη και ανεπινόητη. Ο Θεός ως ένα ον κανονικώς έπρεπε να εννοήται ως ένα πρόσωπο. Δώ­δεκα Θεοί του Ολύμπου, ψεύτικοι βεβαί­ως Θεοί, εννοούνταν ως δώδεκα πρόσω­πα. Αλλ’ ο ένας Θεός του Χριστιανισμού, ο αληθινός Θεός, δεν εννοείται ως ένα πρόσωπο, αλλ’ ως τρία πρόσωπα, ως τρεις ύψιστες προσωπικότητες. Ο τριαδικός Θεός, αυτό είνε το παράδοξο των παρα­δόξων, αυτό είνε το μυστήριο των μυστη­ρίων, που δεν ήταν δυνατό να έλθη στη διάνοια του ανθρώπου.

Υπάρχει η έννοια του τριαδικού Θεού, η αδιανόητη και ανεπινόητη ανθρωπίνως, διότι υπάρχει πραγματικώς ο τριαδικός Θεός και φανέρωσε τον εαυτό του στους ανθρώπους. Άξιο παρατηρήσεως, ότι σ’ όλες τις αρχαίες μεγάλες Θρησκείες και Θεολογίες υπάρχει η έννοια της τριάδος. Το Αιγυπτιακό Πάνθεο είνε γεμάτο από τριάδες. Και διερωτάται κανείς: Πως στις αρχαίες μεγάλες Θρησκείες και Θεολο­γίες υπάρχει η έννοια της τριάδος; Η απάντησι στο σπουδαίο τούτο ερώτημα είνε: Από την αρχή, από τότε που δημιουργήθηκαν, οι άνθρωποι γνώρισαν το Θεό, το Δημιουργό τους, ως τριαδικό. Και από τότε, από την αφετηρία της, η ανθρωπότης διατήρησε ανάμνησι της τριαδικότητος του Θεού. Αλλ’ όσο παρέρχονταν οι αιώνες, όσο απομακρυνόταν η ανθρωπότης από την αφετηρία της, η έννοια της τριάδος αλλοιωνόταν, εξασθενούσε, έχα­νε την αρχική της σαφήνεια και λάμψι, συ­σκοτιζόταν, γινόταν όλο αμυδρότερη. Έξω δε από τη θεόπνευστη Γραφή, την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, η έννοια της τριάδος εν συγκρίσει προς τις άλλες Θρησκείες διασώθηκε καθαρώτερη στην Ινδική Θρησκεία, όπου ο Βράχμα, ο Βισνού και ο Σίβα εννοούνται ως τρία πρόσω­πα, αλλ’ ως ένας Θεός. Αλλά μέσα στη Γραφή και στη Θρησκεία μας η αλήθεια του τριαδικού Θεού είνε ολοκάθαρη, λάμ­πει ηλίου φαεινότερον, διότι η Γραφή είνε θεόπνευστη και η Θρησκεία μας είνε εξ αποκαλύψεως. Κατά τη Γραφή και τη Θρη­σκεία μας ο Θεός είνε Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα, τρία δηλαδή πρόσωπα η υποστάσεις, αλλά μία ουσία η θεότης.

Για να λάβωμε κάποια αμυδρή ιδέα του υψίστου μυστηρίου, του τριαδικού Θεού, ας αποβλέψωμε στον ήλιο, αυτόν τον μεγαλειώδη και τα μέγιστα ευεργετικόν αστέρα. Δεν αστοχούμε εάν πούμε, ότι ο φυσικός ήλιος είνε μία εικών του νοη­τού ήλιου, του Θεού μας. Στο φυσικό ήλιο υπάρχουν τρία πράγματα: Ο λαμπρός δί­σκος, που θαυμάζουμε ιδίως κατά την ανατολή και τη δύσι του· το φως, που γεννάται αμέσως από το δίσκο^. και η θερμότης, που εκπορεύεται αμέσως από το δίσκο. Ήλιος είνε ο δίσκος, ήλιος είνε το φως, ήλιος είνε η θερμότης. Αλλ’ αυτά τα τρία δεν είνε τρεις ήλιοι, είνε ένας ήλιος, διότι και τα τρία στηρίζονται σε μία μάζα η ουσία, υλική ουσία. Έτσι Θεός είνε ο Πατήρ· Θεός είνε ο Υιός, που γεννάται αμέσως από τον Πατέρα· Θεός είνε και το Άγιο Πνεύμα, που εκπορεύεται αμέσως από τον Πατέρα. Αλλ’ αυτά τα τρία πρόσωπα δεν είνε τρεις Θεοί, είνε ένας Θεός, διότι και τα τρία πρόσωπα έχουν μία και την αυτή ουσία, Πνευματική ουσία είνε ομοούσια. Επειδή δε και τα τρία πρόσωπα έχουν μία και την αυτή ουσία, γι’ αυτό δεν είνε καν­ένα ανώτερο και κανένα κατώτερο από το άλλο, αλλά και τα τρία είνε ίσα και ισότιμα.

ΠΙΣΤΙΣ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΙΑ ΣΤΟΝ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ


  
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ανέκαθεν πιστεύει και δο­ξάζει τριαδικό Θεό. Κατά τον αρχαιότατο εκκλησιαστικό ύμνο Φως ιλαρόν οι πιστοί υμνούν Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, Θεόν.
Κατά τον 4^ον αιώνα εμφανίσθηκαν αιρε­τικοί, οι οποίοι δεν παραδέχονταν τον τριαδικό Θεό. Είνε οι Αρειανοί και οι ακολουθήσαντες αυτούς Μακεδονιανοί. Εξ αιτίας δε των αιρετικών αυτών συνεκλήθη η Α' Οικουμενική Σύνοδος, η οποία κατωχύρωσε και διακήρυξε τη θεότητα του Υιού, και η Β' Οικουμενική Σύνοδος, η οποία καταχώρησε και διακήρυξε τη θεό­τητα του Αγίου Πνεύματος. Αυτές δε οι δύο Σύνοδοι συνέταξαν το Σύμβολο της Πίστεως.
Σήμερα Ορθοδοξία, Ρωμαιοκαθολικι­σμός και σχεδόν ολόκληρος ο Προτεσταν­τισμός ομολογεί πίστι στον τριαδικό Θεό.

ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ 

Ως προς το Άγιο Πνεύμα ειδικώς, στο οποίον αφιερώνεται το παρόν Ημερο­λόγιο, οι Αρειανοί, οι Μακεδονιανοί, ολί­γοι Προτεστάντες και οι λεγόμενοι Μάρ­τυρες του Ιεχωβά αρνούνται τη θεότητά του και διδάσκουν, ότι το Άγιο Πνεύμα είνε απλώς δύναμις, η ενεργός δύναμι του Ιεχωβά, όπως εκφράζονται οι ψευδο- Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Αλλά και μερικοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, επειδή στερούνται κατηχήσεως και στοι­χειώδους θεολογικής γνώσεως, δεν έχουν συνειδητοποιήσει, ότι το Άγιο Πνεύμα είνε πρόσωπο και Θεός, και μάλλον θεω­ρούν το Άγιο Πνεύμα απλώς ως δύναμι!
Στο παρόν Ημερολόγιο επί τη βάσει χω­ρίων της Αγίας Γραφής αποδεικνύεται, ότι το Άγιο Πνεύμα είνε πρόσωπο και Θεός, γίνεται δε λόγος και για το έργο του Αγί­ου Πνεύματος στην Εκκλησία.

ΕΠΕΙΔΗ το Άγιο Πνεύμα έχει δύναμι, μάλιστα παντοδυναμία γι’ αυτό σε (ορι­σμένα χωρία, όπως π. Χ. Πράξ. 2:4 (επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου), 6:3 (πλήρεις Πνεύματος Αγίου), το Άγιο Πνεύμα σημαίνει πραγματικώς δύναμι, χάρι, χαρίσματα. Ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του: Λήψεσθε δύναμιν επελθόντος του Αγίου Πνεύματος εφ’ υμάς (Πράξ. 1:8). Θα λάβετε, δύναμι, όταν θα έλθη το Άγιο Πνεύμα σε σάς.
Ναι, το Άγιο Πνεύμα σημαίνει δύναμι, αλλά τούτο δεν αποκλείει, ότι το Άγιο Πνεύμα είνε πρόσωπο. Ρητώς ο Πατήρ και ο Υιός λέγονται δύναμις (Ματθ. 26:64, Α' Κορ. 1:24), και όμως είνε πρόσωπα. Και άγγελοι ονομάζονται δυνάμεις (Ρωμ. 8:38, Α' Πέτρ. 3:22), αλλ’ είνε πρόσωπα. Και για το Σίμωνα το μάγο, ενώ ήταν πρόσωπο, άνθρωπος, οι κατάπληκτοι από τις μαγείες του έλεγαν: Ούτος έστιν η δύναμις του Θεού η μεγάλη (Πράξ. 8:10).
Και εμείς σήμερα για πρόσωπο, που έχει σπουδαία ικανότητα και αξία, λέγουμε, ότι είνε κεφάλαιο, ότι είνε δύναμις.
Θ’ αποδειχθή στη συνέχεια, ότι το Άγιο Πνεύμα δεν είνε απλώς δύναμις, αλλά πρόσωπο, και μάλιστα πρόσωπο της Θεότητος, ο ένας της Τριάδος.

Π

ρος ανατροπήν της αιρετικής γνώμης, ότι το Άγιο Πνεύμα είνε δύναμις, πράγμα νεκρό και ασυνείδητο, όπως π. Χ. Είνε ο άνεμος ή ο ηλεκτρισμός, αναφέ- ρουμε εδώ τρία χωρία, στα οποία γίνεται λόγος και για δύναμι και για το Άγιο Πνεύμα.
Υμείς οίδατε. . . Ιησούν το από Ναζα­ρέτ, ως έχρισεν αυτόν ο Θεός Πνεύματι Αγίω και δυνάμει (Πράξ. 10: 37-38).
Κατά το λόγο τούτο του αποστόλου Πέ­τρου ο Θεός έχρισε τον Ιησού ως άνθρω­πο, με Πνεύμα Άγιον και με δύναμιν. Συνεπώς το Άγιο Πνεύμα και η δύναμις δεν ταυτίζονται, αλλ’ άλλο είνε το Άγιο Πνεύμα και άλλο είνε η δύναμις.
Ο λόγος μου και το κήρυγμά μου ουκ εν πειθοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις, αλλ’ εν αποδείξει Πνεύματος και δυνάμεως (Α' Κορ. 2:4). Το ευαγγέλιον ημών
ουκ εγενήθη εις υμάς εν λόγω μόνον, αλλά και εν δυνάμει και εν Πνεύματι Αγίω (Α' Θεσ. 1:5).
Με τους λόγους τούτους ο απόστολος Παύλος κάνει διάκρισι του Αγίου Πνεύμα­τος από τη δύναμι.
- Το Άγιο Πνεύμα έχει δύναμι, αλλά δεν είνε δύναμις.
Το Πνεύμα έστιν η αλήθεια (Α' Ιωάν. 5:6).
Με το λόγο τούτο ο απόστολος Ιωάννης δεν λέγει ότι το Πνεύμα είνε η δύναμις, όπως λέγουν οι Πνευματομάχοι, αλλά λέ­γει, ότι το Πνεύμα είνε η αλήθεια, όπως αλλού λέγει ο Χριστός για τον εαυτό του (Ιωάν. 14:6).

ΤΟ ΕΚ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΕΚΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟΝ

Πρόσωπο η προσωπικότης λέγεται το ον, που έχει λογικό και γνώσι, συναί­σθημα, βούλησι ή θέλησι και εγώ, αυτοσυνειδησία δηλαδή η συνείδησι της υπάρξεώς του. Το δε Άγιο Πνεύμα εμφανίζεται στη Γραφή με όλο τα γνωρίσματα του προ­σώπου.

Ως προς το λογικό, στο Πράξ. 15: 28 δια­βάζουμε για την απόφασι της Αποστολικής Συνόδου: Έδοξε τω Αγίω Πνεύματι και ημίν, τουτέστι, φάνηκε εύλογο στο Άγιο Πνεύμα και σε μας, ή, αποφά­σισε το Άγιο Πνεύμα και εμείς. Τα πρό­σωπα κρίνουν τούτο ή εκείνο εύλογο και αποφασίζουν, τα πράγματα, όπως ο ηλεκτρισμός, δεν έχουν κρίσι, διότι δεν έχουν λογική. Άρα το Άγιο Πνεύμα είνε πρόσω­πο, και μάλιστα ύψιστο πρόσωπο. Κανονικώς αναμενόταν να λεχθή Έδοξε τω Κυρίω, αλλ’ ελέχθη Έδοξε τω Αγίω Πνεύματι, διότι το Άγιο Πνεύμα είνε Κύ­ριος, Θεός.
Ως προς τη γνώσι, στο Α' Κορ. 2:10-11 περιέχεται: Το Πνεύμα πάντα ερευνά, και τα βάθη του Θεού. . . Τα του Θεού ουδείς οίδεν, ει μη το Πνεύμα του Θεού. Το ερευνά και το οίδε σημαίνει γνωρί­ζει. Το Άγιο Πνεύμα γνωρίζει το πάντα, και τα βάθη του Θεού Πατρός. Άρα το Άγιο Πνεύμα είνε πρόσωπο, και μάλιστα πρόσωπο της Θεότητος, αφού γνωρίζει τα πάντα, αφού είνε παντογνώστης.
Ως προς το συναίσθημα, στο Εφεσ. 4:30 γράφεται: Μη λυπείτε το Πνεύμα το Άγιον του Θεού. Τα πρόσωπα λυπούνται, όχι τα πράγματα. Και αφού εξ αιτίας των αμαρτιών μας το Πνεύμα το Άγιον λυπείται, είνε πρόσωπο, και μάλιστα θείο πρόσωπο. Κανονικώς αναμενόταν να λεχθή Μη λυπείται τον Θεόν, αλλ’ ελέχθη Μη λυπείτε το Πνεύμα το Άγιον, διότι το Πνεύμα το Άγιο είνε Θεός.
Ως προς τη βούλησι ή θέλησι, στο Α' Κορ. 12:11 διαβάζουμε: Πάντα ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα, διαι­ρούν ιδία εκάστω καθώς βούλεται. Όλα δηλαδή τα χαρίσματα ενεργεί το ένα και το αυτό Πνεύμα. Και τα διανέμει ιδιαιτέ­ρως στον καθένα όπως αυτό θέλει. Αλλ’ αφού το Πνεύμα ενεργεί όλα τα χαρίσμα­τα, και μάλιστα τα διανέμει όπως αυτό θέ­λει, άρα είνε πρόσωπο, και μάλιστα Θεός.
Ως προς το εγώ, την αυτοσυνειδησία δηλαδή, στο Πράξ. 10:19-20 γράφεται: Είπεν αυτώ (τω Πέτρω) το Πνεύμα^. Ιδού άνδρες τρεις ζητουσί σε. . . Εγώ απέσταλκα αυτούς. Αλλ’ αφού το Πνεύμα έχει εγώ, συνείδησι της υπάρξεώς του, άρα είνε πρόσωπο. Και επειδή είνε πρόσωπο, γι’ αυτό και ωμίλησε στον Πέτρο, και απέστειλε προς αυτόν τους τρεις άνδρες. Και απέστειλεν αυτούς, αφού έδωσεν εντολή δια μέσου αγγέλου στον Κορνήλιο (Πράξ. 10:1-8). Άρα το Πνεύμα, πρόσωπο ανώτερο των αγγέλων, είνε πρόσωπο της Θεότητος.
Το Πνεύμα το Άγιο είνε πρόσωπο, διότι ακούει, λαλεί, αναγγέλει (Ιωάν. 16:13), λέγει (Πράξ. 21:11), προλέγει (Πράξ. 1:16), διδάσκει και υπομιμνήσκει (Ιωάν. 14:26), μαρτυρεί (Ιωάν. 15:26), συμ­μαρτυρεί τω πνεύματι ημών (Ρωμ. 8:16), προμαρτύρεται (Α' Πέτρ. 1:11), διαμαρ­τύρεται (Πράξ. 20:23), επιποθεί προς φθόνον (Ιακ. 4:5), ήτοι ως νυμφίος των ψυχών υπεραγαπά ζηλοτύπως, προσκαλεί αποστόλους (Πράξ. 13:2), θέτει επι­σκόπους (Πράξ. 20:28) κ. α. Πολλές δε από τις ιδιότητες και τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος δεν αποδεικνύουν μόνο την προσωπικότητα του Αγίου Πνεύμα­τος, αλλά και τη θεότητά του.
Ο Χριστός ειπε: Εγώ ερωτήσω τον Πα­τέρα και άλλον Παράκλητον δώσει υμίν. . . Και εν υμίν έσται (Ιωάν. 14:16-17). Ένας Παράκλητος είνε ο Χριστός (βλέπε και Α' Ιωάν. 2:1), το δε Άγιο Πνεύμα είνε άλλος Παράκλητος. Αφού δε ο Χριστός πα­ραβάλλει το Άγιο Πνεύμα προς τον εαυτό του, άρα το Άγιο Πνεύμα είνε πρόσωπο. Και αφού επίσης ο Χριστός αποδίδει στο πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος τη δυνα­τότητα να κατοική εντός όλων των πιστών, όπως κατά το Ιωάν. 14:23 δύναται να κατοική ο Πατήρ και ο Υιός, άρα το Άγιο Πνεύμα είνε Θεός.
Ο Χριστός έδωσε εντολή να βαπτίζωνται οι άνθρωποι εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος (Ματθ. 28:19). Κατά τη Γ ραφή ουδέποτε γί­νεται κάτι εις το όνομα (ή εν τω ονόματι) δυνάμεως ή πράγματος γενικώς, αλλά πάντοτε εις το όνομα (ή εν τω ονόματι) προσώπου. Αφού δε η βάπτισις γίνεται εις το όνομα. . . Και του Αγίου Πνεύματος, άρα και το Άγιο Πνεύμα είνε πρόσωπο. Ότι δε το Άγιο Πνεύμα είνε πρόσωπο, τούτο φαίνεται και από το ότι τί­θεται παραλλήλως και συμπαρατίθεται με τα πρόσωπα του Πατρός και του Υιού. Επί­σης πρέπει να παρατηρηθή, ότι το βαπτίζομαι εις το όνομα του Αγίου Πνεύματος σημαίνει, παραδίδομαι και ανήκω πλέον στο Άγιο Πνεύμα και είμαι ιδιοκτησία του. Αλλ’ αυτή η έννοια ευσταθεί, αν το Άγιο Πνεύμα είνε πρόσωπο και Θεός. Τέ­λος πρέπει να παρατηρηθή και τούτο, ότι το παρόν χωρίο για τη βάπτισι Ματθ. 28:19, χωρίο κλασσικό, δεικνύει την τριάδα των θείων προσώπων, αλλά και τη μονάδα της ουσίας των, διότι λέγει εις το όνομα του Πατρός, και του Υιού και του Αγίου Πνεύ­ματος, δεν λέγει εις τα ονόματα. Οι Τρεις είνε ένα όνομα, τουτέστι μία φύσις, ουσία, μία θεότης.
Στο Σύμβολο της Πίστεως η Β' Οικουμε­νική Σύνοδος, η οποία συνέταξε τα τε­λευταία άρθρα του Συμβόλου, για τον τρό­πο της υπάρξεως του Αγίου Πνεύματος μας έδωσε την διατύπωσι το εκ του Πα­τρός εκπορευόμενον. Ο Πατήρ υπάρχει αγεννήτως. Ο Υιός υπάρχει με τον τρόπο της γεννήσεως από τον Πατέρα προ πάν­των των αιώνων. Και το Άγιο Πνεύμα υπάρχει με τον τρόπο της εκπορεύσεως από τον Πατέρα επίσης προ πάντων των αιώνων.
Όπως δε η γέννησις του Υιού από τον Πατέρα είνε δίδαγμα της Αγίας Γραφής, έτσι και η εκπόρευσις του Αγίου Πνεύμα­τος από τον Πατέρα. Ο Χριστός είπε στους μαθητάς του: Όταν έλθη ο Παρά­κλητος, ον εγώ πέμψω υμίν παρά του Πα­τρός, το Πνεύμα της αληθείας, ο παρά του Πατρός εκπορεύεται, εκείνος μαρτυρήσει περί εμού (Ιωάν. 15:26). Επειδή ο Υιός γεννάται από τον Πατέρα, γι’ αυτό είνε της αυτής φύσεως με τον Πατέρα, Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού γεννώμενος. Ομοίως δε, επειδή το Άγιο Πνεύμα εκ­πορεύεται από τον Πατέρα, γι’ αυτό είνε της αυτής φύσεως με τον Πατέρα, Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού εκπορευόμε­νος.
Τη θεότητα του Αγίου Πνεύματος δει­κνύει και η ονομασία το Πνεύμα της αληθείας. Αυτή η ονομασία, όπου η γενική της αληθείας είνε της ιδιότητος, σημαί­νει το αληθινό Πνεύμα. Είνε δε ο Παρά­κλητος το αληθινό Πνεύμα εν συγκρίσει προς τα αγγελικά και τα ανθρώπινα πνεύ­ματα, τα οποία κατά τινά τρόπο είνε ψεύ­τικα πνεύματα, διότι είνε κτιστά και κατώ­τερα, και, αν τα εγκατέλειπε ο Θεός, θα επανέρχονταν στην ανυπαρξία.
Η διατύπωσις το εκ του Πατρός εκπορευόμενον είνε σύμφωνη προς το λόγο του Χριστού, που παραθέσαμε. Ο Χριστός είπε, ότι αυτός θα στείλη τον Παράκλητο, αλλά πρόσθεσε παρά του Πατρός. Γιατί; Διότι παρά του Πατρός εκπορεύεται. Ο Πατήρ είνε η αρχή στη Θεότητα· γεννά τον Υιό και εκπορεύει το Άγιο Πνεύμα, όπως ο ήλιος γεννά το φως και εκπορεύει τη θερμότητα. Απαγόρευσαν δε οι Πατέρες να επιφέρη κανείς μεταβολή στο Σύμβολο της Πίστεως. Εν τούτοις ο Πάπας, ανακηρύσσοντας τον εαυτό του ανώτερο των Αγίων Πατέρων και των Οικουμενικών Συ­νόδων, μάλλον δε ανώτερο και του Χρι­στού, πρόσθεσε στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque, ότι δηλαδή το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και από τον Υιό. Αλλ’ αυτό είνε αίρεσις, πολύ μεγάλη αίρεσις- αυτό εισάγει δυαρχία στη Θεότητα- αυτό κατά λογική συνέπεια οδηγεί σε διθεΐα!
Είθε το Άγιο Πνεύμα να φωτίση τον Πά­πα και όλους τους αιρετικούς, ο δε Πάπας και οι αιρετικοί να δεχθούν το φωτισμό, να μετανοήσουν, ν’ αποβάλουν τις αιρέσεις των, και έτσι να γίνη η πολυπόθητη Ένωσις, Ένωσις αληθινή, και όχι Ψευδοένωσις που επιχειρούν οι Οικουμενισταί.

ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΔΕΣΠΟΤΗΣ
Στο Πράξ. 5:3-4 διαβάζουμε: Ανανία, διατί εκπλήρωσεν ο Σατανάς την καρδίαν σου ψεύσασθαί σε το Πνεύμα το Άγιον. . . ; Ουκ εψεύσω ανθρώποις, αλλά τω Θεώ. Μεταφράζουμε: Ανανία, γιατί κυ­ρίευσε ο Σατανάς την καρδιά σου, ώστε να ειπής ψέμα στο Άγιο Πνεύμα. . . ; Δεν είπες ψέμα σ’ ανθρώπους, αλλά στο Θεό. Ψεύ­δεται κανείς σε πρόσωπο, όχι σε δύναμι, πράγμα νεκρό και ασυνείδητο. Το Άγιο Πνεύμα, στο οποίον ο Ανανίας είπε ψέμα, είνε πρόσωπο, και μάλιστα ασυγκρίτως ανώτερο από τους ανθρώπους, είνε ο Θεός, όλη η θεία ουσία, όπως είνε και ο Πατήρ και ο Υιός.
Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού έστε και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν; Ει τις τον ναόν του Θεού φθείρει, φθερεί τούτον ο Θεός· ο γαρ ναός του Θεού άγιος έστιν, οίτινες έστε υμείς (Α' Κορ. 3:16-17). Με­ταφράζουμε: Δεν ξέρετε, ότι είσθε ναός (κατοικητήριο) του Θεού, και συνεπώς το Πνεύμα του Θεού κατοικεί σε σάς; Εάν κά­ποιος καταστρέφη το ναό του Θεού, θα καταστρέψη αυτόν ο Θεός. Διότι ο ναός του Θεού είνε άγιος, και ο ναός αυτός είσθε σεις. Η φράσις ναός Θεού ση­μαίνει κατοικητήριο Θεού. Θεός δε εδώ, ο οποίος έχει τους πιστούς ως κατοικητήριο, είνε το Πνεύμα, το οποίον οικεί, κατοικεί, στους πιστούς. Το Πνεύμα του Θεού, το Πνεύμα του Πατρός, είνε και αυτό Θεός, είνε ο Θεός, όλη η θεία ουσία, όπως και ο Χριστός είνε ο Υιός του Θεού (Πατρός) και συγχρόνως είνε ο Θεός, όλη η θεία ουσία.
Κατά το Εφεσ. 2:22 οι πιστοί είνε κατοικητήριον του Θεού εν Πνεύματι, ο Θεός δηλαδή κατοικεί στους πιστούς με την κατοίκησι του Πνεύματος. Άρα το Πνεύμα είνε ο Θεός, όλη η θεία ουσία.

ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΟΜΙΛΕΙ ΩΣ ΓΙΑΧΒΕ

Και ην αυτώ (τω Συμεών) κεχρηματισμένον υπό του Πνεύματος του Αγίου μη ιδείν θάνατον πριν ή ιδή τον Χρι­στόν Κυρίου. . . Και αυτός εδέξατο αυτόν (τον Χριστόν) εις τας αγκάλας αυτού και ευλόγησε τον Θεόν και είπε· Νυν απολύεις τον δουλόν σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου (Λουκ. 2:26-30). Με­ταφράζουμε: Και είχε σ’ αυτόν (τον Συ­μεών) αποκαλυφθή από το Πνεύμα το Άγιο, ότι δεν θα έβλεπε θάνατο προτού ιδή τον Χριστό του Κυρίου. . . Τότε αυτός τον πήρε (τον Χριστό) στην αγκαλιά του και δόξασε το Θεό και είπε: Τώρα, Δέσπο­τα, απολύεις τον δούλο σου ευτυχισμένο συμφώνως προς τον λόγο σου, διότι τα μά­τια μου είδαν τον σωτήρα. Ότι ο Συμεών δεν θα έβλεπε θάνατο προτού ιδή τον Χρι­στό, τούτο ήταν χρηματισμός, αποκαλυπτικός δηλαδή λόγος, του Πνεύματος του Αγίου. Συνεπώς το Άγιο Πνεύμα είνε ο Θεός και Δεσπότης, τον οποίο δό­ξασε ο Συμεών, διότι συνέβη κατά το ρήμα αυτού, διότι δηλαδή πραγματοποι­ήθηκε ο αποκαλυπτικός λόγος του.

Γιαχβέ είνε το προσωπικό όνομα του αληθινού Θεού στην Παλαιά Διαθήκη στα εβραϊκά. Παραθέτουμε δύο χωρία της Πα­λαιάς Διαθήκης, στα οποία το Άγιο Πνεύμα ομιλεί ως Γιαχβέ, ως αληθινός Θεός.
Σήμερον, εάν της φωνής αυτού ακούσητε, μη σκληρύνητε τας καρδίας υμών ως εν τω παραπικρασμώ κατά την ημέραν του πειρασμού εν τη ερήμω, ου επείρασάν με οι πατέρες υμών, εδοκίμασάν με και είδον τα έργα μου. Τεσσαράκοντα έτη προσώχθισα τη γενεά εκείνη και είπα· Αεί πλανώνται τη καρδία, αυτοί δε ουκ έγνωσαν τας οδούς μου, ως ώμοσα εν τη οργή μου, ει εισελεύσονται εις την κατάπαυσίν μου (Ψαλμ. 94:8-11). Μεταφράζουμε: Σήμερα, όταν ακούσετε τη φωνή αυτού, να μη σκληρύνετε τις καρδιές σας όπως κατά την ανταρσία, κατά το χρόνο της προκλήσεως στην έρημο, όπου με προκάλεσαν οι πατέρες σας, με έθεσαν σε δοκιμασία, και είδαν τα έργα μου επί σαράντα έτη. Γι’ αυτό ωργίσθηκα κατά της γενεάς εκείνης και είπα: Πάντοτε εκτρέπονται από το δρόμο με τη θέλησί τους· ναι, αυτοί δεν αγάπησαν το δρόμο μου. Γι’ αυτό στην οργή μου ωρκίστηκα: Δεν θα εισέλθουν στον τόπο μου της αναπαύσεως.  
Το χωρίο τούτο είνε παράδοξο και κατα­πληκτικό. Σ’ αυτό ένα θείο πρόσωπο ομι­λεί στην αρχή για άλλο θείο πρόσωπο, και στη συνέχεια ομιλεί για τον εαυτό του. Και για μεν το άλλο θείο πρόσωπο ομιλεί σε γ' πρόσωπο και χρησιμοποιεί την αντωνυμία αυτού, για δε τον εαυτό του ομιλεί σε α' πρόσωπο και λέγει επείρασάν με, εδοκίμασά με, τα έργα μου, προσώχθισα, είπα, τας οδούς μου, ώμοσα, τη οργή μου, την κατάπαυσίν μου. Αλλά ποιο πρόσωπο ομιλεί στο χωρίο; Κατά τη μαρτυρία του Αποστόλου στο Εβρ. 3:7 ομιλεί το Άγιο Πνεύμα. Και από τα λόγια, που λέγει για τον εαυτό του, είνε ολοφάνερο, ότι το Άγιο Πνεύμα είνε Γιαχβέ, αληθινός Θεός. Με την αντωνυμία δε αυτού στην αρχή του χωρίου το Άγιο Πνεύμα διακρίνει τον εαυτό του από τον Θεό Πατέρα. Συντόμως η έννοια του χω­ρίου είνε: Σήμερα, κατά τη μεσσιακή εποχή, όταν ακούσετε τη φωνή αυτού, του Θεού Πατρός, ομιλούντος δια μέσου του Υιού, μη πράξατε όσα ασεβή έπραξαν οι πατέρες σ’ εμένα το Πνεύμα το Άγιο, και ωργίσθηκα και τους τιμώρησα.
Άξιο παρατηρήσεως, ότι κατά το παρόν χωρίο οι Εβραίοι επείρασαν το Πνεύμα το Άγιο, κατά το Α' Κορ. 10:9 επείρασαν τον Χριστό, και κατ’ άλλα χωρία, όπως Ψαλμ. 77 (78):41,56, επείρασαν τον Θεό. Και τους Τρεις επείρασαν οι Εβραίοι, διότι οι Τρεις είνε μία ουσία η Θεότης.
Και ήλθε επ’ εμέ Πνεύμα και έστησε με επί τους πόδας μου και ελάλησε προς με και ειπέ μοι^. Είσελθε και εγκλείσθητι εν μέσω του οίκου σου. Και συ, υιέ ανθρώπου, ιδού δέδονται επί σε δεσμοί, και δήσουσί σε εν αυτοίς, και ου μη εξέλθης εκ μέσου αυτών. Και την γλώσσαν σου συνδήσω και αποκωφωθήση και ουκ έση αυτοίς εις άνδρα ελέγχοντα, διότι οίκος παραπικραίνων εστί. Και εν τω λαλείν με προς σε ανοίξω το στόμα σου και ερείς προς αυτούς- Τάδε λέγει Κύριος. . . (Ιεζ. 3: 24-27).
Το Πνεύμα ομιλεί στον προφήτη, λέγει ότι θα τον δέσουν (πρβλ. Πράξ. 21:11), ότι θα τον καταστήση άλαλο, και ότι πάλι θα λαλήση προς αυτόν και θα του άνοιξη το στόμα για να κηρύξη λέγοντας: Τάδε λέγει Κύριος. . . Το Πνεύμα θα λαλή, και ο προ­φήτης, μεταδίδοντας τους λόγους του Πνεύματος, θα διακηρύττη: Τάδε λέγει Κύριος. . . Άρα το Πνεύμα είνε Κύριος, στα εβραϊκά Γιαχβέ, αληθινός Θεός.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ

Και είπε Κύριος. . . Δεύτε και καταβάντες συγχέωμεν αυτών εκεί την γλώσσαν. . . Εκεί συνέχεε Κύριος τα χείλη πάσης της γης (Γεν. 11:6-9).

Το β' πρόσωπο δεύτε (=έλθετε) αποκλείει να είνε οι πληθυντικοί της μεγαλοπρεπείας· είνε μυστηριώδεις πληθυντικοί αναφερόμενοι στο μυστήριο των προσώ­πων της Θεότητος, όπως οι πληθυντικοί ποιήσωμεν και ημών στα χωρία Γεν. 1:26 και 3:22 αντιστοίχως. Το δεύτε (=έλθετε) φανερώνει, ότι ο Θεός Πατήρ απευθύνεται σε περισσότερα του ενός πρόσωπα για να κατεβούν και να επιφέ­ρουν σύγχυσι στη γλώσσα των οικοδόμων του πύργου της Βαβέλ. Συμφώνως προς πλήθος χωρία της Γραφής αναφερόμενα σε τρία πρόσωπα, Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα, στο υπ’ όψιν χωρίο το ένα πρό­σωπο, ο Θεός Πατήρ, απευθύνεται προς δύο πρόσωπα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.
Και τα τρία δε πρόσωπα, που επέφεραν μαζί τη σύγχυσι στη γλώσσα των ανθρώπων, ονομάζονται με το όνομα Κύριος, στα εβραϊκά Γιαχβέ, όπως φαίνεται από τη φράσι Εκεί συνέχεε Κύριος τα χείλη πό­σης της γης. Κύριος λοιπόν, Γιαχβέ, αληθινός Θεός, είνε και το Άγιο Πνεύμα.
Ώφθη δε αυτώ (τω Αβραάμ) ο Θεός (ο Γιαχβέ κατά το Εβραϊκό κείμενο) προς τη δρυί τη Μαμβρή. . . Αναβλέψας δε τοις οφθαλμοίς αυτού είδε, και ιδού τρεις άν­δρες. . . Και ιδών προσέδραμεν εις συνάντησιν αυτοίς. . . Και προσεκύνησεν επί την γην και είπε^. Κύριε, ει άρα εύρον χάριν εναντίον σου, μη παρέλθης τον παίδα σου. Ληφθήτω δη ύδωρ, και νιψάτωσαν τους πόδας υμών, και καταψύξατε υπό το δένδρον και λήψομαι άρτον, και φάγεσθε, και μετά τούτο παρελεύσεσθε προς την οδόν υμών, ου ένεκεν εξεκλίνατε προς τον παίδα υμών. Και είπαν ούτω ποίησον, καθώς είρηκας (Γεν. 18: 1-5).
Ο Γιαχβέ φάνηκε οφθαλμοφανώς στον Αβραάμ. Πολλά δε τα παράδοξα κατ’ αυτή τη θεοφάνεια. Η εμφάνισις έγινε με μορ­φή τριών ανδρών. Ο Αβραάμ προσφωνεί τους τρεις σ’ ενικό αριθμό, Κύριε. Κα­τόπιν ομιλεί προς αυτούς σε πληθυντικό αριθμό. Ιδιαιτέρως αξιοπαρατήρητο, ότι τη μία φορά λέγει τον παίδα σου (=τον δούλο σου) και την άλλη φορά λέγει τον παίδα υμών (=τον δούλο σας). Αξιοπαρα­τήρητο επίσης, ότι οι τρεις ομιλούν συγ­χρόνως, σαν με ένα στόμα, και εμφανίζονται ισότιμοι.
Εκτός τούτων, το κείμενον για τους τρεις άλλοτε γράφει είπαν, στίχ. 5, κατά το Εβραϊκό και 9, άλλοτε δε γράφει είπε ή είπε Κύριος (Γιαχβέ). Επί πλέον, ενώ κατά τους στίχ. 20-21 ο Γιαχβέ θα κατέβαινε προσωπικώς, για να διαπιστώση με τα μάτια του την ηθική κατάστασι των Σοδόμων, κατά το στίχ. 33 μετά την εμφάνισι στον Αβραάμ ο Γιαχβέ απήλθε στον ουρανό στα δε Σόδομα μετέβησαν οι δύο άγγελοι, τουτέστιν επεσταλμένοι, αγγελιαφόροι (Γεν. 19:1). Δεν κατέβηκε λοιπόν ο Γιαχβέ στα Σόδομα προσωπικώς; Ναι, κατέβηκε προσωπικώς εν τω προσώπω των δύο ανδρών αγγέλων. Οι δύο ως πρόσωπα, ως ουσία είνε ο ένας και ο αυτός Γιαχβέ.
Κατά το κεφ. 19 της Γενέσεως πολλά πα­ράδοξα συμβαίνουν και κατά την εμφάνι­σι των δύο ανδρών - αγγέλων στο Λωτ στα Σόδομα. Αρχικώς ο Λωτ τους προσφωνεί σε πληθυντικό, Κύριοι (Γεν. 19:2), δείχνοντας ότι είνε δύο πρόσωπα. Αλλ’ έπειτα τους προσφωνεί σε ενικό, Κύριε, δείχνοντας ότι είνε μία ουσία. Και στη συνέχεια απευθύνεται προς τους δύο σ’ ενικό: Είπε δε Λωτ προς αυτούς- Δέομαι, Κύριε, επειδή εύρεν ο παις σου έλεος εναντίον σου και εμεγάλυνας την δικαιοσύνην σου, ο ποιείς επ’ εμέ του ζήν την ψυχήν μου. . . Και ζήσεται η ψυχή μου ένεκέν σου (Γεν. 19:18-20). Για την απάντησι των δύο προς τον Λωτ χρησιμο­ποιείται επίσης ενικός: Και είπεν αυτώ· Ιδού εθαύμασά σου το πρόσωπον και επί τω ρήματί σου τούτω. . . Ου γαρ δυνήσομαι ποιήσαι πράγμα, έως του ελθείν σε εκεί (Γεν. 19: 21-22). Στο Γεν. 19:17 κατά το Εβραϊκό για τις ενέργειες των δύο χρησι­μοποιείται ένα ρήμα στον πληθυντικό και ένα στον ενικό, εξήγαγον και είπε. Το δε παραδοξότερο, κατά το Γεν. 19:24 Κύ­ριος έβρεξεν επί Σόδομα και Γόμορρα θείον (=θειάφι) και πυρ παρά Κυρίου εξ ουρανού. Ο Κύριος έβρεξεν εκ μέρους του Κυρίου! Εδώ το Κύριος είνε μετάφρασις του Γιαχβέ. Ο Γιαχβέ έβρεξεν εκ μέρους του Γ ιαχβέ! Ο πρώτος Κύ­ριος ή Γιαχβέ, ο οποίος έβρεξε την κα­ταστροφή στις αμαρτωλές πόλεις, είνε οι δύο άνδρες - άγγελοι, τουτέστιν ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Ο δε δεύτερος Κύριος ή Γιαχβέ, εκ μέρους του οποί­ου απεστάλησαν οι δύο για να προκαλέσουν την καταστροφή (Γεν. 19:13), είνε ο Θεός Πατήρ.
Κατά ταύτα τα τρία πρόσωπα, που εμφανίσθηκαν στον Αβραάμ, λέγονται άν­δρες, διότι εμφανίσθηκαν με τη μορφή ανθρώπων. Από τα τρία αυτά πρόσωπα τα δύο, που εμφανίσθηκαν στον Λωτ, λέγον­ται άγγελοι, διότι ήταν απεσταλμένοι του άλλου προσώπου και αγγελιαφόροι. Δεν πρόκειται λοιπόν ούτε για ανθρώπους, ούτε για αγγέλους, αλλά γι’ αυτόν τον Γιαχβέ Θεό, όπως δηλώνεται στην αρχή του 18^ου κεφαλαίου της Γενέσεως. Ο Γ ιαχβέ Θεός είνε τρία πρόσωπα, αλλά μία ουσία η θεότης. Το Άγιο Πνεύμα είνε ένα από τα τρία πρόσωπα, ομοούσιο προς τα άλλα δύο πρόσωπα, Γιαχβέ Θεός, όπως εκείνα.
Είπεν ο Κύριος τω Κυρίω μου^. Κάθου εκ δεξιών μου. . . Ράβδον δυνάμεως εξαποστελεί σοι Κύριος εκ Σιών. . . Ώμοσε Κύ­ριος και ου μεταμεληθήσεται. . . Κύριος εκ δεξιών σου συνέθλασεν εν ημέρα οργής αυτού βασιλείς. . . (Ψαλμ. 109 [110]: 1-5).
Εδώ ένας Κύριος, ο Πατήρ, θέτει εκ δε­ξιών του δεύτερο Κύριο τον Υιό - Μεσσία, και ομιλεί προς αυτόν για τρίτο Κύριο εκ δεξιών του δευτέρου. Ο τρίτος Κύριος, στα εβραϊκά Αδωνάι και Γιαχβέ, προ­φανώς είνε το Άγιο Πνεύμα.
Ηνίκα αν επιστρέψη (ο άνθρωπος) προς Κύριον, περιαιρείται το κάλυμμα. Ο δε Κύ­ριος το Πνευμά έστιν ου δε το Πνεύμα Κυ­ρίου, εκεί ελευθερία (Β' Κορ. 3: 16-17).
Όταν ο Ιουδαίος επιστρέψη προς τον Κύριον, αφαιρείται το κάλυμμα, που δεν τον αφήνει να ιδή. Ο δε Κύριος στην προ­κειμένη περίπτωσι είνε το Πνεύμα. Ρητώς εδώ λέγεται, ότι το Πνεύμα είνε ο Κύριος, στα εβραϊκά Γιαχβέ συμφώνως προς το Έξοδ. 34:34, απ’ όπου η φρασιολογία του Β' Κορ. 3:16. Παραδόξως όμως, κατά μεν το Β' Κορ. 3:17 ο Παράκλητος είνε το Πνεύμα Κυρίου, κατά δε τον προηγούμενον στίχ. 16 είνε αυτός ο Κύριος. Πρά­γματι, ως πρόσωπο ο Παράκλητος είνε το Πνεύμα Κυρίου, δηλαδή το Πνεύμα του Γιαχβέ Πατρός, και ως ουσία είνε ο Κύ­ριος, ο Γιαχβέ, η όλη θεία ουσία, ο όλος Θεός. Ομοίως ο Χριστός είνε ο Υιός του Θεού και συγχρόνως ο Θεός (Ιωάν. 11:4, Α' Ιωάν. 5:20).
Ο Κύριος κατευθύναι υμών τας καρδίας εις την αγάπην του Θεού και εις την υπομονήν του Χριστού (Β' Θεσ. 3:5).
Το χωρίο είνε τριαδικό. Ο Κύριος, ο οποίος δύναται να κατευθύνη εις την αγάπην του Θεού (Πατρός) και εις την υπομονήν του Χριστού, είνε το Άγιο Πνεύμα.
Μνημονεύουμε, απλώς ωρισμένα ακόμη από τα τριαδικά χωρία της Καινής Διαθή­κης, χωρία δηλαδή όπου το Άγιο Πνεύμα αναφέρεται συντεταγμένο με τον Πατέρα και με τον Υιό ως πρόσωπο της αυτής τάξεως με τα δύο άλλα πρόσωπα: Ρωμ. 15:16, 30· Α' Κορ. 12: 4-6, Β' Κορ. 1: 21-22, 13:13, Εφεσ. 4: 4-6' Α' Πέτρ. 1:2’ Ιούδ. 20-21.

ΤΟ ΕΡΓΟ TOY ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Είνε μεγάλο το πλήθος των χωρίων της Αγίας Γραφής, Καινής και Παλαιάς Διαθήκης, στα οποία αναφέρεται το Άγιο Πνεύμα. Ήδη αναφέρεται στην αρχή της Αγίας Γραφής, στο Γεν. 1:2, στη φράσι, Και Πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος. Οι δε ψευδό - Μάρτυρες του Ιε­χωβά, οι μεγαλύτεροι διαστροφείς, αλλά και πλαστογράφοι του κειμένου της Αγίας Γραφής, αρχίζοντας τη διαστροφή και την πλαστογραφία από την αρχή της Αγίας Γραφής, τη λέξι Πνεύμα στην εν λόγω φράσι μεταφράζουν - πως; Η ενεργός δύναμις! Δεν θα έπρεπε να επεμβή εισαγγελεύς κατά των πλαστογράφων του κειμένου της Γραφής;. . . Το Άγιο Πνεύμα αναφέρεται και προς το τέλος της Αγίας Γ ραφής, στο Αποκ. 22:17 στη συγκινητική εκείνη φράσι, Και το Πνεύμα και η νύμφη λέγουσιν Έρχου!.

Από το μεγάλο πλήθος των χωρίων της Γραφής περί του Πνεύματος τα πλείστα δεικνύουν τι είνε το Πνεύμα στη φύσι του, και απ’ αυτά χρησιμοποιήσαμε ωρισμένα μόνο. Και επί τη βάσει αυτών σαφώς αποδείχθηκε, ότι το Πνεύμα το Άγιο δεν είνε απλώς δύναμις, πράγμα νεκρό και ασυνείδητο, όπως ισχυρίζονται οι Πνεύματομάχοι, αλλ’ είνε πρόσωπο, ον λογικό και συ­νειδητό με όλα τα γνωρίσματα του προ­σώπου, και μάλιστα πρόσωπο ύψιστο, πρό­σωπο της Θεότητος, ο ένας της Τριάδος.

Προς απόδειξιν της προσωπικότητος και της θεότητος του Αγίου Πνεύματος πα­ραθέσαμε και χωρία, όπου ρητώς το Άγιο Πνεύμα ονομάζεται Θεός, Δεσπότης και Κύριος, και μάλιστα Κύριος με την έννοια Γιαχβέ.

Λυπείται κανείς βαθύτατα, διότι υπάρχουν και Ορθόδοξοι χριστιανοί, οι οποίοι δεν γνωρίζουν τι είνε ο Παράκλητος το Πνεύμα το Άγιο. Ανάγκη να γίνωνται όχι μόνον ηθικολογικά, αλλά και θεολογικά κηρύγματα και μαθήματα, για ν’ αποκτούν οι άνθρωποι την πρώτη, την ανώτερη και αναγκαιότερη γνώσι, τη θεογνωσία. Τι είνε όλες οι γνώσεις του κόσμου μπροστά στη θεογνωσία; Τι να κάνωμε όλες τις γνώσεις του κόσμου, εάν λείπη η θεογνωσία; Μή­πως δύνανται οι γνώσεις του κόσμου να μας δώσουν ζωή αιώνια;

Απευθυνόμενος προς τον Γιαχβέ ο Ψαλμωδός προσφωνεί: Ο Θεός μου και ο Κύ­ριός μου (Ψαλμ. 34 [35]: 23). Απευθυνό­μενος προς τον Χριστό ο Θωμάς αναφωνεί: Ο Κύριός μου και ο Θεός μου ( Ιωάν. 20: 28). Αλλ’ ό,τι ισχύει για τον Γιαχβέ και για τον Χριστό, αυτό ισχύει και για το Άγιο Πνεύμα. Αν κανείς ερωτήση τον πι­στό, Τι είνε το Άγιο Πνεύμα;, ο πιστός ας αισθανθή την κυριότητα και την θεότη­τα του Αγίου Πνεύματος, ας πλημμυρισθή από αισθήματα αγάπης και λατρείας προς τον Παράκλητο, ας υψώση τη φωνή του και ας αναφωνήση: Το Άγιο Πνεύμα εινε ο Κύ­ριός μου και ο Θεός μου.

Γιατί ήλθε το Πνεύμα το Άγιο; Ο Χρι­στός είχε πει: Συμφέρει να απέλθω εγώ, για να στείλω σε σάς τον Παράκλητο (Ιωάν. 16:7). Ο Παράκλητος ήλθε για το συμ­φέρον μας. Όχι για μικρό συμφέρον, αλλά για το μεγάλο και αληθινό συμφέρον μας, για την αιώνια σωτηρία και δόξα μας.

Ο Χριστός με το έργο του, και ιδίως με τη σταυρική θυσία του, εξασφάλισε για μας σωτηρία και δόξα στους απεράντους αιώνες. Αυτή δε τη σωτηρία και δόξα το Πνεύμα το Άγιο ήλθε να μας βοηθήση για να την προσοικειωθούμε, για να την προσλάβωμε δηλαδή και να την κάνωμε προ­σωπικό μας κτήμα. Αυτός συντόμως, συντομώτατα, είνε ο σκοπός του ερχομού του Αγίου Πνεύματος. Αναλύουμε το σκοπό:

Ο Χριστός, ο σαρκωμένος Θεός, με το αίμα του απέκτησε την Εκκλησία, όπου συντελείται η σωτηρία. Η Εκκλησία είνε σώμα, σώμα Χριστού ηθικό, μυστικό. Και όπως το σάρκινο σώμα του ανθρώπου εμψυχώνεται με το Πνεύμα, έτσι και το ηθικό και μυστικό σώμα του Χριστού, η Εκκλησία, εμψυχώθηκε με το Πνεύμα το Άγιο. Εν σώμα και εν Πνεύμα, λέγει ο Απόστολος (Εφεσ. 4:4), αναφερόμενος στο σώμα -Εκκλησία και στο Άγιο Πνεύμα, που ήλθε στην Εκκλησία και έμψύχωσε την Εκκλησία και την έκανε ζωντανό οργανισμό.

Το Άγιο Πνεύμα παραμένει στην Εκκλη­σία αιωνίως και την οδηγεί εις πάσαν την αλήθειαν (Ιωάν. 16:13), σ’ όλη την αποκαλυφθείσα και αναγκαία για τη σωτηρία μας αλήθεια, και κάνει την Εκκλησία στύλον και εδραίωμα της αληθείας (Α' Τιμ. 3:15). Το άτομο δύναται να πλανηθή σε ζητήματα πίστεως, και γι’ αυτό το αλάθητο του Πάπα καταδικάζεται ως αίρεσις. Η Εκκλησία όμως, σύνολο πιστών, δεν είνε δυνατό να πλανηθή στα ζητήματα της πίστεως. Το Πνεύμα το Άγιο έχει εγγράψει στη συνείδησι της Εκκλησίας τις αλήθειες της πίστεως και η έγγραφή είνε ανεξίτηλη, ανεξάλειπτη.

Το Πνεύμα το Άγιο τελεί τα μυστήρια της Εκκλησίας, με τα οποία αγιάζονται οι πιστοί.

Το Πνεύμα το Άγιο χορηγεί χαρίσματα και αναδεικνύει χαρισματούχους και θαυ­ματουργούς. Πάντα χορηγεί το Πνεύμα το Άγιον.

Το Πνεύμα το Άγιο φωτίζει. Φώτισε τους Αποστόλους και τους ανέδειξε σοφωτέρους όλων των σοφών όλων των αιώνων. Απτή απόδειξις της υπέρτερης σοφίας των αγίων Αποστόλων είνε το Ευαγγέλιο, το χρυσό, το ολόχρυσο σε νοήματα βιβλίο. Το Πνεύμα το Άγιο φωτίζει κάθε πιστό, για να γνωρίζη την αλήθεια, να καταλαβαίνη το σωστό, να λέγη το σωστό και να βαδίζη το δρόμο του Θεού. Το Πνεύμα το Άγιο φωτίζει και τον άπιστο, αφαιρεί από τα μά­τια της ψυχής του το κάλυμμα, το τυφλοπάνι, ελευθερώνει τα μάτια και έτσι ο άπι­στος βλέπει την αλήθεια. Για τον άπιστο Ιουδαίο ο Απόστολος γράφει: Ηνίκα δ’ αν επιστρέψη προς Κύριον, περιαιρείται το κάλυμμα. Ο δε Κύριος το Πνευμά έστιν (Β' Κορ. 3:16-17). Όταν δηλαδή ο άπιστος Ιουδαίος (επι)στρέψη προς τον Κύριο, αφαιρείται το κάλυμμα, το τυφλοπάνι, και ελευθερώνονται τα μάτια της ψυχής και βλέπουν την αλήθεια. Ο δε Κύ­ριος σ’ αυτή την περίπτωσι είνε το Πνεύμα, ο Παράκλητος.

Το Πνεύμα το Άγιο δίνει δύναμι. Ο Χρι­στός είπε στους μαθητάς του να μη βγουν από την Ιερουσαλήμ, έως ότου περιβληθούν δύναμιν εξ ύψους (Λουκ. 24:49). Αδύνατοι και δειλοί οι μαθηταί προ της Πεντηκοστής. Αλλ’ από την Πεντηκοστή και έπειτα λέοντες πυρ πνέοντες! Κήρυ­ξαν με παρρησία σ’ όλη τη γνωστή τότε οικουμένη, και αντιμετώπισαν όλους τους διώκτες και ισχυρούς της γης και βασανι­στήρια και θάνατο σαν να ήταν αθύρματα, παιγνίδια! Γιατί; Γιατί είχαν τη δύναμι του Αγίου Πνεύματος. Και εκατομμύρια μάρ­τυρες με τη δύναμι του Παρακλήτου αντιμετώπισαν τα μαρτύρια σαν να μη συνέβαιναν στο σώμα τους, αλλά στη σκιά του σώματός τους!

Το Πνεύμα το Άγιο νύσσει και κατανύσσει τις καρδιές και προκαλεί μετάνοια και επιστροφή. Την ημέρα της Πεντηκοστής με ένα κήρυγμα ήλθαν σε κατάνυξι και με­τάνοια τρεις χιλιάδες ψυχές. Το Πνεύμα το Άγιο κάνει τις λίθινες καρδιές σάρκι­νες, ευαίσθητες, πιστές.

Το Πνεύμα το Άγιο διδάσκει πως να προσευχώμεθα. Εμπνέει και φωτίζει τον πιστό κατά την ώρα της προσευχής, θερμαίνει την καρδιά του, προκαλεί σ’ αυτή στενα­γμούς αλαλήτους, κάνει την καρδιά του να αισθάνεται τον Θεό ως Πατέρα και να κράζη προς αυτόν: Αββά, Πατέρα!

Το Πνεύμα το Άγιο δυναμώνει τον πιστό για να πολεμή τον Διάβολο, τον κόσμο τον άκοσμο με τις αμαρτωλές προκλήσεις, και τα ιδικά του πάθη. Το Πνεύμα το Άγιο δυ­ναμώνει τον πιστό για να εκτελή το θέλη­μα και τις εντολές του Κυρίου. Το Πνεύμα το Άγιο βοηθεί, για να γίνη ο σαρκικός άνθρωπος Πνευματικός. Το Πνεύμα το Άγιο έρχεται και κατοικεί μέσα στην καρ­διά του πιστού ανθρώπου, και έτσι ο άνθρωπος γίνεται όχι απλώς Πνευματικός, αλλά Πνευματοφόρος! Αλλ’ όπου το Πνεύμα το Άγιο, εκεί και ο Θεός Πατήρ και ο Χριστός. Και έτσι ο πιστός άνθρωπος γί­νεται και Πνευματοφόρος και Χριστοφόρος και Θεοφόρος!

Ο Χριστός θυσιάστηκε για να μπορούμε να λάβωμε Πνεύμα Άγιο και δυνάμει του Αγίου Πνεύματος ν’ αποκτήσωμε τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να παραλάβω- με βασιλεία ασάλευτη, την ευλογημένη βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, και να συμβασιλεύωμε με τον εν Τριάδι Θεό μας στους απεράντους αιώνες και της βασιλείας μας να μην υπάρχη τέλος.

ΠΗΓΗ.ΟΜΟΛΟΓΙΑ