Η υπομονή του ιερέα και η παρηγοριά του Αγίου Πμεύματος

counter

Διδακτική ιστορία: 

Γνώρισα έναν υπέργηρο ιερέα με 70 χρόνια στην ιεροσύνη. Χή­ρεψε από πολύ νωρίς, υστέρα από 12 χρόνια γάμου. Από την έγγα­μη του ζωή απέκτησε 7 παιδιά, τα οποία μεγάλωσε με πολύ μεγάλο κόπο, χωρίς να βάλη άνθρωπο στο σπίτι του ούτε συγγενή για να βοηθήσει στη μαρτυρική ανατροφή τους. Ταυτόχρονα έπρεπε να αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα που έχει μια ενορία με την πληθώρα των λειτουργικών και ποιμαντικών καθηκόντων. 
Παράλληλα έπρεπε να αντιμετωπίζει με ηθική αξιοπρέπεια και το οξύ πρόβλημα της προσωπικής του χηρείας, διότι ήταν νέος στην ηλικία άνθρωπος. Έτσι είχε βαθύτατο πόνο στην καρδιά, που τον έβγαζε πολλές φορές όταν λειτουργούσε. Τα χρόνια κυλούσαν… κάποια όμως Κυριακή μηνός Ιουλίου, καθ’ όν χρόνον λειτουργούσε και είχε φθάσει στον Χερουβικό ύμνο, τη στιγμή που έκλινε το κεφαλάκι του και άρχισε να διαβάζει την ευ­χή, που ανήκει αποκλειστικά και μόνο στον λειτουργό ιερέα: «Ου­δείς άξιος των συνδεδεμένων ταίς σαρκικαίς επιθυμίαις και ηδοναίς…» εντελώς απροσδόκητα άστραψε ο τόπος σαν να έγινε ένας δυνατός σεισμός, του οποίου ή φωτοπλημμύρα εξαφάνισε τα πάντα γύρω του: την κόγχη, τους τοίχους του αγίου Βήματος και όλον τον Ναό.

Κατακλύσθηκε από τόσο υπερκόσμιο φως, που δεν μπορούσε πλέον να το δη και έκλεισε τα μάτια του, πέφτοντας συγχρόνως στα γόνατα μπροστά στην αγία Τράπεζα. Δεν μιλούσε. Βουβάθηκε και δεν μπορούσε να άνοιξη πλέον τα μάτια του από την εκτυφλωτική λαμπρότητα αυτού του φωτός των χιλίων ήλιων…
Ψυχοσωματικά όμως μου δώρισε τόση γαλήνη, τόση ειρήνη και τόση θεία ευφροσύνη, που την απολάμβανε κάθε κύτταρο της υπάρξεως μου…Πολλά συναισθήματα ουράνια και πέρα από κάθε λογική πλημμύρισαν την ψυχή μου, την καρδιά μου, το είναι μου, όλες μου τις αισθήσεις, όλους τους πόρους του σώματος μου, μέχρι και στα κόκαλα μου εισήλθε ή υπέρλογη αυτή ειρήνη και μακαριότητα, που δεν ήθελα άλλο να ζήσω, αλλά να πεθάνω μέσα σε αυτή την ακατάληπτη ευτυχία που ζούσα.
Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε…και να που όλα πέρασαν, έφυγαν κι εγώ ήμουν ακόμη γονατιστός μπροστά στην αγία Τράπεζα, εκστατικός και τρισευτυχισμένος! Σαν αστραπή πέρασε ένας λο­γισμός και μου είπε: «Ένα λεπτό ακόμη και θα πέθαινες.. Η θεία μακαριότητα της Τριαδικής Βασιλείας του Θεού δεν βαστάζεται α­πό το ανθρώπινο σαρκίον».
και τότε σηκώθηκα κατασυγκινημένος. Άλλωστε έξω ο ιερο­ψάλτης είχε τελειώσει το Χερουβικό. Τελείωσα την ευχή, θυμιάτι­σα και με φόβο, συντριβή και συγκίνηση πολλή έκανα την Μεγάλη Είσοδο. Τα βήματα μου όχι σταθερά, αλλά και ή εκφώνησης «Πάντων η­μών μνησθείη Κύριος ο Θεός…» ήταν σαν την κραυγή του ληστού πά­νω στο σταυρό ».
Τόσο δυνατή, συντετριμμένη και ικετευτική ήταν ή κραυγή του λειτουργού αυτού ιερέως, αλλά και τόση συγχρόνως ή έκφρασης της μεγάλης του ευγνωμοσύνης. Από τότε δόξαζε τον Θεό: και για τη χηρεία του και για τα ορφανά παιδιά του και για την ανθρώπινη μοναξιά και για τις αρρώστιες και για τα βάσανακαι για τις ιερατικές του ταλαιπωρίες και για κάθε θλίψη της ζωής του.
Πηγή: ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΠΑΤΗΡ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ. ΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ. apantaortodoxias.blogspot.gr

Πηγή: https://synaxipalaiochoriou.blogspot.gr/

counter Για το Άγιο Πνεύμα, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Για το Άγιο Πνεύμα

Η Εκλησία διδάσκει ότι υπάρχει ένα Άγιο Πνεύμα, το οποίο είναι Θεός εκ Θεού, Γλυκύς εκ Γλυκύτητος, Αθάνατος εξ Αθανασίας, Φως εκ Φωτός, Ζωή από την Ζωή. Εσείς όμως θα θέλατε οι άνθρωποι να ζουν κατά το πνεύμα της εποχής. Αλλά το πνεύμα της εποχής είναι το πνεύμα που αλλάζει, όπως ο περαστικός άνεμος. Με την διαφορά ότι ο συνηθισμένος άνεμος ξεριζώνει και καταστρέφει τις ψυχές. Αν οι άνθρωποι ακολουθούσαν μόνο το πνεύμα της εποχής θα επέστρεφαν από εκεί που ξεκίνησαν, όπως λέει και το ανέκδοτο με τον σιδηρουργό.

Κάποιος σιδηρουργός έστειλε τον γιό του να γυρίσει όλο τον κόσμο ψάχνοντας για μία καλύτερη και ελαφρότερη εργασία από αυτή του σιδηρουργού, έτσι ώστε να μπορεί να συντηρήσει τον γιό του όταν γεράσει και τον ίδιο που ήδη άρχισε να γερνά. Πριν τον αποχωρισμό λέει ο σιδηρουργός στον γιό του: «Να τηρείς ένα βασικό κανόνα που προτείνουν οι ταξιδιώτες: δέσου με τον άνεμο». Υπάκουσε ο γιός τον πατέρα, έφυγε για το ταξίδι του στον κόσμο και πήγαινε ακολουθώντας συνεχώς την κατεύθυνση του ανέμου, ώσπου μια μέρα βρέθηκε έξω από το σιδηρουργείο του πατέρα του. Ξαφνιάστηκε ο πατέρας και ο γιός του λέει: «Μην ξαφνιάζεσαι, η συμβουλή σου μ’ έφερε πίσω! Αφουγκραζόμουν προσεκτικά ποιος άνεμος φυσά και δενόμουν μαζί του όπως μου είπες»! Απογοητευμένος ο σιδηρουργός λέει στον γιό του: «Μείνε εδώ και από εδώ και στο εξής δέσου μαζί μου όπως και εγώ δέθηκα με τους γονείς μου».

Έτσι γίνεται και με τα πνεύματα ή τους ανέμους τω εποχών. Παραδιδόμενοι σ’ αυτούς τους ανέμους αβίαστα οι λαοί της Ευρώπης επιστρέφουν στην ασέβεια, από την οποία ξεκίνησαν πριν γνωρίσουν τον χριστιανικό διαφωτισμό. Όσο γνώριζαν για το Άγιο Πνεύμα του Θεού και το αναζητούσαν και το δέχονταν ως μοναδικό πήγαιναν μπροστά. Αλλά από τότε που άρχισαν φυγόπονα να δένονται με το εκάστοτε πνεύμα της εποχής, γύρισαν προς τα πίσω.

Ο Χριστός είπε: «Όταν δε έλθη ο παράκλητος ον εγώ πέμψω υμιν παρά του πατρός, το Πνεύμα της αληθείας, ο παρά του πατρός εκπορέυεται, εκείνος μαρτυρήσει περί εμού» (Ιωαν. 15,26). Το Πνεύμα του Θεού, δηλαδή το Πνεύμα που παρηγορεί, το Πνεύμα που δίνει γαλήνη. Γιατί αν δεν φέρνει γαλήνη αλλά ανησυχία και πικρία τότε δεν είναι εκ του Θεού.

Το Πνεύμα του Θεού είναι εκείνο το Πνεύμα που στέλνει ο Χριστός. Το Πνεύμα του Θεού δεν μπορεί να το στείλει κάποιος εχθρός του Θεού, κάποιος δαίμονας ή άθεος και σκοτεινός άνθρωπος. Αλλά το Πνεύμα του Θεού μπορεί να μας στείλει ο Φίλος, ο Συγγενής, Αυτός που μας αγαπά. Και αυτός είναι ο Χριστός.

Το Πνεύμα του Θεού είναι το Πνεύμα της Αληθείας, το οποίο εκ του Πατρός εκπορεύεται. Αυτό το Πνεύμα, δηλαδή το Πνεύμα του Πατρός, είναι και Πνεύμα του Υιού, γονικό και ως εκ τούτου στοργικό και χαρούμενο. Από αυτό μπορούμε να αναγνωρίσουμε το Πνεύμα της Αληθείας.

Επίσης το Πνεύμα του Θεού μαρτυρεί για τον Χριστό, μιλά για τον Χριστό αποδεικνύοντας ότι Αυτός είναι ο Υιός του Θεού και Σωτήρας του κόσμου. Κάθε πρόσκαιρο πνεύμα κάποιας εποχής το οποίο ξεσηκώνεται ενάντια στον Χριστό, αντιτίθεται στον Χριστό, δεν είναι εκ του Θεού, δεν είναι από την Αλήθεια και δεν είναι προς ωφέλεια.

Έτσι λοιπόν συνταξιδιώτες μου, κάτω από τον ήλιο και τ’ αστέρια πρέπει να γνωρίζετε ότι υποχρέωση του ανθρώπου δεν είναι να ακολουθεί το πνεύμα της εποχής αλλά η εποχή να ακολουθεί το Πνεύμα του Θεού, το Άγιο, το Αιώνιο, το Αναλοίωτο.

Αληθώς Πνεύμα Θεού εμφανίσθηκε!

Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ιεραποστολικές επιστολές Β’ «Δεν φτάνει μόνο η πίστη…», εκδόσεις Εν πλω, σ. 215-217

Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ.

counter


 «Ω του θαύματος! "Ω τής θείας μεγαλοπρεπείας και του άπειρου Σου ελέους!

Εκείνη ή περίοδος πού ζούσε στο μοναστήρι,ο μοναχός Ζαχαρίας ήταν περίοδος παρακμής στην πνευματική ζωή των μοναχών. Μερικοί, ίσως οι περισσότεροι, ήταν μοναχοί μόνο εξωτερικά και ζούσαν μια εντελώς κοσμική ζωή. Συναναστρέφονταν με γυναίκες, έτρωγαν κρέας, μάζευαν χρήματα, δεν έδιναν ποτέ ελεημοσύνες, προσευχόντουσαν μόνο και μόνο για επίδειξη και, τότε, με το στόμα τους καθόλου δεν είχαν ενθουσιασμό ή ζήλο για να αποκτήσουν πραγματικές μοναχικές αρετές. Έργαζόντουσαν πολύ λίγο, σχεδόν καθόλου, και ήσαν παράσιτοι. Όσον άφορα δεν τον στόχο των ασκητικών παλαισμάτων και τής ενθουσιασμό γένει χριστιανικής ζωής, και την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος στις καρδιές τους, όλα αυτά τα είχαν λησμονήσει τελείως.

Στον δεν Ζαχαρία, έτσι μιλούσαν: «Εσύ, Ζαχαρία, εάν ήσουν φυσιολογικός σαν τούς άλλους, θα είχες προ πολλού γίνει μοναχός, μα κάνεις πώς είσαι πιο άγιος από μας, προσεύχεσαι συνέχεια, δεν βγαίνεις έξω πουθενά, φιλοξενείς ανθρώπους στο κελί σου, τούς ταΐζεις και τούς δίνεις συμβουλές... μα, και σαν δεν φτάνουν αυτά, κοίταξε να δεις τί άνθρωπος έγινες!...».

Μολαταύτα, ό Ζαχαρίας θυμόταν τα λόγια του Στάρετς του, του πατρός Βαρνάβα: «Και διάκος θα γίνεις και ιερομόναχος και εξομολόγος για όλους τούς αδελφούς τού μοναστηριού...». Ή καρδιά του έκλινε πάντοτε προς τον Κύριο και σ' Αυτόν είχε όλες τις ελπίδες. «Μη πεποίθατε έπ' άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οίς ουκ έστι σωτηρία». Επικατάρατος είναι αυτός πού έχει την ελπίδα του στον άνθρωπο και μακάριος αυτός πού ελπίζει στον Κύριο. Ευλογημένος ό άνθρωπος πού έχει καταφρονήσει κάθε κοσμική και γήινη ελπίδα και έχει θέσει όλην την ελπίδα του στον Κύριο. Μια καρδιά έτσι τονισμένη μπορεί να εγείρει διάπυρες ευχές στον Κύριο και στην Πανάχραντη Μητέρα του.

Μια φορά, ό νεαρός ασκητής μας στεκόταν στην εκκλησία, όπου έφυλάσσετο ή θαυματουργή εικόνα του άγιου Νικολάου, αυτή ή ίδια εικόνα πού είχε πάθει ζημιά απόκτηση μια σφαίρα το 1608. Το μόνο πού ξέρω είναι, πώς κατά την χρονολογία αυτή το μοναστήρι είχε υποστεί μια επίθεση απόκτηση πυροβολικά. Μια σφαίρα διαπέρασε την σιδερένια πόρτα και κτύπησε το μάγουλο του άγιου Νικολάου. Ένα κομματάκι βλήμα ξαναπηδώντας, κτύπησε το φωτοστέφανο του Ταξιάρχου Μιχαήλ. Έπειτα, όταν έψαχναν για την σφαίρα, δεν μπόρεσαν να βρουν τίποτα. Κανείς δεν ξέρει πού πήγε.

Πάντως, ό Ζαχαρίας στεκόταν σ' αυτήν την εκκλησία, μπροστά στην εικόνα του Σωτήρος, προσευχόμενος θερμά και με δάκρυα ό Θεός να τον αξίωση να γίνεις μοναχός τελικά. Την 'ίδια στιγμή, μπήκαν δύο προσκυνηταί μέσα στην εκκλησία. Ένας γέρος, πολύ γέρος, και ό άλλος νέος, πιθανώς τριάντα χρονών. Μόλις είχε τελειώσει ή λειτουργία. Ό νέος, βλέποντας τον Ζαχαρία, σταμάτησε και είπε: «Γιατί στενοχωριέσαι για την μοναχική κουρά σου; Μήπως δεν υπάρχουν άνθρωποι ανώτεροι απόκτηση μοναχούς στον κόσμο; Μη στενοχωρείσαι. Πάντως, έχεις κάθε ελπίδα να γίνεις μοναχός».

Ό Ζαχαρίας προσκάλεσε τούς προσκυνητάς στο κελί του για να πιούν τσάι. Δέχθηκαν και ήλθαν. Ό Ζαχαρίας τούς προσέφερε διάφορα κεράσματα, γλυκά, αλλά δεν πήραν σχεδόν τίποτα. Ό Ζαχαρίας παρεκάλεσε τούς προσκυνητάς να μείνουν στο μοναστήρι μέχρις ότου γίνει ή κουρά του. «Καθίστε, παρακαλώ, ακόμη λίγο και τότε θα μάθετε ποιό όνομα θα πάρω σαν μοναχός».

Ό νεώτερος προσκυνητής είπε: «Το όνομά σου είναι ήδη γραμμένο προ πολλού και βρίσκεται μέσα σ' ένα βιβλίο». Και πράγματι, ό Ζαχαρίας, πού σκεπτόταν συνέχεια για την κουρά του, είχε γράψει πριν απόκτηση καιρό το όνομα «Ζωσιμάς», πού ήθελε να πάρει σαν μοναχός, σ' ένα χαρτί και το είχε βάλει μέσα στο Ευαγγέλιο του, ελπίζοντας έτσι κρυφά-κρυφά ότι ό Θεός θα άκουγε την παράκληση του και θα την εκπλήρωνε. Ό νεώτερος προσκυνητής, πού για πρώτη φορά έμπαινε στο κελί του Ζαχαρία και πού βέβαια δεν είχε αγγίξει τίποτα απόκτηση τα πράγματά του, ήξευρε κιόλας όλα τα μυστικά του.

Όταν έφυγαν οι προσκυνηταί, ό Ζαχαρίας είχε ένα κάπως παράξενο συναίσθημα. «Δεν καταλαβαίνω καλά- καλά τί μου συνέβηκε», στοχάσθηκε, ανακαλώντας στην μνήμη του πώς, ενώ καθόταν μαζί με τούς δύο προσκυνητές, σαν να καιγόταν μέσα του απόκτηση μια φωτιά. «Είναι αδύνατο να εκφράσω αυτός πού δοκίμασα», σκεφτόταν, «μονάχα αυτός στον όποιον κατεβαίνει το Αγιον Πνεύμα επάνω του, μπορεί να νοιώθει ένα τέτοιο συναίσθημα». «Μα, είναι δυνατόν, να ήταν ή Αγία Τριάς και να με επισκέφτηκε;» διερωτόταν. «Ό Πατήρ, ό Υιός και το Αγιον Πνεύμα! Ποτέ δεν αισθάνθηκα κάτι παρόμοιο στην καρδιά μου, ποτέ τέτοια φωτιά μέσα μου, τέτοια δύναμη όπως τις στιγμές αυτές, όταν ό Πατήρ και ό Υιός ήταν μαζί μου και ή καρδιά μου ένοιωσε το Αγιον Πνεύμα. Αλλά..., τί λέω, μήπως δεν είναι αλήθεια, μήπως είναι όλα τής φαντασίας μου; Πώς τολμάω έτσι να σκέπτομαι; Μήπως, τέλος πάντων, αυτοί ήταν κοινοί άνθρωποι, προσκυνηταί και μού φάνηκε μόνο πώς επρόκειτο για κάτι άλλο;...»

Έτσι σκεφτόταν ό πράος και σεμνός νεαρός και έδέχετο αυτήν την «επίσκεψη», αυτήν την οπτασία, με πάρα πολλή προσοχή, επειδή μάλιστα γνώριζε ότι ό εχθρός συχνά πειράζει τούς ανθρώπους μ' αυτόν τον τρόπο. Μπορεί κανείς να πέσει σε πλάνη με την παραμικρή κίνηση τής φαντασίας ή και κενοδοξίας, και να δεχθή μια οπτασία απόκτηση τον εχθρός σαν αληθινή και θεϊκή, και έτσι να πέσει στα δίχτυα των δαιμόνων και στην έπαρση.

«Μα, εάν μόνον θα έρχόντουσαν πάλι σε μένα», σκεφτόταν, «θα μπορούσα να διαπιστώσω πραγματικά ανθρώπους είναι άγγελοι ή άνθρωποι. Θα ζητήσω απόκτηση τον Κύριο να μού αποκαλύψει ποιοί είναι. Εάν είναι άγγελοι, τότε ας διαβάσει, όταν θάρθουν πάλι εδώ, ό νεώτερος προσκυνητής κάτι απόκτηση τον Απόστολο, το Ευαγγέλιο και το Ψαλτήρι, έτσι αυθόρμητα, χωρίς καμιά παράκληση εκκλησία μέρους μου, ή ας με παρακαλέσει να διαβάσω εγώ, και τότε θα μού είναι αυτός σημείο ότι δεν είναι κοινοί προσκυνηταί, αλλά' άγγελοι Θεού απεσταλμένοι, για να καταλάβωμε εμείς οι αμαρτωλοί και να μετανοήσωμε.

Οι προσκυνηταί είχαν έλθει στον Ζαχαρία για πρώτη φορά στις 27 Φεβρουαρίου. Ό Ζαχαρίας θυμήθηκε επίσης ότι το πρόσωπο τού νεωτέρου προσκυνητού είχε υποστεί μια εκπληκτική μεταμόρφωση. Στην εκκλησία ήταν πολύ όμορφο το πρόσωπο του, καθόλου πεσμένο, κι επί πλέον λιγάκι παχουλό. Όταν όμως μπήκε στο κελί του, έγινε λεπτό, ισχνό, ζαρωμένο.

Έφτασε το δεύτερο ήμισυ τού Μαρτίου, και τότε είδε ό Ζαχαρίας πάλι τούς ίδιους δύο προσκυνητές. Παρακολούθησαν την θεία Λειτουργία και, όταν τελείωσε, πήγαν να δουν τον διάκο, πού εκείνη την ώρα μόλις τον είχαν επισκεφθεί κάτι μουσαφίρηδες και βρισκόταν μαζί τους, κι έτσι δεν τού ήλθε βολικά να τούς δεχθή. Ό διάκος ήξευρε ότι ό Ζαχαρίας αγαπούσε τούς πτωχούς, τούς ζητιάνους, τούς θλιβομένους, τούς προσκυνητές και σκέφθηκε να τούς στείλη σ' αυτόν. «Πηγαίνετε στον πατέρα Ζαχαρία, και αυτός θα σάς φιλέψη τσάι».

Μόλις μπήκαν μέσα στο κελί τού Ζαχαρία, ό νεώτερος έβγαλε ένα μικρό βιβλίο μέσα απόκτηση τα ρούχα του, το άνοιξε και διέταξε τον Ζαχαρία να διαβάσει... απόκτηση την προς Ρωμαίους επιστολή, το πρώτο κεφάλαιο, απόκτηση την αρχή μέχρι τον στίχο 25, πού καταλήγει «ός έστιν ευλογητός εις τούς αιώνας. Αμήν».

Μετά την ανάγνωση απόκτηση τον Απόστολο, ό προσκυνητής είπε στον Ζαχαρία να διαβάσει απόκτηση το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, την περικοπή τού δεκάτου τετάρτου κεφαλαίου ολόκληρη. Ό Ζαχαρίας διάβασε ολόκληρο το κεφάλαιο αυτό, τελειώνοντας με το «εγείρεσθε, άγωμεν εντεύθεν». Και ενώ διάβαζε αυτός, απόκτηση τα μάτια του νεωτέρου προσκυνητού έτρεχαν τα δάκρυα σαν ποτάμια.

Μετά το Ευαγγέλιο ό προσκυνητής ρώτησε: «Τί είναι αυτός το μεγάλο βιβλίο, πού έχεις εκεί πέρα;» -«Είναι το Ψαλτήρι». -«Λοιπόν, διάβασε τον ενενηκοστό ψαλμό» . Ό Ζαχαρίας διάβασε τούτον τον θαυμάσιο ψαλμό και μετά μερικούς άλλους ψαλμούς.

-«Αχ! εάν έστω κι ένας καταλάβαινε πραγματικά τα νοήματα τού Ψαλτηρίου!...».

-«Τότε διάβαζε και την ερμηνεία του Ψαλτηρίου».

Ό Ζαχαρίας παρακολουθούσε όλα όσα του συνέβαιναν με συγκίνηση και ένοιωσε με όλη του την ψυχή, ότι οι προσευχές του είχαν εισακουσθεί, ότι ό ίδιος ό Κύριος διαβεβαίωνε ότι αυτοί οι προσκυνηταί ήταν άγγελοι απόκτηση τον Θεό, ότι δεν ήταν ένα δημιούργημα της φαντασίας, ούτε μια πλάνη, αλλά μια οπτασία. Ήταν ένα θαύμα του Θεού. Ενώ διάβαζε το Ψαλτήρι, ό Ζαχαρίας προσευχόταν στην Μητέρα του Θεού, «Προστασία σθεναρά, Μήτερ τού Θεού τού Υψίστου ». Με όλη του την καρδιά ό Ζαχαρίας προσέφερε αυτή την θαυμάσια προσευχή στην Παναγία, προσευχόμενος νοερά μέσα του.

Αυτή ή εσωτερική εργασία δεν έμεινε κρυφή απόκτηση τον προσκυνητή. «Έδώ, προσευχή προσφέρεται στην Μητέρα του Θεού... ενθουσιασμό θλίψει ήμεν και εκάλεσεν ημάς... εισήκουσας ημάς και συνεχώρησας ημίν».

Ό προσκυνητής είπε: «Αδελφέ, μνήσθητί μου στις προσευχές σου σε δύο χρόνια και προσκύνησε τρεις φορές..., μνήσθητί μου σε δέκα χρόνια και προσκύνησε ξανά τρεις φορές... και πάλι σε είκοσι χρόνια και προσκύνησε τρεις φορές...».

-«Δεν θα ζήσω άλλα είκοσι χρόνια», απάντησε ό Ζαχαρίας, «είμαι άρρωστος».

Ό προσκυνητής δεν έδωσε σημασία στα λόγια αυτά του Ζαχαρία και άρχισε να λέη: -«Επίσκοπος, Δεσπότης, ναι... ακόμα δεν καταλαβαίνεις, αλλά αργότερα... Να τί θα γίνεις σε δύο χρόνια, αδελφέ,... πόλεις, επαρχίες, Πετρούπολη, και τότε σύντομα θα επιστρέψεις. Τρεις σταυρούς θάχης, τρεις σταυρούς».

Και πράγματι, μετά απόκτηση λίγο ό Ζαχαρίας έγινε μοναχός με το όνομα Ζωσιμάς.

Μετά απόκτηση δύο χρόνια, ό πατήρ Ζωσιμάς έστάλη στην Πετρούπολη, στον Μητροπολίτη Ίωαννίκιο, ό όποιος τον προσέλαβε για να τον υπηρετεί. Εδώ, στην εκκλησία, είδε την εικόνα της Αγίας Τριάδος, εικόνα τεραστίων διαστάσεων. Το πνεύμα του ένοιωσε πάλι την Χάριν, ή οποία τον είχε φωτίσει κατά την επίσκεψη των προσκυνητών. Πολύ συγκινημένος, έκαμε τρεις μετάνοιες βαθιές και προσκύνησε, γονατίζοντας, την εικόνα της Αγίας Τριάδος.

Πράγματι, ό πατήρ Ζωσιμάς έμεινε πολύ λίγο καιρό στην Πετρούπολη -τον έστειλε πίσω ό Μητροπολίτης, επειδή ό πατήρ Ζωσιμάς δεν ήξευρε γράμματα. Έτσι έκπληρώθηκαν τα λόγια του προσκυνητού «Σε δύο χρόνια, προσκύνησε τρεις φορές... δεν δύο χρόνια, πόλεις, επαρχίες, Πετρούπολη και τότε θα επιστρέψεις...».

Δέκα χρόνια αργότερα ό πατήρ Ζωσιμάς χειροτονήθηκε διάκος και πάλιν εστάλη στην Πετρούπολη, όπου είδε ξανά την ίδια εικόνα τής Αγίας Τριάδος και την προσκύνησε τρεις φορές. Και είκοσι χρόνια αργότερα, στην εκκλησία τής Αγίας Τριάδος στο μοναστήρι του οσίου Δανιήλ στην Μόσχα, ό πατήρ Ζωσιμάς χειροθετήθηκε αρχιμανδρίτης. Ό επίσκοπος Σεραφείμ Τσιτσαγκώφ έκανε την χειροθεσία του. Έτσι όλες οι προφητείες του προσκυνητού εκπληρώθηκαν. Ό πατήρ Ζωσιμάς πράγματι έλαβε τούς τρεις σταυρούς, για τούς όποιους είχε πει ό προσκυνητής, τον σταυρό του τσάρου, τον σταυρό τής Ιεράς Συνόδου και τον τρίτο, τον σταυρό του αρχιμανδρίτης.

Μετά τις αναγνώσεις απόκτηση τον Απόστολο, το Ευαγγέλιο και το Ψαλτήρι, και έχοντας προφητεύσει στον Ζαχαρία όλα τα άλλα σημαντικά γεγονότα τής ζωής του, οι προσκυνηταί ετοιμάσθηκαν να φύγουν. Ό νεώτερος πήρε μια εικόνα (πού είχε δώσει στον Ζαχαρία σαν ευλογία ό στάρετς Βαρνάβας) και ευλόγησε μ' αυτή τον Ζαχαρία. Μετά αποκτήσουν' αυτός εξαφανίστηκαν.

Την τρίτη φορά ό νεώτερος προσκυνητής φανερώθηκε μόνος του στον πατέρα Ζαχαρία. Εκείνη την ώρα ό πατήρ Ζωσιμάς ήταν στο κελί του μαζί μ' ένα άλλο μοναχό. Ό προσκυνητής μπήκε μέσα διαπερνώντας την κλειστή πόρτα, τούς ευλόγησε και τούς ασπάστηκε. Ό πατήρ Ζαχαρίας τον παρεκάλεσε να φάει μαζί τους, αλλά σαν τον κοίταξε, τρόμαξε, - ό προσκυνητής είχε γίνει διαφανής σαν το λαμπρό φώς του ήλιου και ακτινοβολούσε με ένα ανέκφραστο κάλλος, πού δεν δύναται να περιγραφή με λόγια.

Ό πατήρ Ζαχαρίας και ό φίλος του, ό άλλος μοναχός, είδαν ότι στεκόταν πάνω σε νεφέλες. Άρχισαν να τρέμουν και έπεσαν πρηνείς στα γόνατά τους, κι εκείνος τότε έγινε άφαντος. «Ω του θαύματος! "Ω τής θείας μεγαλοπρεπείας και του άπειρου Σου ελέους! Ναι, θαυμασταί αι οδοί Σου, Κύριε!».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΑΡΕΤΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ. ΟΡΜΥΛΙΑ

Το έργο του Αγίου Πνεύματος στη διατύπωση των δογμάτων

counter

– Μητροπ. Περγάμου και καθηγητού του Α.Π.Θ. Ιωάννου Ζηζιούλα.

list of 6 items
• Παρούσα και μέλλουσα διάσταση
• Οι κατανοήσεις της ενεργείας του Αγ. Πνεύματος
• Ποιος μπορεί να θεολογεί;
• Εκκλησιολογική ενέργεια του Αγ. Πνεύματος
• Οι χαρισματούχοι της Εκκλησίας
• Αγάπη και ποικιλία «εν τη Εκκλησία»
list end
Η Θεοφάνεια ως Χριστοφάνεια, που αποτελεί τη βάση του δόγματος, εμπεριέχει δύο βασικά προβλήματα. Το ένα είναι ότι πρέπει να καλυφθεί ο χρόνος που χωρίζει τον ιστορικό Ιησού και την εποχή του (Αποστολική εποχή) από τις επόμενες γενεές – εποχές, στις οποίες διατυπώνεται το δόγμα:
Με ποιον τρόπο είναι δυνατή η γεφύρωση του χρονικού αυτού χάσματος;
Το δεύτερο είναι ότι μέσα στην ίδια την ιστορική θεοφάνεια εν Χριστώ, υπάρχει η διάσταση του «ήδη και όχι ακόμα»: στον ιστορικό Χριστό και την εμπειρία των πρώτων αποστόλων έχομε την αποκάλυψη του Θεού «εν εσόπτρω και εν αινίγματι» και όχι «πρόσωπον προς πρόσωπον». Η πλήρης «πρόσωπον προς πρόσωπον» αποκάλυψις είναι εσχατολογική πραγματικότητα. Ο Χριστός φέρει μια προεικόνιση και πρόγευση της Βασιλείας, της πλήρους δηλαδή και αμέσου προσωπικής γνώσεως του Θεού.
Μέχρις ότου έλθει η «εσχάτη ημέρα», κανείς προφήτης ή άγιος δεν έχει πλήρη γνώση του Θεού σε μια σταθερή και αμετάβλητη μορφή. Πώς είναι δυνατόν η πρόγευση αυτή του παραδείσου, της πλήρους γνώσεως του Θεού να πραγματοποιηθεί από τώρα με πλήρη βεβαιότητα ότι το κηρυττόμενο δόγμα εκφράζει αυτή την προεικόνιση και προσφέρει αυτή την πρόγευση με πιστότητα και ακρίβεια;
Με άλλα λόγια το δόγμα ως πιστή εικόνα του Χριστού, που αποκαλύπτει τον Θεό, πρέπει να είναι πιστή ως προς δύο διαστάσεις:
Α. Πιστή εικόνα του ιστορικού Χριστού (= παρελθόν), και
Β. Πιστή εικόνα του μέλλοντος, εσχατολογικού Χριστού και της Βασιλείας Του. (Πρβλ. Βυζαντινή εικόνα: Δεν αρκείται στην ιστορική αναπαράσταση, αλλά εικονίζει τη μελλοντική κατάσταση. Π.χ. εικόνα Πεντηκοστής). Το έργο αυτό της γεφυρώσεως του παρόντος (= δόγμα) με το παρελθόν (ιστορική Χριστοφάνεια) και το μέλλον (= Δευτέρα Παρουσία) είναι το κατ’ εξοχήν έργο του Αγίου Πνεύματος στη θεία Οικονομία.
«Έδοξε τω Αγίω Πνεύματι και ημίν» (Πράξεις 15/ιε΄ κεφ.), είναι η απόφαση της Αποστολικής Συνόδου. Αποτελεί πάγια πεποίθηση της Εκκλησίας ότι τα δόγματα είναι κατ’ έμπνευσιν του Αγ. Πνεύματος, όπως και η Γραφή («πάσα γραφή θεόπνευστος…» Β΄ Τιμ. 3/γ΄ 16). Αλλά αυτό χρειάζεται πολλή προσοχή, γιατί μπορεί να νοηθεί κατά διαφόρους τρόπους. Έτσι:
list of 3 items
1. Η παρουσία του Αγ. Πνεύματος και η ενέργειά Του είναι δυνατόν να νοηθεί ως ένα είδος μαγικής και μηχανικής επεμβάσεως του Θεού. Αυτό θυμίζει την «θεοπνευστία» των αρχαίων Ελλήνων (Μαντεία, χρησμοί κλπ). Δηλαδή η προσωπική ελευθερία αφαιρείται: οι συγγραφείς της Βίβλου και οι Πατέρες των Συνόδων ήταν άβουλα όργανα του Πνεύματος. Αυτό είναι μια αντίληψη που επικράτησε στη Δύση (από όπου προήλθε) με τη μορφή του λεγομένου Fundamentalismus.
2. Η παρουσία και ενέργεια του Πνεύματος είναι δυνατόν να νοηθεί ως αποτέλεσμα ηθικών μεταβολών στον άνθρωπο. Όταν λέμε: «Ηθικές μεταβολές» εννοούμε ευρύτερα κάθε βελτίωση του ανθρώπου οφειλόμενη στη δική του προσπάθεια (π.χ. κάθαρση από τα πάθη, αρετές κλπ).
3. Η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος είναι δυνατόν να νοηθεί ως αποτέλεσμα ενός γεγονότος κοινωνίας, τόσο με κατακόρυφες όσο και με οριζόντιες διαστάσεις, δηλαδή ως αποτέλεσμα της κοινωνίας της εκκλησιαστικής κοινότητας.
list end
Από τις δυνατότητες αυτές, η πρώτη πρέπει να αποκλεισθεί εντελώς: Το Άγιο Πνεύμα είναι Πνεύμα ελευθερίας» και δεν βιάζει τον άνθρωπο. Εξ άλλου το γεγονός του Χριστού, η ίδια η φύση της Χριστοφάνειας είναι τέτοια, ώστε να σέβεται πλήρως την ελευθερία του ανθρώπου.
Η δεύτερη δυνατότητα έχει περισσότερη αξία και βαρύτητα και ταιριάζει στις προϋποθέσεις της ασκητικής εμπειρίας, που όπως είδαμε πρέπει πάντοτε να λαμβάνεται υπ’ όψιν: Χωρίς κάθαρση από τα πάθη δεν είναι δυνατόν να δει κανείς το Θεό (π.χ. όποιος μισεί τον αδελφό του δεν μπορεί να δει τον Θεό. Πρβλ. Α΄ Ιωάννου).
Με το ίδιο πνεύμα ο άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος αποκρούει τους Ευνομιανούς, οι οποίοι είχαν δημιουργήσει μια εντελώς διανοητική θεολογία που επέτρεπε στον καθένα να «θεολογεί», ακόμη «και μετά τους ιππικούς και τα άσματα και την γαστέρα… οις και τούτο (η θεολογία) μέρος τρυφής…», τονίζοντας ότι «ου παντός… το περί Θεού φιλοσοφείν, ου παντός», αλλά «των εξητασμένων και διαβεβηκότων εν θεωρία και προ τούτων και ψυχήν και σώμα κεκαθαρμένων ή καθαιρομένων το μετριώτατον». Αν όμως η άσκηση ληφθεί ως μεμονωμένη και αυτάρκης προϋπόθεση, τότε πάσχει από δύο σοβαρά ελαττώματα: Του ατομικισμού και του ηθικισμού. Δηλαδή κινδυνεύουμε να πιστέψουμε ότι ο Θεός αποκαλύπτεται σε άτομα μεμονωμένα και υπό προϋποθέσεις ανθρώπινων επιτευγμάτων.
Γι’ αυτό η δεύτερη αυτή δυνατότητα πρέπει οπωσδήποτε να συνδυασθεί με την τρίτη που είναι η εκκλησιολογική μορφή ενεργείας του Αγ. Πνεύματος.

Για να κατανοηθεί αυτό θα πρέπει πριν από όλα να απαλλαγούμε από μια εσφαλμένη αντίληψη που έχουμε, ότι δηλαδή το Άγιο Πνεύμα ενεργεί επί μεμονωμένων ατόμων. Η αντίληψη αυτή είναι τόσο διαδεδομένη ώστε να ξενίζει ίσως το ότι την αποκαλούμε εδώ «εσφαλμένη». Όσοι την υποστηρίζουν παραγνωρίζουν μια θεμελιώδη διάκριση μεταξύ της ενεργείας του Αγ. Πνεύματος στην Παλαιά Διαθήκη και εκείνης στην Καινή Διαθήκη. Στην Π.Δ. το Πνεύμα δίδεται σε ορισμένα άτομα (προφήτες, βασιλείς κλπ) και όχι στο σύνολο του λαού του Ισραήλ. Στη Μεσσιανική όμως εποχή που εισάγεται στην Κ.Δ. με την έλευση του Μεσσία, το Πνεύμα αναμενόταν να δοθεί σε όλο το λαό του Θεού. Γι’ αυτό στην εξιστόρηση της Πεντηκοστής, ο Λουκάς χρησιμοποιεί τη φράση του προφήτη Ιωήλ: «εν ταις εσχάταις ημέραις εκχεώ από του Πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα… λέγει Κύριος Παντοκράτωρ»
Αποτέλεσμα τούτου είναι ότι στην Κ.Δ. όλοι οι βαπτισμένοι Χριστιανοί εθεωρούντο ως έχοντες το Άγιο Πνεύμα και ως διαθέτοντες διάφορα χαρίσματα. Αν μελετήσουμε προσεκτικά το κεφ. 12/ιβ΄ της Α΄ Κορινθίους θα δούμε ότι για τον Απ. Παύλο το να είσαι μέλος της Εκκλησίας, ισοδυναμεί με το να έχεις κάποιο χάρισμα του Πνεύματος. Επειδή οι Κορίνθιοι είχαν την αντίληψη ότι μερικοί είναι πιο χαρισματούχοι από τους άλλους, ο Παύλος αποκρούει έντονα την αντίληψη αυτή και τονίζει ότι όλοι έχουν κάποιο χάρισμα, ακόμα και αυτοί που ασκούν απλό έργο διακυβερνήσεως κλπ. Εκεί κτυπάει ο Παύλος αλύπητα κάθε μορφή πνευματικού «ελιτισμού» και τονίζει ότι ακόμα και αν έχει κανείς γνώση ή πίστη ώστε «όρη μεθιστάνειν» μπορεί να μη είναι τίποτε αν δεν έχει «αγάπην».
Τι σημαίνει «αγάπην» εδώ; Αν δούμε το κείμενο στο σύνολό του (κεφ. 11 – 14) και όχι σε μεμονωμένα χωρία, θα δούμε ότι «αγάπη» εκεί για τον Παύλο σημαίνει την κοινωνία που δημιουργεί η κοινότητα της Εκκλησίας. Δεν πρόκειται για κάποιο συναίσθημα του ατόμου (καλή πρόθεση κλπ), αλλά για την αλληλοεξάρτηση των μελών της εκκλησίας σε ένα σώμα. «Αγάπη» θα πει να μη λες ότι εγώ είμαι η κεφαλή και δεν χρειάζομαι τα πόδια κλπ – αυτό τονίζει εκεί ο Παύλος. Δηλαδή την αλληλοεξάρτηση των χαρισμάτων.

Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο ο Παύλος καταλήγει στην επιστολή να ονομάσει το Άγιο Πνεύμα «κοινωνία». Στη Β΄ Κορινθίους 13/ιγ΄ 13 μάλιστα, φαίνεται ότι πρόκειται για μια έκφραση που υπάρχει προ του Παύλου στη λειτουργική χρήση των πρώτων Εκκλησιών και που παραμένει έκτοτε βασικό στοιχείο της Θείας Ευχαριστίας. Το Πνεύμα όπου πνέει δημιουργεί κοινωνία, και καταστρέφει τον ατομισμό. Αυτό πρέπει να το κατανοήσουμε καλά. Την αντίληψη αυτή περί Αγ. Πνεύματος είχαν και οι Πατέρες της Εκκλησίας. Θα μπορούσε κανείς να προσκομίσει πολλά χωρία από τους Πατέρες των πρώτων αιώνων, όπως ο άγιος Ειρηναίος κ.ά. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τον άγιο Γρηγόριο Ναζιανζηνό, ο οποίος τονίζει ιδιαίτερα την προσωπική «θεωρία», και γι’ αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία ο τρόπος, με τον οποίο αναφέρεται στο Άγιο Πνεύμα. Στο 12ο Λόγο του, συγκρίνει τον πόθο της θεωρίας με το Πνεύμα ως εξής: από το ένα μέρος υπάρχει ο πόθος της θεωρίας, δηλαδή η τάση προς την ησυχίαν, την κάθαρση του νοός και τη θεωρία. Αυτό όμως δεν είναι εκεί που οδηγεί το Πνεύμα. Το Πνεύμα φέρει «εις μέσον (= σύναξη εκκλησίας) άγειν και καρποφορείν τω κοινώ (= εκκλησιαστική κοινότης) βούλεται και τούτο ωφελείσθαι, το ωφελείν αλλήλοις και δημοσιεύειν την έλλαμψιν». Γι’ αυτό η
εκκλησία «κατηρτισμένη» (= εν συνάξει) είναι για τον άγιο Γρηγόριο τόσο ανώτερη από την εμπειρία της θεωρίας όσο ο ουρανός από ένα άστρο, ή ο κήπος από ένα φυτό, ή το σώμα από ένα μέλος. Αυτό για τους Πατέρες είναι το κύριο έργο του Πνεύματος, να οδηγεί στην Εκκλησία και όχι σε μεμονωμένες απλώς προσωπικές εμπειρίες.
Συνεπώς όλα τα χαρίσματα της Εκκλησίας είναι απαραίτητα για την Αποκάλυψη του Θεού – όχι μόνο μερικά και μεμονωμένα. Και τούτο γιατί κανένα χάρισμα δεν είναι νοητό χωρίς αλληλοεξάρτηση από τα άλλα. Η Εκκλησία έχει ποικιλία χαρισμάτων – δεν έχουν όλοι «γνώση», όλοι ιαματικές ικανότητες, όλοι γλωσσολαλία, όλοι διοικητικές ικανότητες κλπ. Δεν είναι όλοι «θεόπτες» με τον ίδιο τρόπο. Κανείς πάντως δεν μπορεί να δει το Θεό μόνος του και ανεξάρτητα από τα άλλα χαρίσματα. Το Πνεύμα ενεργεί ως κοινωνία και αυτό σημαίνει: στο σώμα της Εκκλησίας.

Έτσι φτάνουμε στο συμπέρασμα και ως προς τα δόγματα, ότι η αποκάλυψη της αληθείας προϋποθέτει πάντοτε την κοινωνία και κοινότητα της Εκκλησίας για να είναι ένα δόγμα αλήθεια. Τι σημαίνει αυτό συγκεκριμένα;

Η/Υ ΠΗΓΗ
oodegr.com

Από το βιβλίο: Χριστιανική Δογματική

Μαθήματα Χριστιανικής Δογματικής

Σημειώσεις από τις παραδόσεις τού καθηγητού Ι. Δ. Ζηζιούλα (σημερινού Μητροπολίτου Περγάμου) στο Τμήμα Ποιμαντικής τής Θεολογικής Σχολής τού Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κατά το ακαδημαϊκό έτος 1984 – 85. Δημοσιεύονται με την άδεια και την ευλογία του σεβασμιωτάτου.

Εκδόθηκε με την ευθύνη και τη φροντίδα τών φοιτητών για χρήση κατά τις εξετάσεις.

Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Έκδοση: Υπηρεσία Δημοσιευμάτων

ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΙΡΑΣΕ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΕ EΘNH ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ

counter

  

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ΄.

Ότε καταβάς τας γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν έθνη ο Ύψιστος· ότε του πυρός τας γλώσσας διένειμεν, εις ενότητα πάντας εκάλεσε, και συμφώνως δοξάζομεν το πανάγιον Πνεύμα.

Όταν (στον πύργο της Βαβέλ) κατέβηκε ο Θεός και δημιούργησε σύγχυση στις γλώσσες των ανθρώπων, τότε χώριζε τα έθνη ο Ύψιστος. Και τώρα που μοιράζει τις πύρινες γλώσσες του Αγίου Πνεύματος, καλεί όλους σε ενότητα. Και έτσι  όλοι, με μια φωνή, δοξάζουμε το Πανάγιο Πνεύμα.

Σε μια πεδιάδα της Ανατολής οι άνθρωποι θέλησαν να δημιουργήσουν ένα μνημείο που θα θύμιζε τις μεγάλες κατακτήσεις τους στη γνώση και που θα τους δόξαζε σ' όλη τη γη. 

Έτσι, αξιοποιώντας την τεχνολογία τους στην κατασκευή οικοδομημάτων, άρχιζαν να χτίζουν έναν πανύψηλο πύργο. Όσο ανέβαινε ο πύργος, τόσο περισσότερο οι άνθρωποι πίστευαν πως θα μπορούσαν μόνοι τους, με τις δικές τους δυνάμεις να πετύχουν οτιδήποτε στη ζωή τους. Αυτό τους γέμισε υπερηφάνεια και εγωισμό.

Ο Θεός τότε τους προκάλεσε σύγχυση στην επικοινωνία μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να μην τελειώσει ο πύργος και οι άνθρωποι να χωριστούν σε ξεχωριστές ομάδες, φυλές και έθνη, που μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες. Ο τόπος αυτός ονομάστηκε "Βαβέλ", που σημαίνει "σύγχυση γλωσσών".

Αυτή την σύγχυση την έφερε ο Θεός και στην συνέχεια προχώρησε στη δημιουργία των εθνών, για να συμμαζέψει την ανθρωπότητα που είχε αφηνιάσει και διακατεχόταν από έναν αχαλίνωτο εγωισμό, θέλοντας να φτάσει με τον πύργο στον ουρανό και να εξομοιωθεί με τον Δημιουργό του.

Και πράγματι μέσα από την δημιουργία των εθνών ήρθε σε κάποια ισορροπία η ανθρωπότητα. Παρά τους πολέμους μεταξύ των εθνών, οι ειρηνικές περίοδοι ήταν πολύ δημιουργικές και κρατούσαν μακριά την ανθρωπότητα από τις επικίνδυνες γι αυτήν θεωρήσεις της εκβιαστικής εξομοίωσης του ανθρώπου με τον Θεό.

Παράλληλα ο Θεός στέλνοντας το Πανάγιο Πνεύμα καλεί τους ανθρώπους σε μια ενότητα που είναι ασφαλής γιατί είναι εν Χριστώ ενότητα, χωρίς διεκδικήσεις από τον Θεό αλλά με μοναδική διεκδίκηση του ανθρώπου, αυτήν της άρρηκτης σχέσης του με τον Θεό!

Τώρα όμως η νέα τάξη θέλει να καταργήσει τα έθνη για να φέρει ξανά την ανθρωπότητα στην ανισορροπία και το χάος, γιατί έτσι οι λαοί θα είναι ευκολότερο να ελέγχονται και να κατεξουσιάζονται από την τραπεζοπιστωτική ελίτ που ελέγχει και εκδίδει το παγκόσμιο χρήμα...

Ο πόθος της νέας τάξης για την αναβίωση του παλαιού εγωϊσμού και την εκβιαστική διεκδίκηση της θεότητας, φαίνεται από την κατασκευή του κτιρίου του Ευρωπαϊκού Κοινοβούλιου "κατ΄εικόνα και ομοίωση" του μοντέλου του πύργου της Βαβέλ...

Η "Βαβέλ" του Pieter Brueghel και η ομοιότητα με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Μπορεί να είναι προφανές ότι χρηματοπιστωτικά συμφέρει τις ελίτ η κατάργηση των εθνών και ταυτόχρονα διευκολύνει την επιβολή της παγκόσμιας δικτατορίας, αλλά ο στόχος της νέας τάξης είναι βαθύτερος και δαιμονιώδης!

Η ενότητα αυτή θα είναι χρωματισμένη από τον εγωϊσμό και την θλίψη του ανθρώπου, θα είναι αδιέξοδη και καταστροφική, θα είναι ενότητα χωρίς Θεό, ενότητα στραμμένη προς τον όλεθρο!
Η Βαβέλ το εγγυάται αυτό και έτσι έγινε το πρώτυπο των νεοταξιτών...

Οι λαοί λοιπόν πρέπει να αφυπνιστούν και να πολεμήσεουν για την ύπαρξή τους, για το θεόσδοτο αγαθό της Ελευθερία τους, για την εθνική τους ταυτότητα και την εν Αγίω Πνεύματι ενότητα της οικουμένης που θα αποτελέσει και το προστάδιο του ανθρώπου στο δρόμο του προς την Θέωση!

ΠΗΓΗ.ΟΙΜΟΣ -ΑΘΗΝΑ

Ο Τριαδικός Θεός: Η μόνη ελπίδα του ανθρώπου

counter

π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου

Aπό το βιβλίο του «Η Ορθοδοξία μας»

O άνθρωπος είναι το «κατ' εικόνα» του Θεού και επομένως η ζωή του, για να ανταποκριθεί στην αληθινή του φύση, πρέπει να είναι μικρογραφία της ζωής του Θεού. Επειδή ο Θεός είναι Τριαδικός, και ο άνθρωπος καλείται να γίνει «Τριαδικός», ζώντας «Τριαδικά», δηλαδή τη ζωή της πλήρους ενότητας και της ολοκληρωτικής αγάπης. Σε μια τέτοια ζωή καλεί τον άνθρωπο ο Τριαδικός Θεός που είναι το αρχέτυπο του άνθρωπου. Η ζωή της αγάπης δεν ανταποκρίνεται μόνο στην αληθινή φύση του ανθρωπου, αλλα οδηγεί τον άνθρωπο και στην αληθινή Θεογνωσία.

«Όποιος δεν αγαπά, δεν εγνώρισε τον Θεό, διότι ο Θεός είναι αγάπη. Με τούτο εφανερώθη η αγάπη του Θεού σ' εμάς: ότι τον Υιόν Του τον μονογενή έστειλε ο Θεός εις τον κόσμο, δια να ζήσωμε δι' αυτού. Εις τούτο συνίσταται η αγάπη, όχι εις το ότι εμείς αγαπήσαμε τον Θεόν, αλλ' ότι αυτός μας αγάπησε και έστειλε τον Υιόν Του ως ιλασμόν δια τας αμαρτίας μας. . . Με τούτο ξέρομεν ότι μένομεν εν αυτώ και αυτός εν ημίν, διότι μας έδωκε από το Πνεύμα Του» (Α' Ιω. δ' 813).

Η μεγάλη ελπίδα του ανθρώπου, το νόημα της ζωής του, είναι η κοινωνία της αγάπης, που δεν περιλαμβάνει μόνο στους συνανθρώπους, αλλά αποτελεί ενότητα και αρμονία με τον ίδιο τον εαυτό μας και με τον Θεό, που είναι η ζωή! Αυτή η Θεοκοινωνία (Β' Πέτρ. α' 4), κατά την οποία ο άνθρωπος «μένει εν τω Θεώ και ο Θεός εν αυτώ» (Α Ίω. δ' 16 Πρβλ. Ίω. ιζ' 2026) εξασφαλίζεται με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος του Θεού (Α' Ίω. δ' 13), με το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος (Α' Ίω. β' 2027), που είναι η σφραγίδα του Θεού (Αποκ. Θ' 4).
Εάν ο Υιός, που εστάλη από τον Πατέρα, «δια να ζήσωμεν δι' αυτού» ή το Άγιο Πνεύμα ήσαν κτίσματα, τότε δεν θα μπορούσαμε δι' αυτών να έχουμε καμμία κοινωνία με τον Θεό «θα ηνωνόμεθα απλώς με κάποιο κτίσμα και θα ήμεθα αποξενωμένοι από τη θεία φύση, αφού τίποτα δεν θα μας ήνωνε με αυτήν. Τώρα δε, που λεγόμεθα μέτοχοι Χριστού και μέτοχοι του Θεού, φαίνεται ότι το εν ημίν χρίσμα και η σφραγίς δεν είναι εκ της φύσεως των δημιουργημάτων, αλλά εκ της φύσεως του Υιού, ο οποίος συνάπτει ημάς με τον Πατέρα δια του εν αυτώ Αγίου Πνεύματος» (Μ. Αθαν. Πρβλ. Έβρ. γ' 14, Ρωμ. η' 1417, Β' Πέτρ. α' 4).

Η πίστη στον Τριαδικό Θεό αποτελεί για τον άνθρωπο πραγματική ελπίδα. Αν ο άνθρωπος γνωρίσει ποιο είναι το αρχέτυπό του, πως είναι δηλαδή εικόνα της Αγίας Τριάδος, τότε θα πιστέψει πως είναι δυνατόν να ζήσει και αυτός τη ζωή της ενότητας και της αγάπης. Τότε ο άνθρωπος θα μπορέσει να βρει τη σωτηρία.
Τούτο δεν είναι δύσκολο να το εννοήσουμε, όταν σκεφθούμε πως ο άνθρωπος, ιδιαίτερα σήμερα, ζει εσωτερικά διεσπασμένος και εξωτερικά απομονωμένος. Αισθάνεται πως αποτελείται από πολλαπλά στοιχεία έχει σώμα, πνεύμα, βούληση, συναίσθημα κ. α. Ένας άνθρωπος διηρημένος εσωτερικά δεν μπορεί να πει ότι είναι λυτρωμένος• το ίδιο και όταν αισθάνεται ότι ζει σε πλήρη αποξένωση και μοναξιά ένας άνθρωπος που δεν διαθέτει τη δύναμη να αγαπήσει, δεν μπορεί να βρει την εσωτερική του ισορροπία.

Ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίσει πως δεν ανήκει στη φύση του η εσωτερική διάσπαση και η εξωτερική αποξένωση, αλλά η αρμονία και οι διαπροσωπικές σχέσεις γι' αυτό πρέπει να γνωρίσει τον Τριαδικό Θεό και να πιστέψει πως δημιουργήθηκε «κατ' εικόνα» Του! Να βεβαιωθεί πως ο Θεός ζει στην πληρότητα, την ενότητα και την αγάπη και να πιστέψει πως σ' αυτό το σημείο βρίσκεται και ο δικός του τελικός προορισμός, το νόημα της δικής του ζωής (Β' Κορ. ε' 1721, Α' Ίω. γ' 23).

Αν ο άνθρωπος δεχθεί τον Τριαδικό Θεό και ανακαλύψει την προσωπική του ταυτότητα στην εικόνα του Τριαδικού Θεού, τότε μόνο μπορεί να βεβαιωθεί πως και ο ίδιος, από την φύση του, είναι δυνατόν να φθάσει στην πληρότητα της αρμονίας, της αγάπης, της κοινωνίας τότε αποκτά νόημα όχι μόνο η ζωή του, αλλά και ο αγώνας του. Ιδού γιατί είπαμε πως η αλήθεια του Τριαδικού Θεού, η πίστη στην Αγία Τριάδα, είναι η μόνη ελπίδα του ανθρώπου. Μακριά από την πίστη στον Τριαδικό Θεό και την ορθόδοξη διδασκαλία για το τι είναι ο άνθρωπος, δεν μπορούμε να θέσουμε ως νόημα της ύπαρξής μας την κοινωνία και τη βίωση της αγάπης• αναγκαστικά θα πέσουμε σε άκοπους υλοκρατικούς και υλιστικούς ή θα κινηθούμε σε επίπεδα πανθεϊστικής τάξης. Σε τέτοιους δρόμους οδηγούν επί παραδείγματι όλες οι ινδουιστικής προέλευσης ομάδες, που κηρύττουν πως ο Θεός δεν είναι προσωπικός και πως ο άνθρωπος δεν επλάσθη «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν θεού», αλλά είναι μέρος της θείας ουσίας. Κάτω από αυτό το πρίσμα, το νόημα της ζωής του ανθρώπου δεν είναι πλέον η ανάπτυξη σχέσεων κοινωνίας και αγάπης, αλλά αντίθετα η αποδέσμευση από οποιεσδήποτε «προσκολλήσεις» και η διάλυση της προσωπικότητας του άνθρωπου στη λεγόμενη «παγκόσμια συνειδητότητα».

Αυτό αποδεικνύει πόσο επιπόλαιο θα ήταν να θελήσουμε να συμβιβάσουμε τη χριστιανική μας υπόσταση με οποιαδήποτε συμμετοχή σε τεχνικές της γιόγκα, του διαλογισμού και σε παρόμοιες «πρακτικές», που βασίζονται σε εξωχριστιανικές θεολογικές και ανθρωπολογικές προϋποθέσεις.
Ο ισχυρισμός ότι όλες οι θρησκείες αποβλέπουν στον ίδιο σκοπό ή ότι με τις «τεχνικές» αυτές μπορεί κανείς να γίνει καλύτερος χριστιανός, αν δεν οφείλεται σε άγνοια των βασικών χριστιανικών θέσεων ή σε αποκρυφιστική ερμηνεία του χριστιανικού μηνύματος, αποτελεί σκόπιμη διαστρέβλωση της χριστιανικής πίστης και ελπίδας, επικίνδυνη αλλοίωση της έννοιας του χριστιανικού νοήματος της ζωής, επιβουλή της σωτηρίας του ορθοδόξου πιστού.
Υπογραμμίζουμε πως η θεία αποκάλυψη, δηλαδή η συγκατάβαση του Θεού, πραγματοποιήθηκε βαθμιαία, προσαρμοζόμενη στην πνευματική κατάσταση του άνθρωπου της πτώσης.

Η αποκάλυψη αυτή ολοκληρώθηκε με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής και αναφέρεται στον Ένα και Τριαδικό Θεό. Ο Θεός δεν μας αποκάλυψε τα πάντα για τον Εαυτό Του, αλλά όσα ήσαν απαραίτητα για τη σωτηρία μας. Οι δογματικοί όροι της Εκκλησίας δεν αποδίδουν αυτό που στην ουσία Του είναι ο Θεός, αλλά «οριοθετούν» την πίστη και περιφρουρούν το περιεχόμενο της έναντι της αιρετικής απειλής.
Πιστεύουμε σε Ένα Θεό, που είναι Τριαδικός, δηλαδή κοινωνία προσώπων. Υπάρχει μόνο μία Θεία ουσία, γι' αυτό κάνουμε λόγο για ένα Θεό. Όμως αυτής της Θείας ουσίας μετέχουν όχι μόνο ο Πατήρ, αλλά και ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Γι' αυτό και ο Ένας Θεός είναι ταυτόχρονα και Τριαδικός. Ο Πατήρ, ως μοναδική Αρχή και Πηγή, μεταδίδει τη Θεία ύπαρξη στον Υιό με προαιώνια γέννηση και στο Άγιο Πνεύμα με προαιώνια εκπόρευση.

Αλλά μέσα στο χρόνο για τη σωτηρία του κόσμου, τα πάντα συντελούνται «Τριαδικά», από τον Πατέρα δια του Υιού «εν Αγίω Πνεύματι». Γι' αυτό και αναφέρεται ότι το Άγιο Πνεύμα «πέμπεται» δια του Υιού. Και τα τρία Θεία πρόσωπα έχουν μία θέληση και μία ενέργεια, είναι μεταξύ τους ενωμένα αδιαιρέτως.
Ο άνθρωπος, έχοντας σαν αρχέτυπό του τον Τριαδικό Θεό, είναι από τη φύση του («κατ' εικόνα») ενότητα, αρμονία, αγάπη. Αν όμως απορρίψουμε την πίστη στην Αγία Τριάδα, εκλάβουμε τον Υιό ή το Άγιο Πνεύμα ως κτίσμα, εάν εισαγάγουμε «σύγχυση» στις σχέσεις των θείων προσώπων, τότε και ο άνθρωπος ως το «κατ' εικόνα» αυτού του Θεού, από τη φύση του δε θα είναι ενότητα και αγάπη, αλλά διάσπαση, δυσαρμονία ή σύγχυση. Γι' αυτό λέμε πως η πίστη στον Τριαδικό Θεό είναι η μόνη ελπίδα του ανθρώπου.

Αρχιμανδρίτη Δανιήλ Γούβαλη: Η Γλωσσολαλιά και τα "πνευματικά"

counter

• "

Η Γλωσσολαλιά και τα "πνευματικά"

Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη

(απόσπασμα από το βιβλίο: ΝΕΦΕΛΑΙ ΑΝΥΔΡΟΙ)

Στις Πεντηκοστιανές ομάδες δίδεται μεγάλη έμφασις στα χαρίσματα της γλωσσολαλιάς και της προφητείας. Επειδή αυτά υπήρχαν στην πρώτη χριστιανική Εκκλησία, και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό, σε αφθονία, συμπεραίνουν ότι και σήμερα πρέπει να συμβαίνη το ίδιο.

Δηλαδή σε όποια θρησκευτική ομάδα σήμερα παρατηρούνται προφητείες, γλωσσολαλιές, ενύπνια, οράματα, εκστατικά φαινόμενα κ.τ.τ., σ' αυτήν υπάρχει το Άγιο Πνεύμα, αυτή θεωρείται Αποστολική Εκκλησία. Αυτή αποτελεί συνέχεια της πρώτης Εκκλησίας μετά την Πεντηκοστή.

Αφού, λένε, στην αρχή έτσι ήταν τα πράγματα, έτσι πρέπει να είναι και τώρα. Ο συλλογισμός τους όμως είναι επιπόλαιος. Στην αρχή της Παλαιάς Διαθήκης με τον Μωϋσή και τον Ιησού του Ναυή και στην αρχή της Χριστιανικής Εκκλησίας με την Πεντηκοστή και τους Αποστόλους λαμβάνουν χώρα έκτακτα, υπερφυή, καταπληκτικά φαινόμενα, τα οποία όμως δεν επαναλαμβάνονται στους επόμενους αιώνες. Στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων, βλέπουμε ότι οι Απόστολοι μετά την Πεντηκοστή παρουσίαζαν πρωτοφανείς υπερφυσικές εκδηλώσεις. Αλλά το ίδιο συνέβαινε ακόμη και με τους επτά βοηθούς των, όπως λ.χ. με τον Στέφανο και τον Φίλιππο (πρβλ. στ' 8, 15, 55, η' 13, 38). Τότε στην αρχή, στο ξεκίνημα της Παλαιάς ή της Καινής Διαθήκης χρειάζονταν αυτά τα μεγάλα έξοχα γεγονότα.

Επίσης στην αρχή τόσο της Παλαιάς όσο και της Καινής Διαθήκης έπεφταν φοβερές τιμωρίες, για να εδραιωθούν οι ηθικοί νόμοι πού προέβαλλε ο Θεός στον λαό. Θα σταθούμε λίγο σ' αυτό το σημείο. Θα υπενθυμίσουμε την σκληρή τιμωρία του κλέφτη Άχαρ (Π. Διαθήκη) καθώς και την παρόμοια τιμωρία του ζεύγους Ανανία και Σάπφειρας (Κ. Διαθήκη).

Σήμερα στις μεγάλες εορτές κοινωνούν πολλοί Χριστιανοί. Παρά ταύτα, δεν βλέπουμε να παθαίνουν κάτι κακό όσοι κοινωνούν αναξίως.

Στις πρώτες όμως ημέρες της χριστιανικής Εκκλησίας όποιος προσερχόταν αναξίως στη Θεία Ευχαριστία, ετιμωρείτο παραδειγματικά. Και αυτό, για να συνειδητοποιήσουν οι πρώτοι Χριστιανοί το μέγεθος της αμαρτίας. Όχι μόνο με αρρώστιες, αλλά και με θάνατο. Στην Α' προς Κορινθίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου αναφέρεται ότι εκείνοι πού έτρωγαν τον άρτο της Ευχαριστίας και έπιναν από το ποτήριο του Κυρίου αναξίως και χωρίς να διακρίνουν σ' αυτά το σώμα και το αίμα του Κυρίου ετιμωρούντο με αρρώστιες καθώς και με θανάτους - «δια τούτο εν υμίν πολλοί ασθενείς και άρρωστοι και κοιμώνται ικανοί» (ια' 30). «Κοιμώνται ικανοί» θα πη «αρκετοί πεθαίνουν»

Βλέπουμε λοιπόν, ότι στην αρχή γίνονται κάποια πράγματα πολύ διαφορετικά.

Η ίδια κατάστασις επικρατεί αντίστοιχα και στην Π. Διαθήκη. Στις πρώτες ημέρες της Συναγωγής, στα χρόνια του Μωϋσή και του Ιησού του Ναυή, τότε πού δόθηκε ο Νόμος και η Γη της Επαγγελίας, όποιος παραβίαζε κάποια εντολή υφίστατο παραδειγματική τιμωρία.

Προηγουμένως κάναμε μνεία της τιμωρίας κάποιου κλέφτη. Ας δούμε το περιστατικό με λεπτομέρειες. Η εντολή του Ιησού του Ναυή ήταν να μην απλώση Ισραηλίτης χέρι σε αντικείμενα από την κυριευθείσα Ιεριχώ πού αφιερώθηκαν στον Θεό. Ας διαβάσουμε λίγο στο 7ο κεφάλαιο του βιβλίου του Ιησού του Ναυή.

«Και είπε ο Ιησούς προς τον Άχαρ (ή Αχάν): Παιδί μου δώσε τώρα δόξα στον Κύριο τον Θεό του Ισραήλ και εξομολογήσου σ' αυτόν και πες μου τώρα τι έπραξες. Μη μου το κρύψης. Και αποκρίθηκε ο Άχαρ προς τον Ιησούν και είπε: Αληθινά, εγώ αμάρτησα στον Κύριο τον Θεό του Ισραήλ και έπραξα ως εξής· είδα ανάμεσα στα λάφυρα μία καλή βαβυλωνιακή στολή και διακόσιους σίκλους ασήμι και χρυσό έλασμα πενήντα σίκλων, τα επεθύμησα και τα πήρα- και να, είναι κρυμμένα στην γη, στην μέση της σκηνής μου- και το ασήμι από κάτω από αυτά.

»Και απέστειλε ο Ιησούς ανθρώπους και έτρεξαν στην σκηνή, και να, ήταν κρυμμένα στην σκηνή του και το ασήμι από κάτω. Τα πήραν από την σκηνή και τα έφεραν στον Ιησού και σε όλους τους Ισραηλίτες και τα τοποθέτησαν ενώπιον του Κυρίου.

»Τότε ο Ιησούς και όλοι οι Ισραηλίτες έπιασαν τον Άχαρ τον γιο του Ζερά και το ασήμι και την στολή και το χρυσό έλασμα και τους γυιούς του και τις θυγατέρες του και τα βόδια του και τους όνους του και τα πρόβατά του και την σκηνή του και όλα όσα είχε, και τους ωδήγησαν στην κοιλάδα Αχώρ. Και είπε ο Ιησούς: «Γιατί μας κατετάραξες; Ο Κύριος αυτή την ήμερα θα σε καταταράξη». Και ολόκληρος ο Ισραηλιτικός λαός τον λιθοβόλησε. Και τους κατέκαυσαν μέ φωτιά- και τους λιθοβόλησαν. Και πάνω του έφτιαξαν ένα σωρό από μεγάλες πέτρες, ό οποίος παραμένει μέχρι σήμερα» (Ίησοϋς τοϋ Ναυή, ζ' 19-26).

Είδατε πόσο σκληρά τιμωρήθηκε μία κλοπή! Γιατί; Διότι τότε στην αρχή, μόλις οι Ισραηλίτες έμπαιναν στην Γη της Επαγγελίας, ίσχυαν άλλα μέτρα. Μήπως λιγώτερο τιμωρήθηκαν τρία άτομα, ο Κορέ, ο Δαθάν και ο Αβειρών πού σήκωσαν μπαϊράκι εναντίον του Μωυσή; Άνοιξε η γη και τους κατάπιε. Και μάλιστα μαζί με τις οικογένειες τους και τις περιουσίες τους (Πρβλ. 16ο κέφ. Αριθμών).

Στην αρχή λοιπόν, στις πρώτες ημέρες του λαού της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και του λαού της Καινής Διαθήκης όλα έχουν ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα. Όχι μόνο οι ευλογίες είναι πρωτοφανείς, αλλά και οι τιμωρίες. Ασυνήθιστα θαύματα. Πρωτάκουστες επεμβάσεις της ευλογούσης αλλά και της τιμωρούσης δεξιάς του Θεού.

Όταν αυτή η αλήθεια κατανοηθή καλά από τους Χριστιανούς, τότε θα φανή πόσο λανθασμένη είναι η θέσις των Πεντηκοστιανών, οι οποίοι νοσούν ότι κάποια έκτακτα και υπερφυσικά σημεία πού εμφανίσθηκαν στο ξεκίνημα της χριστιανικής Εκκλησίας, στις πρώτες ημέρες της, στις πρώτες δεκαετίες της μπορούν να συνεχίζωνται μέσα σ' ένα συγκεκριμένο θρησκευτικό χώρο δηλαδή στον χώρο των δικών τους συνάξεων.

Όταν λοιπόν ένας Πεντηκοστιανός κηρύττη ότι πρέπει στην θρησκευτική σύναξι να υπάρχη γλωσσολαλιά, διότι έτσι γινόταν στην αρχή του Χριστιανισμού, δεν σκέπτεται σωστά. Αν ήταν σωστό αυτό, θα έπρεπε σήμερα στις εκκλησιαστικές συνάξεις όσοι κοινωνούν αναξίως να πέφτουν βαρειά άρρωστοι ή και να πεθαίνουν. Θα έπρεπε όποιος πει ψέματα στον ποιμένα της Εκκλησίας, σαν τον Ανανία και την Σάπφειρα, να πέφτη κάτω νεκρός.

Να σημειώσουμε ότι τα βιβλία της Κ. Διαθήκης πού γράφτηκαν στην δεκαετία του 60 μ.Χ. ή του 70 ή αργότερα δεν κάνουν την παραμικρή μνεία γλωσσολαλιάς.

Στα τέλη του 1ου, στον 2ο, στον 3ο και στους επόμενους αιώνες δεν υπήρχε στην Εκκλησία χάρισμα γλωσσολαλιάς. Μόνο σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις, όταν μεταδιδόταν ο Χριστιανισμός σε χώρες βάρβαρες, σε χώρες πού επί αιώνες επικρατούσε ειδωλολατρία, γινόταν κάποια εξαίρεσις του κανόνος.

Κάτι τέτοιο σημειώνει ο άγιος Ειρηναίος, ομιλώντας για την διάδοσι του Χριστιανισμού στους βαρβάρους της περιοχής της Γαλλίας.

Και σήμερα στην Ορθόδοξο Ιεραποστολή της Κορέας, υπήρξαν κάποιες περιπτώσεις κατά τις οποίες νεοφώτιστοι μετά την λήψι του χρίσματος παρουσίασαν γλωσσολαλιά. Επίσης άγιοι Γέροντες της Ορθοδοξίας, όπως ο αγιορείτης π. Ιλαρίων ο Ίβηρ (ΙΘ' μ.Χ. αι.) όπως ο γνωστός π. Παΐσιος, όπως ο π. Πορφύριος έτυχε να συνομιλήσουν με ξενόγλωσσους ανθρώπους και να συνεννοηθούν μαζί τους, παρ' όλο πού δεν γνώριζαν την γλώσσα τους. Αυτά βέβαια είναι σπάνια περιστατικά και συμβαίνουν μόνο στον χώρο της αληθινής Εκκλησίας και όχι των αιρέσεων.

Το ότι στα πρώτα βήματα του Χριστιανισμού εμφανίσθηκε, και μάλιστα σε έντασι και αφθονία το χάρισμα της γλωσσολαλιάς, είχε τότε κάποιο λόγο. Έφερε ένα μήνυμα. Ποιο; Ότι ο Θεός με την έναρξι τής Κ. Διαθήκης δέχεται στις αγκάλες του όλα τα έθνη. Όλες οι γλώσσες είναι ευλογημένες, όχι μόνο αυτή πού μιλούσαν οι Εβραίοι. Αποτελούσε ακόμη μία εντυπωσιακή παρουσία της θείας Χάριτος, η οποία χρειαζόταν τότε, διότι οι διάνοιες των ανθρώπων είχαν παχυνθή από την ειδωλολατρία αιώνων.

Πάνω σ' αυτό το θέμα, ο ιερός Χρυσόστομος τονίζει τα εξής:

«Για ποιόν λοιπόν λόγο αυτή η χάρις (δηλ. η γλωσσολαλιά) περιωρίσθηκε κι εξαφανίσθηκε τώρα από τους ανθρώπους; Αυτό έγινε, όχι γιατί ο Θεός μας περιφρόνησε, αλλα γιατί μας τίμησε υπερβολικά. Πώς; Θα σάς το πω. Οι άνθρωποι τότε ήταν πιο ανόητοι, διότι μόλις απηλλάγησαν από την λατρεία των ειδώλων και το μυαλό τους ήταν ακόμη πιο παχύ και πιο αναίσθητο. Είχαν μεγάλη αδυναμία στα σωματικά και παραδίδονταν σ' αυτά και καθόλου δεν γνώριζαν τι ακριβώς είναι η νοητή και αόρατη χάρις, η οποία γίνεται αντιληπτή μόνο με την πίστι. Γι' αυτόν τον λόγο γίνονταν υπερφυσικά σημεία. Διότι άλλα από τα πνευματικά χαρίσματα είναι αόρατα και κατανοούνται μόνο με την πίστι και άλλα παρουσιάζουν κι ένα αισθητό σημάδι για να καταλάβουν κάτι οι άπιστοι.

»Ένα παράδειγμα. Η άφεσις των αμαρτιών είναι ένα πράγμα νοητό και αόρατο, διότι δεν βλέπουμε με τα σωματικά μάτια πώς καθαριζόμαστε από τις αμαρτίες. Γιατί έτσι; Διότι αυτή πού καθαρίζεται είναι η ψυχή, και η ψυχή βέβαια δεν βλέπεται με τα σωματικά μάτια. Λοιπόν, η κάθαρσις από τα αμαρτήματα είναι μία νοητή και πνευματική δωρεά, πού δεν μπορεί να γίνη αντιληπτή με τα σωματικά μάτια- αλλά η ομιλία ξένων γλωσσών, ενώ ανήκει και αυτή στην νοητή και αόρατη ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, παρουσιάζει όμως και αισθητό σημάδι, εύκολα αντιληπτό και στους απίστους...

»Εγώ λοιπόν τώρα δεν έχω ανάγκη από υπερφυσικά σημεία. Γιατί; Διότι έμαθα να πιστεύω στον Δεσπότη Χριστό και χωρίς να μου δώση υπερφυσικό σημείο. Εκείνος βέβαια πού απιστεί, χρειάζεται ενέχυρο, ενώ εγώ πού πιστεύω δεν έχω ανάγκη ούτε από ενέχυρο ούτε από υπερφυσικό σημείο. Γνωρίζω ότι καθαρίσθηκα από τις αμαρτίες, και χωρίς να γλωσσολαλήσω. Εκείνοι όμως τότε δεν επίστευαν, εάν δεν τους εδίδετο υπερφυσικό σημείο».

Στην συνέχεια ο Χρυσορρήμων τονίζει ότι τότε πού υπήρχε άγνοια του Χριστιανισμού και απιστία, χρειαζόταν η γλωσσολαλιά προς βοήθειαν των απίστων. Παραπέμπει και σε σχετικό χωρίο της Α' προς Κορινθίους επιστολής (Πρβλ. ιδ' 22). Για τους ανθρώπους της εποχής εκείνης, οι χριστιανικές διδασκαλίες ήταν απρόσιτες. Για να γίνουν προσιτές χρειάζονταν ενέχυρα, εγγυήσεις, αποδείξεις και θαύματα. Όσα τους δίδασκαν οι Απόστολοι ήταν αόρατα και αφανή. Ο νέος Θεός ήταν άγνωστος και αφανής. «Εκείνοι ει μη έλαβον πρώτον σημείον και ενέχυρον, ουκ αν αύτω επίστευον περί των αφανών». Δηλαδή «εκείνοι αν δεν έπαιρναν πρώτα κάποιο σημάδι και κάποιο ενέχυρο, δεν θα επίστευαν στον Θεό, δεν θα επίστευαν σε πράγματα αόρατα». Και καταλήγει: «Εγώ και χωρίς αυτά παρουσιάζω τέλεια πίστι. Και γι' αυτόν τον λόγο δεν γίνονται σήμερα υπερφυσικά σημεία» (πρβλ. Ιωάννου Χρυσοστόμου, Α' ομιλία εις την Πεντηκοστήν).

Υπογραμμίζουμε μία φράσι του αγίου Πατρός, «ουχί ατιμάζοντος ημάς Θεού, αλλά τιμώντος έστι το συστείλαι την των σημείων επίδειξιν». Συνεστάλη η επίδειξις σημείων. Δηλαδή περιωρίσθηκε η πληθώρα των πνευματικών χαρισμάτων, τα οποία υπήρχαν στην αρχέγονο Εκκλησία. Αυτή η ενέργεια του Θεού σημαίνει τιμή προς τους Χριστιανούς. Δεν τους θεωρεί πια ο Θεός τους Χριστιανούς νήπια πού χρειάζονται ένα σωρό δωράκια, παιγνιδάκια και αρκουδάκια πού γεμίζουν ολόκληρο δωμάτιο.

Τότε στην αρχή, τότε παλαιά χρειάζονταν τα πολλά δωράκια. Γράφει ο ιερός Χρυσόστομος: «Παλαιά πολλοί προσεύχονταν σε ξένη γλώσσα... Περσικά ή λατινικά χωρίς ο νους τους να γνωρίζη αυτό πού λεγόταν στην ξένη γλώσσα» (ομιλία 35η στην Α' Κορινθίους). «Το παλαιόν», στα παλαιά χρόνια, στο ξεκίνημα του Χριστιανισμού, όχι τώρα.

Ο Ειρηναίος, ενώ σ' ένα σημείο αναφέρει γλωσσολαλιές, σε άλλο απαριθμώντας τα πνευματικά χαρίσματα, τις παραλείπει. Αυτό σημαίνει ότι στις ημέρες του άρχισε να εκλείπη το χάρισμα της γλωσσολαλιάς. «Άλλοι εκδιώκουν δαίμονες βέβαια και αληθινά, ώστε πολλές φορές αυτοί πού καθαρίσθηκαν από τα πονηρά πνεύματα να πιστέψουν και να γίνουν μέλη της Εκκλησίας. Άλλοι έχουν το χάρισμα να προγνωρίζουν τα μέλλοντα, άλλοι να βλέπουν οπτασίες και άλλοι να εκφέρουν προφητικές ρήσεις. Άλλοι θεραπεύουν τους αρρώστους επιθέτοντας σ' αυτούς τα χέρια. Τους καθιστούν υγιείς. Ήδη, όπως το αναφέραμε, και νεκροί αναστήθηκαν και έμειναν κοντά μας αρκετά χρόνια...». (Έλεγχος ψευδωνύμου γνώσεως, απόσπασμα 11). Εδώ βλέπουμε να αναφέρονται το κατά δαιμόνων χάρισμα, το προορατικό, των οπτασιών, των προφητικών εμπνεύσεων, το ιαματικό και το θαυματουργικό. Το χάρισμα της γλωσσολαλιάς απουσιάζει.

Εάν μελετήσουμε το έργο του Ιουστίνου, συγχρόνου του Ειρηναίου, «Διάλογος προς Τρύφωνα» θα ιδούμε διάφορα χαρίσματα, όχι όμως γλωσσολαλιά. Συγκεκριμένα γίνεται λόγος για το ιαματικό χάρισμα, για το προορατικό, για το διδακτικό (πρβλ. 39, 2), για το χάρισμα της προφητείας. Επειδή ο Τρύφων ήταν Ιουδαίος, ο Ιουστίνος του είπε ότι την πάλαιαν εποχή το φαινόμενο της προφητείας υπήρχε στον Ιουδαϊκό λαό, άλλα στην συνέχεια έφυγε από τους Ιουδαίους και ήλθε στους Χριστιανούς και διατηρείται μέχρι τώρα. Ας ιδούμε το κείμενο: «Παρά γαρ ημίν μέχρι και νυν προφητικά χαρίσματα έστιν, εξ ου και αυτοί συνιέναι οφείλετε, ότι το πάλαι εν τω γένει υμών οντά εις ημάς μετετέθη» (82, 1).

Δηλαδή στα χρόνια του Ιουστίνου δεν υπήρχε χάρισμα γλωσσολαλιάς. Αυτό το χάρισμα, το τόσο εντυπωσιακό, δεν το αναφέρει.

Να σημειώσουμε ότι ο Ιουστίνος γεννήθηκε γύρω στο 110 μ.Χ. Έζησε στην Παλαιστίνη, στην Κόρινθο, στην Αθήνα, ιδιαίτερα στην Ρώμη. Σ' αυτές τις περιοχές δεν συνάντησε χάρισμα γλωσσολαλιάς. Σ' αυτές τις περιοχές ο Χριστιανισμός είχε εδραιωθή και δεν χρειαζόταν γλωσσολαλιές. Εάν ο Ειρηναίος, πού σαν επίσκοπος Λυώνος (Νότιος Γαλλία) διαδίδοντας τον Χριστιανισμό σε βαρβάρους λαούς τής κοιλάδος του Ροδανού, στους Κέλτες και σε πιο μάκρυνες περιοχές, πληροφορήθηκε για ύπαρξι γλωσσολαλιάς και την ανέφερε, αυτό είναι κάτι διαφορετικό. Οι βάρβαροι εκείνοι λαοί, πού δεν είχαν ούτε γραφή, βρίσκονταν σε νηπιακή ηλικία και χρειάζονταν κάποια εντυπωσιακά δωράκια. Ωστόσο, αργότερα πού εδραιώνεται κι εκεί ο Χριστιανισμός, ο Ειρηναίος, όπως το είπαμε απαριθμεί τα άλλα χαρίσματα, αλλά δεν κάνει λόγο για την γλωσσολαλιά.

Ας έλθουμε στον Ωριγένη (γεννήθηκε το 185 μ.Χ.). Στο σύγγραμμά του «Κατά Κέλσου», παρουσιάζονται οι κατηγορίες του εθνικού φιλοσόφου Κέλσου εναντίον των χριστιανικών δογμάτων. Ελέγχονται και τα χαρίσματα των χριστιανών και αντιπαρατίθενται «χαρίσματα των εθνικών». Για γλωσσολαλιά δεν γίνεται λόγος. Εάν υπήρχε τότε, θα έδινε μεγάλη τροφή στον Κέλσο για περισσότερη κατηγορία.

Και ο Ωριγένης αναφέρεται σε διάφορα χαρίσματα των Χριστιανών της εποχής του, αλλά για γλωσσολαλιά όχι. Λ.χ. στην εποχή του υπήρχαν Χριστιανοί πού θεράπευαν ανθρώπους πού βασανίζονταν από δαιμονοκαταληψία. «Όχι λίγοι Χριστιανοί απομακρύνουν το γένος των δαιμόνων από τους πάσχοντες, χρησιμοποιώντας όχι κάποιο τρόπο παράδοξο, μαγικό, με φίλτρα φαρμακευτικά, αλλά μόνο με την προσευχή και με πολύ απλό εξορκισμό» (Κατά Κέλσου, ζ' 4). Για χάρισμα όμως γλωσσολαλιάς δεν αναφέρει.

Γνωρίζω ότι Πεντηκοστιανοί ερευνητές έχουν μελετήσει όλα τα έργα του Ωριγένους. Έχουν βρη ένα κατάλογο χαρισμάτων. Τον δημοσιεύουν στα έντυπά τους, αλλά το χάρισμα της γλωσσολαλιάς δεν το συνάντησαν. Στα μέρη όπου έδρασε ο Ωριγένης, Αίγυπτο και Παλαιστίνη, λίγο στην Αραβία και στην Νικομήδεια (επισκέφθηκε και την Ρώμη και την Αθήνα) ο Χριστιανισμός είχε εδραιωθή. Δεν βρισκόταν σε νηπιακή ηλικία για να χρειάζεται δεκανίκια.

Μάλιστα ο Ωριγένης μας δίδει μία πολύ σημαντική μαρτυρία, την οποία φυσικά παραβλέπουν οι Πεντηκοστιανοί πού μελετούν τα έργα του. Μας λέει ότι στην αρχή πού εμφανίσθηκε σαν διδάσκαλος ο Ιησούς γίνονταν υπερφυσικά σημεία, θαύματα. Μετά την Ανάληψί του αυτά εμφάνισαν μεγάλη έξαρσι. Ύστερα όμως άρχισαν να ελαττώνονται, και στις ημέρες πού ζούσε ο Ωριγένης ήταν ελάχιστα. Τα είχαν λίγοι Χριστιανοί, αφοσιωμένοι στον λόγο του Χριστού, που τηρούσαν πιστά τις εντολές του και είχαν καθαρισθή από τα πάθη. «Σημεία του Αγίου Πνεύματος, κατ' αρχάς μεν της Ιησού διδασκαλίας, μετά δε την ανάληψιν αυτού πλείονα εδείκνυντο, ύστερον δε ελάττονα- πλην και νυν έτι ίχνη εστίν αυτού παρ' ολίγοις, τας ψυχάς τω λόγω και ταίς κατ' αυτόν πράξεσι κεκαθαρμένοις» (Κατά Κέλσου, ζ' 8).

Ανάμεσα στά χαρίσματα πού μπορούσε κανείς να συνάντηση σε κάποιους αγιασμένους Χριστιανούς, ο Ωριγένης αναφέρει την εκδίωξι δαιμόνων, την θεραπεία ασθενών και την προόρασι -«εξεπάδουσι δαίμονας και πολλάς ιάσεις επιτελούσι και ορώσι τίνα κατά το βούλημα του λόγου περί μελλόντων». (Κατά Κέλσου, α' 46). Για γλωσσολαλιά δεν ομιλεί. Αυτό βέβαια δεν προξενεί χαρά στους Πεντηκοστιανούς, διότι δεν ενισχύει τις απόψεις τους.

Στην εν λόγω περικοπή ο Ωριγένης αναφέρει ότι ο Κύριος και οι Απόστολοι έκαναν πολλά υπερφυσικά. Και χρειαζόταν τότε να γίνη έτσι, για να μπορέσουν οι άνθρωποι να απαγκιστρωθούν από την πατροπαράδοτη θρησκεία και ν' ακολουθήσουν μία καινούργια πίστι, η οποία μάλιστα τους εξέθετε και σε πολλούς κινδύνους, μέχρι και τον θάνατο.

«Χωρίς δυνάμεων και παραδόξων» δεν θα κατώρθωναν τίποτε. Τώρα όμως σημειώνει ο Αλεξανδρινός διδάσκαλος απουσιάζει η άφθονη υπερφυσική παρουσία. Σώζονται όμως κάποια ίχνη -«και έτι ίχνη του Αγίου εκείνου Πνεύματος, οφθέντος εν είδει περιστεράς, παρά Χριστιανοίς σώζεται».

Τότε όμως στην αρχή του Χριστιανισμού απαιτούντο πολλά. «Ουκ αν γαρ χωρίς δυνάμεων και παραδόξων εκίνουν τους καινών λόγων και καινών μαθημάτων ακούοντας προς το καταλιπείν μεν τα πάτρια, παραδέξασθαι δε μετά κινδύνων των μέχρι θανάτου τα τούτων μαθήματα».

Δηλαδή, ανεξάρτητα από τις γλωσσολαλιές, τα άλλα πνευματικά χαρίσματα πού αφθονούσαν και υπεραφθονούσαν στα πρώτα βήματα τού Χριστιανισμού, στον Β' και στον Γ' μ.Χ. αιώνα λιγόστευσαν τόσο, ώστε ο Ωριγένης να ομιλεί για «ίχνη σημείων τού Αγίου Πνεύματος».

Αυτό, όπως είδαμε, μας το είπε και ο ιερός Χρυσόστομος, ο οποίος μάλιστα μας εξήγησε και για ποιόν λόγο έγινε.

Μερικοί Ορθόδοξοι, μόλις πλησιάσουν τους Πεντηκοστιανούς, εντυπωσιάζονται από την ομιλία ξένων γλωσσών. Νομίζουν ότι αυτό συνδέεται με το Άγιο Πνεύμα. Ας μάθουν όμως ότι η ξενογλωσσία μπορεί να είναι νερό πού προέρχεται από ακάθαρτη πηγή.

Ας ξεκινήσουμε με τον Μοντανισμό. Στην καταδικασμένη από την Εκκλησία «αίρεσι των Φρυγών» τού Β' μ.Χ. αιώνος πού ίδρυσε ο πρώην ιερεύς της Κυβέλης Μοντανός, άνθρωπος πολύ αλαφροΐσκιωτος, και την επεξέτεινε με την συνεργασία δύο «προφήτιδων» γυναικών, της Πρίσκιλλας και της Μαξιμίλλας, συνέβαιναν πολλά ενθουσιαστικά, εκστατικά και «προφητικά» φαινόμενα όμοια με των Πεντηκοστιανών. Παρετηρείτο και το «λαλείν εκφρόνως και ακαίρως και αλλοτριοτρόπως», και το «ξενοφωνείν» (Ευσεβίου, Εκκλ. Ιστορία Ε' 7 και 9).

Δηλαδή μιλούσαν σαν τρελλοί, έβγαζαν περίεργες φωνές την ώρα πού δεν περίμενες, φώναζαν με αλλοιωμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου, και επί πλέον λαλούσαν και ξένες γλώσσες.

Και στον Πνευματισμό παρατηρείται ομιλία ξένων γλωσσών. Αναφέρονται μέντιουμ πού μιλούσαν δεκάδες γλωσσών, ακόμη και νεκρές γλώσσες αρχαίων λαών.

Γλωσσολαλιές συναντούνται και στο Ισλάμ, στους ορχούμενους δερβίσηδες, και σε δαιμονισμένους και σε παραθρησκευτικές ομάδες όπου είναι ανακατεμένη και η ινδουιστική θεολογία.

Αν θέλουμε να πάμε πολύ μακρυά και πολύ πίσω, θα συναντήσουμε ομιλία ξένων γλωσσών και στις Πυθίες της αρχαίας Ελλάδος.

Και αν θέλουμε να έλθουμε στις ημέρες μας και πολύ κοντά μας, θα πρέπει να πούμε ότι και εντός των μελών της Ορθοδόξου Εκκλησίας υπάρχουν οι λεγόμενες «οραματίστριες» και «φωτισμένες», οι οποίες μέσα στα ενθουσιαστικά τους φαινόμενα έχουν και τις γλωσσολαλιές.

Μου έτυχε μία περίπτωσι, πού δεν πρόκειται να την ξεχάσω. Συνέβη στην Αθήνα. Συγκεκριμένα στο Γαλάτσι. Εκεί κάποτε σ' ένα σπίτι συζητούσαμε συνεχώς δογματικά θέματα με την Αγία Γραφή ανοιγμένη μπροστά μας. Γινόταν αγώνας προκειμένου μία Χριστιανή να αποβάλη από πάνω της ιεχωβιτικές επήρειες. Κάποια ημέρα βρέθηκε στην συνάντησι μία Πεντηκοστιανή και μία «φωτισμένη». Η πρώτη έλεγε ότι «εμείς έχουμε γνήσιες γλωσσολαλιές. Εσείς δέν έχετε διότι είσθε ειδωλολάτρες». Εννοούσε την τιμή προς τις ιερές εικόνες. Και η «φωτισμένη» με έντονο ύφος αντέτεινε, «εσείς δεν μπορεί να έχετε γλωσσολαλιές, διότι είσαστε αιρετικοί».

Στην δεκαετία του 1980 γνώρισα ένα νεαρό πού έμπλεξε με μία παραθρησκευτική ομάδα, επικεφαλής της οποίας ήταν ένας Έλληνας πού παρίστανε τον μεγάλο διδάσκαλο και παιδαγωγό. Αυτός κατά καιρούς διωργάνωνε διάφορα σεμινάρια, επί πληρωμή, για να ανεβάση το πνευματικό επίπεδο των ακροατών του. Κάθε φορά, και διαφορετικό θέμα. Συχνά, το θέμα, «σεξουαλική αλχημεία», για το οποίο «αισχρόν έστι και λέγειν». Τότε ζούσε ένας μεγάλος Γέροντας και μου είπε, «Αυτός ο άνθρωπος είναι πολύ παλιάνθρωπος»!

Κάποια άλλη φορά διωργάνωνε το Σεμινάριο, «Τα δώρα του Πνεύματος». Στο πρόγραμμα προβλεπόταν μία τελετή, κατά την οποία, ο σοφός διδάσκαλος ακουμπούσε τα χέρια του πάνω στο κεφάλι των μαθητευομένων και τους χορηγούσε δύναμι πνευματική και γλωσσολαλιά.

Έτυχε να γνωρίσω μία δαιμονισμένη, πού καταγόταν από την Πάτρα, η οποία όταν κατεχόταν από την δαιμονική ενέργεια μιλούσε ξένες γλώσσες. Κάποτε πού την επήγαν στα Ιεροσόλυμα, έλεγε σε διάφορους τουρίστες και προσκυνητές τις αμαρτίες πού έκαναν, στην γλώσσα τους.

Παλαιότερα στις αρχές του εικοστού αιώνος, στον Πειραιά, υπήρχε μία κοπέλλα η Αικατερίνη Κράκαρη πού την ώρα τής κρίσεως μιλούσε πολλές και διάφορες ξένες γλώσσες. Σ' έναν ορθολογιστή Ελληνοαιγύπτιο είπε στην αραβική ό,τι κακό και αμαρτωλό έκανε στην ζωή του. Αυτήν τελικά την εθεράπευσε ο Άγιος Νεκτάριος και έγινε μοναχή στην Μονή του στην Αίγινα με το όνομα Παρθενία. Διετέλεσε Γραμματέας του Μοναστηρίου. Ήξερε κάποια γράμματα. Γνώριζε και λίγα γαλλικά- αλλά όταν υπέφερε από την κατοχή του πονηρού πνεύματος μιλούσε όλες τις γλώσσες.

Τα πονηρά πνεύματα γνωρίζουν όλες τις ανθρώπινες γλώσσες. Σε κάθε άνθρωπο κάθε εθνότητος, μόλις του βάζουν μία κακή σκέψι στον νου, την λένε στην δική του γλώσσα.

Εκστατικές καταστάσεις και γλωσσολαλιές εμφανίσθηκαν παλαιότερα και στους Ουγενότους τον ΙΖ' αιώνα (πρόκειται για Προτεστάντες της Γαλλίας πού συγκρούονταν συνεχώς με τους Ρωμαιοκαθολικούς).

Ίδιες καταστάσεις παρατηρήθηκαν τον ΙΗ' αιώνα στους Ιανσενίτες (πρόκειται για κίνησι μεταξύ Ρωμαιοκαθολικισμού και Προτεσταντισμού με πολλούς οπαδούς από την γαλλική διανόησι. Ο Πάπας τους αποκήρυξε).

Οι γλωσσολαλιές είναι γνωστές και στους Κουάκερους και στους Μορμόνους. Όλοι τους βέβαια τις δέχονται ως προερχόμενες από το Άγιο Πνεύμα.

Οι Πεντηκοστιανοί βέβαια έχουν κι αυτοί την εντύπωσι ότι η γλωσσολαλιά τους οφείλεται στο Άγιο Πνεύμα. Αφού πάρουν πρώτα το βάπτισμα του ύδατος, λαμβάνουν κατόπιν το βάπτισμα του Πνεύματος. Τότε εμφανίζεται η γλωσσολαλιά.

Εμείς δεν δεχόμαστε ότι σε μία αίρεση δρα το Άγιο Πνεύμα και χαρίζει γλωσσολαλιές. Οι ίδιοι λένε ότι αυτά πού γίνονται στις συνάξεις τους, γίνονται στο όνομα του Κυρίου. Εφ' όσον πιστεύουν στον Κύριο και τον επικαλούνται, δεν μπορεί να προέρχωνται τα χαρίσματα τους από άλλη πηγή.

Κατ' αρχήν δεν πιστεύουν ορθά στον Κύριο. Έτυχε να συζητήσω με Πεντηκοστιανούς και η Χριστολογία τους έμοιαζε με των Νεστοριανών. Δεν πιστεύουν σωστά για τα Μυστήρια του Κυρίου, για την Μητέρα του, για τους Αγίους του, για τον ερχομό του στις έσχατες ήμερες. Δεν ερμηνεύουν σωστά τα λόγια του Κυρίου, λ.χ. ο Κύριος είπε ότι θα στείλω το Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία και θα παραμένη πάντοτε, αιωνίως, σ' αυτήν. Έπ' αυτού οι Πεντηκοστιανοί λένε τα εντελώς αντίθετα.

Έπειτα, οι αιρετικοί αυτοί διακατέχονται από πρωτοφανή υπερηφάνεια. Κάποιος ποιμένας τους εδώ στην Ελλάδα έχει τέτοια ιδέα για το άτομο του, πού ούτε Πάπας της Ρώμης να ήταν... Περί της υπερηφάνειας τους όμως θα ομιλήσουμε σε επόμενο κεφάλαιο.

Όπου υπάρχει υπερηφάνεια, απουσιάζει η χάρις του Παρακλήτου. Τότε εμφανίζεται κάποιο άλλο πνεύμα πού παριστάνει το Άγιο Πνεύμα.

Ο Χριστός στην επί του Όρους ομιλία του είπε: «Ο καθένας πού λέγει «Κύριε, Κύριε» δεν θα εισέλθη στην βασιλεία των ουρανών, αλλά θα εισέλθη εκείνος πού εφαρμόζει το θέλημα του ουρανίου Πατρός μου. Πολλοί θα μου ειπούν εκείνη την ημέρα (της Κρίσεως), «Κύριε, Κύριε, στο όνομά σου δεν προφητέψαμε, και στο όνομά σου δεν βγάλαμε δαιμόνια και στο όνομά σου δεν επιτελέσαμε μεγάλα θαύματα»; Και τότε θα ομολογήσω σ' αυτούς, «ποτέ δεν σας εγνώρισα. Φύγετε μακρυά μου, οι εργάτες της ανομίας» (Ματθ. ζ' 21-23).

Οι Πεντηκοστιανοί πού καυχώνται ότι μελετούν την Αγία Γραφή, ας προσέξουν και κάτι πού αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων, τον καιρό που δρούσε ο Απόστολος Παύλος στην Έφεσο. Κάποιοι περιοδεύοντες εξορκιστές χρησιμοποιούσαν το όνομα του Ιησού να θεραπεύσουν δαιμονισμένους. Όχι μόνο δεν τα κατάφεραν, αλλά όπως λέμε «έφαγαν το ξύλο της χρονιάς τους» (Πρβλ. Πράξ. ιθ' 13-17).

Επειδή έκαναν εξορκισμούς στο όνομα του Κυρίου, δεν εσήμαινε ότι συνεργάζονταν με το Άγιο Πνεύμα.

Πολλά αναφέρονται στην Αγία Γραφή γι' αυτό το θέμα. Στα βιβλία Γ' Βασιλειών και Β' Παραλειπομένων αναγράφεται μία πολεμική επιχείρησις του Βασιλέως Αχαάβ (9ος π.Χ. αι.) εναντίον των Σύρων. Τετρακόσιοι προφήτες, αναγνωρισμένοι από τον βασιλέα και ευνοούμενοι από αυτόν, συνιστούσαν να την κάνη την επιχείρησι. «Ο Κύριος το είπε. Να πολεμήσης στην Ραμώθ Γαλαάδ. Ο Κύριος θα σου την παραδώση». Τους άκουσε και καταστράφηκε. Παρόλο πού προφήτευαν στο όνομα του Κυρίου ήταν ψεύτικοι προφήτες κι έλεγαν ψευδοπροφητείες. (Για περισσότερα βλέπε Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη, Περίπατοι στην Αγία Γραφή, κεφ. «Ανάβαινε εις Ραμώθ Γαλαάδ»).

Όποιοι έτυχε να βρεθούν σε συνάξεις Πεντηκοστιανών και άκουσαν γλωσσολαλιές, κατάλαβαν ότι αυτές, μόνο με το Άγιο Πνεύμα δεν είχαν σχέσι. Κάτι αντίστοιχο με τον βασιλέα Ιωσαφάτ, σύμμαχο του Αχαάβ, ο οποίος βλέποντας τον τρόπο και το ύφος και τις φωνές και τις κινήσεις των τετρακοσίων προφητών του Αχαάβ, κατάλαβε ότι αυτοί δεν ήταν γνήσιοι προφήτες, έστω κι αν επεκαλούντο το όνομα του Κυρίου. Τους ωσφραινόταν ως ψευδοπροφήτες.

Όποιος έχει υγιή αισθητήρια, καταλαβαίνει. «Και γαρ η όψις δήλον ποιεί» το ποιόν ενός προσώπου ή ενός πράγματος.

Συνέβη, πολλοί ορθόδοξοι πού έμπλεξαν με την Πεντηκοστιανή αίρεση και πού έφθασαν στο σημείο να γλωσσολαλούν, να επιστρέψουν στην Εκκλησία.

Τους ερωτήσαμε τι ένοιωθαν την ώρα πού γλωσσολαλούσαν. Τους ερωτήσαμε για το ξεκίνημά τους στην γλωσσολαλιά. Μάθαμε ενδιαφέροντα πράγματα.

Προσέξετε.

Τον Μάρτιο του 2002 είχα καλέσει ένα πρώην Πεντηκοστιανό να κάνη ομιλία στα Νέα Παλάτια Ωρωπού, γιατί άρχισε να δημιουργήται εκεί μία εστία αυτών των αιρετικών. Ο ομιλητής είχε κάνει δώδεκα χρόνια κοντά τους και είχε αναπτύξει σπουδαία δράσι. Το μικρό του όνομα, Αναστάσιος.

Σε κάποιο σημείο της ομιλίας του, αναφέρθηκε στην πρώτη προσπάθεια πού κατέβαλε, σε μία πεντηκοστιανή σύναξι στην Καλαμάτα, για να γλωσσολαλήση. Ας τον ακούσουμε.

«Άφησε τον εαυτό σου», μου έλεγαν εκείνο το βράδυ. «Μη σκέπτεσαι τίποτα λογικά. Θα δοξάζης τον Θεό και θα λες συνέχεια, «δόξα, δόξα, δόξα», «αλληλούια, αλληλούια...». Εγώ επί μία ώρα φώναζα, φώναζα συνεχώς «δόξα» και «αλληλούια». Είχα ιδρώσει. Ήταν τότε και καλοκαίρι. Και κάποια στιγμή άρχισα να χάνωμαι. Εν τω μεταξύ δίπλα μου ήταν ένα ανδρόγυνο, ο άνδρας από το ένα μέρος και η γυναίκα από το άλλο. Και οι δυο τους λαλούσαν σε μία γλώσσα εντελώς ακαταλαβίστικη. Ούτε εκείνοι καταλάβαιναν τι έλεγαν ούτε εγώ. Σε μένα άρχισε να συμβαίνη κάτι σαν αυθυποβολή. Από αριστερά μου και δεξιά μου ακούονταν συνεχώς αυτά τα ακαταλαβίστικα λόγια. Ένοιωθα ότι με επηρέαζαν. Ήταν, για να χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα, σαν να είχαν τον ιό της γρίπης πού εύκολα μεταδίδεται στον διπλανό τους. Έτσι καθώς είχα αφήσει τον εαυτό μου ελεύθερο, άρχιζα να φωνάζω κι εγώ. Έλεγα, ό,τι μου κατέβαινε.

»Μάλιστα, έλεγα ό,τι μου κατέβαινε! Άλλωστε δεν μου είπαν να λέω κάτι συγκεκριμένο. «Ο,τι σου έρθη θα λες». Έτσι με συμβούλευαν. Μου έφεραν κι ένα λογικό επιχείρημα.

«Εμείς μοιάζουμε με τα νήπια. Είμαστε σαν τα μωρά. Είμαστε νήπιοι εν Χριστώ. Τα νήπια δεν καταλαβαίνουν τι λένε. Λοιπόν θα λες λογάκια, κι όσο αυξάνεις στην πνευματική ηλικία, θα αρχίζης να το καλλιεργής αυτό. Έτσι θα έρθη μία πιο ξεκάθαρη γλώσσα. Και στην συνέχεια ακόμη πιο ξεκάθαρη. Και θα αρχίσης να λαλής τα μεγαλεία του Θεού».

»Μου έβαλαν στο μυαλό την ιδέα πώς, ό,τι θ' αρχίσω να λέω, μου το βάζει στο στόμα ο Θεός, οπότε δεν έχει σημασία αν εγώ δεν το καταλαβαίνω. Εκείνο πού είναι το σπουδαίο είναι ότι ο Θεός μου τα δίνει αυτά τα λόγια».

Λοιπόν, ο ένας γλωσσολαλούσε αριστερά του, ο άλλος δεξιά του. Αυτός έφθασε στο σημείο να χάνη τον εαυτό του. Θα άφηνε ελεύθερο το στόμα του να βγάλη οποιοδήποτε φθόγγο. Όλα αυτά Δαν αποτελούν μία καλά μεθοδευμένη τεχνική; Έχουν την εντύπωσι οι Πεντηκοστιανοί ότι έτσι γλωσσολαλούσαν στην αρχαία Εκκλησία; Κάνουν μεγάλο λάθος.

Ας ακούσουμε και μία άλλη εμπειρία. Ομιλεί μία κυρία πού κατάγεται από την Κρήτη - το μικρό της όνομα Δέσποινα.

«Κάποια στιγμή άνοιξα, άφησα ελεύθερο το στόμα μου και άρχισα να λέω πράγματα ακαταλαβίστικα... Στις συνάξεις εγώ έλεγα αυτά τα ακαταλαβίστικα. Και οι άλλοι πάλι έλεγαν γλώσσες ακαταλαβίστικες. Και κανένας δεν καταλάβαινε κανένα. Εγώ όταν έλαβα αυτό πού έλαβα, ένοιωσα μέσα μου ένα βάρος ασήκωτο. Αμφέβαλλα ότι ήταν Πνεύμα Άγιο».

Αυτά μας είπε η Δέσποινα.

Συνέβη, πολλές φορές ν' ακούσω κασσέτες με ηχογραφημένες γλωσσολαλιές από Πεντηκοστιανές συνάξεις. Θεέ μου! Τι άκουσμα ήταν αυτό; Υστερικές κραυγές, ασυγκράτητο παραλήρημα, νευρικό ξέσπασμα, ξέφρενος ενθουσιασμός, ένα ξενόγλωσσο αλαλούμ ανακατεμένο και με λίγα ελληνικά, αγριεμένο ύφος, θρησκευτικές αναφωνήσεις με τεντωμένο λαρύγγι... Αν ήταν δυνατό να προέρχωνται όλα αυτά από το Άγιο Πνεύμα! Έτσι γλωσσολαλούσαν στην πρώτη Εκκλησία; Θεός φυλάξοι!

Έχω ένα φίλο γιατρό. Το μικρό του όνομα, Παναγιώτης. Και η γυναίκα του γιατρός. Αυτός για ένα διάστημα είχε επηρεασθή πολύ από τους Πεντηκοστιανούς. Έτυχε κάποιοι γιατροί να ανήκουν σ' αυτόν τον χώρο, και σαν συνάδελφο τον παρέσυραν. Αυτός προσπάθησε να οδηγήση εκεί και την γυναίκα του. Εκείνη πήγε μία φορά. Όταν άρχισαν οι ομαδικές προφητείες και γλωσσολαλιές με όλο τους το νευρωτικό και παραληρηματικό μεγαλείο, έφριξε. Αργότερα που κουβεντιάσαμε, μου είπε: «Μα πώς να με παρασύρουν; Τους γνώρισα από κοντά. Πρόκειται για παλαβούς»!

Ένας φίλος μου ερωτοτροπούσε με τους Πεντηκοστιανούς, παρακολουθούσε τις συνάξεις τους, τραγουδούσε τους ύμνους των, συμμετείχε στις προσευχές τους. Αυτό, στην δεκαετία του 1990. Ωρισμένες φορές έπειθε μερικούς φίλους του να τον συνοδεύουν στις Πεντηκοστιανές συνάξεις. Είχε καλή κοινωνική θέσι, και οι φίλοι του ήταν κι αυτοί επίσημοι.

Ακούστε τι συνέβη. Πήγε στην σύναξι παίρνοντας μαζί ένα φίλο του πού εργαζόταν στην κορεατική πρεσβεία των Αθηνών. Όταν ήλθε η ώρα των προφητειών και των γλωσσολαλιών, άκουε κάτι και έφριττε. Σκούντησε τον φίλο του. «Αυτός εκεί», λέει, «ομιλεί στην κορεατική. Και ξέρεις τι λέει; Βρίζει τον Χριστό στα κορεατικά»!

Ποιος μπορεί να ξέρη, τι λένε οι γλωσσολαλούντες Πεντηκοστιανοί, όταν χρησιμοποιούν τις διάφορες γλώσσες, γνωστές και άγνωστες!

Κάτι σαν προσωπική εξομολόγησι. Έτυχε να μου φέρουν ηχογραφημένες γλωσσολαλιές Πεντηκοστιανών καθώς και δικών μας φωτισμένων. Κατώρθωσα να ξεχωρίσω μερικές φράσεις. Τις κατέγραψα, όπως λ.χ. «Ραχάμπι οντού γιαχά αχάν χούμπζε γιαμπά αναχά κούμπα». Κατόπιν σκέφθηκα, «μήπως εδώ λέει κάτι άσχημο, κάτι βλάσφημο». Σ' αυτό επηρεάσθηκα από εκείνο πού αποκάλυψε ο υπάλληλος της κορεατικής πρεσβείας. Πάντως ο Θεός αυτόν τον άνθρωπο ήθελε να τον σώση, καθώς και τον φίλο του, ο όποιος δεν άργησε να απομακρυνθή από τους Πεντηκοστιανούς.

Με όσα είπαμε, κατατοπίσαμε τους αναγνώστες στο θέμα της γλωσσολαλιάς.

Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο, θα επαναλάβουμε ότι τα έντονα και πλούσια πνευματικά χαρίσματα στις πρώτες ημέρες του Χριστιανισμού είχαν καιρικό χαρακτήρα. Ήταν μόνο για τότε. Τότε συνέβαιναν πράγματα πού ήταν μόνο για τότε.

Εκείνες τις ημέρες υπήρχε το Αποστολικό χάρισμα. Οι Απόστολοι, πού είχαν όλες τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος πού είχαν συναναστραφή τον Χριστό, πού γέμισαν την ημέρα της Πεντηκοστής με Άγιο Πνεύμα και έγιναν πάνσοφοι, οι Απόστολοι ήταν μόνο για τότε. Δεν ξαναπαρουσιάσθηκαν. Στο όραμα της Άνω Ιερουσαλήμ αποτελούν τους δώδεκα θεμέλιους λίθους, τα δώδεκα πολύτιμα πετράδια του τείχους της θεοκατασκεύαστης πόλεως. Έχουν μοναδική θέσι. Είναι μοναδικοί και ανεπανάληπτοι.

Για τότε ήταν οι Απόστολοι. Για τότε ήταν και τα άφθονα και υπεράφθονα πνευματικά χαρίσματα.

Σ' ένα αντιαιρετικό βιβλίο του Δημ. Κόκκορη διαβάζουμε τα εξής:

«Κατά τα πρώτα βήματα του Χριστιανισμού έκτακτα, έντονα, ποικίλα και πληθωρικά τέρατα, σημεία και θαύματα επιτελούμενα υπό χαρισματικών συνόδευαν το κήρυγμα. Όταν εμπεδώθηκε και εξαπλώθηκε η πίστις και στερεώθηκε η Εκκλησία, και οι Χριστιανοί είχαν αγκαλιάσει και εβίωναν πλέον ως τρόπον ζωής την διδασκαλία του Ευαγγελίου, και μετά ζήλου ειργάζοντο για την διάδοσί της, και έως θανάτου έφθαναν υπέρ της πίστεως, τα χαρίσματα άρχισαν να ελαττώνονται βαθμιαία και σταδιακά -δεν είχαν ανάγκη πλέον από δεκανίκια θαυμάτων- μέχρις ενός σημείου πού το Άγιο Πνεύμα έκρινε σκόπιμο και αναγκαίο. Έτσι οι νεκραναστάσεις έπαυσαν, οι προφητείες περιωρίσθηκαν, η γλωσσολαλιά εξέλιπε».