Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

Το Άγιο Πνεύμα στην Ορθοδοξία και στις αιρέσεις


counter

  1. Το Άγιο Πνεύμα στην Ορθοδοξία και στις αιρέσεις


  1. ΤΕΥΧΟΣ 95           ΤΡΙΠΟΛΙΣ              ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2016

  2. ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ
  3. ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ

  4. Πεντηκοστή, γιο Πνεμα καί κκλησία

  5. Κάθε φορά, πού  κκλησία μας ορτάζει τή μεγάλη ορτή τς Πεντηκοστς,  προσοχή μας στρέφεται στό τρίτο πρόσωπο τς γίας Τριάδος, στό γιο Πνεμα. Σ’ ατό κριβς μς προτρέπει καί  κολουθία τς ορτς,  ποία περιέχει εχές καί μνους, πού πευθύνονταιποκλειστικά στό τρίτο πρόσωπο τς γίας Τριάδος, λλά καί  κολουθία τς πόμενηςμέρας, τς «Δευτέρας το γίου Πνεύματος»,  ποία χει φιερωθε ξ λοκλήρου στό πρόσωπο κενο, πού νήργησε στό γεγονός τς Πεντηκοστς. Μέ ατό τόν τρόπο, προβάλλεται καί διασφαλίζεται  ρθή ντίληψη γιά τό γιο Πνεμα, φο  ρθή ντίληψη καί πίστη, δηγεσέ ρθή σχέση μέ τόν Θεό καί πό τήν ρθή σχέση ξαρτται  σωτηρία μας. Γι’ ατό κκλησία, χοντας ποκλειστικό σκοπό τή σωτηρία το νθρώπου καί το σύμπαντος κόσμου, συνεχς προβάλλει τήν ρθή πίστη, τήν λήθεια το Εαγγελίου, ς παραίτητη προϋπόθεση τς σωτηρίας.

  6. πί πλέον,  κκλησία χει γνωρίσει κατά τό παρελθόν, διαίτερα κατά τόν γ' καί δ' μ.Χ. α., μεγάλες αρέσεις πού λλοίωναν τή διδασκαλία της γιά τό γιο Πνεμα. Ατές καταδικάστηκανπό τήν Β' Οκουμενική Σύνοδο τό 381 μ.Χ.,  ποία ρισε στό Σύμβολο τς Πίστεως τι, πιστεύουμε «καί ες τό Πνεμα τό γιον, τό Κύριον, τό ζωοποιόν, τό κ το Πατρόςκπορευόμενον, τό σύν Πατρί καί Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καί συνδοξαζόμενον, τό λαλσαν διά τν Προφητν». Κατά τή διατύπωση ατή, τό γιο Πνεμα εναι Θεός («Κύριον»), παρέχει τή ζωή («ζωοποιόν»), χει τήν παρξή του («κπορεύεται») πό τόν Πατέρα (μόνο πό Ατόν), προσκυνεται καί δοξάζεται μαζί μέ τόν Πατέρα καί τόν Υό (δηλαδή εναι «μοούσιον» μέ τάλλα δύο πρόσωπα τς γίας Τριάδος) καί μίλησε διά τν Προφητν.  παραπάνω διατύπωση τς διδασκαλίας γιά τό γιο Πνεμα θεωρεται πλήρης καί λοκληρωμένη. στόσο, πειδήπάρχει πάντα  κίνδυνος ναβίωσης ρχαίων αρέσεων  μφάνισης νέων,  κκλησία συνεχς προβάλλει ατή τή διδασκαλία καί  καλύτερη εκαιρία εναι, βέβαια,  ορτασμός τς Πεντηκοστς.
  7. ντως, δύο περίπου αἰῶνες μετά τήν Β' Οκουμενική Σύνοδο (381), πό τά μέσα το στ' μ.Χ. α., ρχισε νά μφανίζεται μεταξύ τν Φράγκων  αρεση το filioque, δηλαδή πεπλανημένη διδασκαλία τι τό γιο Πνεμα κπορεύεται «καί κ το Υο».  προοδευτικήπικράτησή της στή Δύση δήγησε στό δυνηρότερο γεγονός τς κκλησιαστικς στορίας, στό μέγα σχίσμα το Πατριαρχείου τς πρεσβυτέρας Ρώμης το 1054 μ.Χ. Στήν ποχή μας πάρχουνμάδες, πού ετε ναβιώνουν ρχαες αρετικές ντιλήψεις γιά τό γιο Πνεμα (Μάρτυρεςεχωβ), ετε συγχέουν τίς νέργειές Του μέ νέργειες καθάρτων πνευμάτων (Πεντηκοστιανοί κ..). Γι’ ατό, εναι παραίτητο νά σχοληθομε μέ ρχαες καί σύγχρονες αρετικές ντιλήψεις γιά τό γιο Πνεμα, καί μέ τήν πάντηση τς κκλησίας μας σ’ ατές. Σέ πόμενο τεχος τοντύπου μας θά σχοληθομε εδικότερα μέ τή λατινική διδασκαλία γιά τήν κπόρευση το γίου Πνεύματος.

  8. Ο Πνευματομάχοι τς ρχαίας κκλησίας

  9. Στήν ρχαία κκλησία πρξαν δύο μορφές Πνευματομάχων, δηλαδή αρετικν πούποτιμοσαν τό γιο Πνεμα, λλοιώνοντας τήν ντίστοιχη διδασκαλία τς κκλησίας.  μία τό θεωροσε «κτίσμα», δηλαδή δημιούργημα το Θεο «πνεμα λειτουργικόν», δηλαδή πίστευε τι εναι νας πό τούς γγέλους.  λλη πίστευε τι τό γιο Πνεμα δέν εναι διακεκριμένο πρόσωπο, λλά μιά πρόσωπη δύναμη  νέργεια το Θεο  κόμη μία μορφή, μέ τήν ποία μφανίζεται  Θεός στόν κόσμο.
  10. Πρτα μφανίστηκε  δεύτερη μορφή Πνευματομάχων μεταξύ τν αρετικν Μοναρχιανν, ο ποοι δέχονταν γιά τό Πνεμα ,τι κριβς δέχονταν καί γιά τόν Υό, τό δεύτερο πρόσωπο τςγίας Τριάδος.  αρετικός πίσκοπος ντιοχείας Παλος  Σαμοσατεύς (200-275) καί ο παδοί του πίστευαν τι  Υός καί τό γιο Πνεμα εναι πρόσωπες καί νυπόστατες δυνάμεις νέργειες το Θεο, γι’ ατό νομάστηκαν Δυναμικοί Μοναρχιανοί. Μεγάλη Σύνοδος στήνντιόχεια τό 268 καθαίρεσε τόν Παλο Σαμοσατέα καί καταδίκασε τίς ντιλήψεις του. Τήν δια περίπου ποχή  αρετικός Σαβέλλιος (+240) καί ο παδοί του δίδασκαν τι  Πατήρ,  Υός καί τό γιο Πνεμα εναι τρες τρόποι  τρες μορφές  τρία προσωπεα μέ τά ποα  νας Θεόςμφανίζεται στόν κόσμο. Ο παδοί το Σαβέλλιου νομάστηκαν Τροπικοί Μοναρχιανοί καί πίστευαν τι  νας καί μοναδικός Θεός στήν Παλαιά Διαθήκη μφανίζεται ς Πατήρ, στήν Καινή μφανίζεται ς Υός καί στήν κκλησία μφανίζεται ς γιο Πνεμα. στόσο, τήν ποχή ατή ο Πνευματομάχοι δέν ποτελοσαν διακεκριμένη μάδα αρετικν.
  11. πό τίς ρχές το δ' μ.Χ. α. συντάραξε τήν κκλησία  φοβερή αρεση το ρείου (260-336), πού δίδασκε τι  Υός εναι κτίσμα (δημιούργημα το Θεο). πως εναι φυσικό, οπαδοί της ταν ο πρτοι Πνευματομάχοι τς πρώτης μορφς, φο πίστευαν πς ,τι σχύει γιά τόν Υό, σχύει καί γιά τό γιο Πνεμα. τσι,  κραος ρειανός Ενόμιος Κυζίκου (320-390)ποκαλοσε τό γιο Πνεμα «ποίημα το ποιήματος». ταν  ρειανισμός ρχισε νά ποχωρε, κάποιοι μετριόφρονες παδοί του, ν ταν πρόθυμοι νά δεχθον τή διδασκαλία τς κκλησίας γιά τόν Υό, δέν καναν τό διο καί γιά τό γιο Πνεμα. Ο πρτες διακεκριμένες μάδες Πνευματομάχων μφανίστηκαν στήν πισκοπή Θμούεως τς Αγύπτου, ταν πίσκοπος ταν γιος Σεραπίων (300-362), μαθητής το Μεγάλου θανασίου (295-373). Ατοί πίστευαν τι τόγιο Πνεμα εναι «πνεμα λειτουργικόν» (γγελος). Λίγο ργότερα γνωστοί Πνευματομάχοισαν ο Μακεδόνιος Κων/πόλεως (+364), Εστάθιος Σεβαστείας (300-378) κ..
  12. Στή Βάπτιση το Χριστο τό γιο Πνεμα μφανίστηκε «ν εδει Περιστερς»
  13.  πρώτη ντιμετώπιση τς αρεσης γινε πό τόν Μέγα θανάσιο (295-373) μέ τίς Πρός Σεραπίωνα πιστολές του (358-359). Στή συνέχεια, συστηματικά ργα Περί γίου Πνεύματοςγραψαν ο μεγάλοι Πατέρες Βασίλειος  Μέγας (330-378), Γρηγόριος Νύσσης (335-395) καί Γρηγόριος  Θεολόγος (328-390).  Β' Οκουμενική Σύνοδος (381) καταδίκασε τούς Πνευματομάχους στά πρόσωπα τν Μακεδονίου, Σαβελλίου κ.. καί διατύπωσε τήν λήθεια γιά τό γιο Πνεμα στό 8ο ρθρο το Συμβόλου τς Πίστεως, πως προαναφέραμε. πό τότε καμμία σοβαρή μφισβήτηση τς διδασκαλίας γιά τό γιο Πνεμα δέν πρξε στήν νατολή,κτός τς αρεσης το filioque πού μφανίστηκε στή Δύση.

  14. Τό Ἅγιο Πνεῦμα σέ σύγχρονες αἱρέσεις

  15. Στήν ποχή μας τήν αρεση τν Πνευματομάχων ναβίωσαν ο Μάρτυρες το εχωβ καί κάποιες λλες, σχεδόν γνωστες, ντιτριαδικές αρέσεις. Ο Μάρτυρες το εχωβ θεωρον πλάνη καί εσήγηση το διαβόλου τή διδασκαλία γιά τήν γία Τριάδα. Κατά συνέπειαν, θεωρον τό γιο Πνεμα ς τήν «νεργό δύναμη» το Θεοπως ο ρχαοι Δυναμικοί Μοναρχιανοί: «Τό πνεμα τό γιον σημαίνει τήν όρατον δύναμιν  πίδρασιν το Θεο» (Κιθάρα το Θεο, σ. 16). « λέξις πνεμα, δέν σημαίνει ν  πρόσωπον  πλάσμα, λλά τήν δύναμη το εχωβΘεο» (Πλούτη, σ. 197).
  16. Σέ λλες περιπτώσεις παρατηρομε σύγχυση τν νεργειν το γίου Πνεύματος μένέργειες πονηρν (δαιμονικν) πνευμάτων, σέ συνδυασμό μέ μιά τραγική διαστροφή τογεγονότος τς Πεντηκοστς. Ατό συμβαίνει στίς διάφορες μάδες Πεντηκοστιανν, στό ερύτερο λεγόμενο «χαρισματικό κίνημα» καί σέ κύκλους ψευδοχαρισματούχων, ψευδοπροφητν καί λλων πεπλανημένων. Στούς κύκλους ατούς πικρατε σύγχυση σχετικά καί μέ τό τί κριβς λαμβάνουμε πό τό γιο Πνεμα. Κατά τήν ρθόδοξη Παράδοση, δέν πάρχει δυνατότητα μετοχς οτε στήν Οσία, οτε στήν πόσταση το γίου Πνεύματος, παρά μόνο στίς νέργειες στή Χάρη Του.  Περιστερά το Βαπτίσματος καί ο Φλόγες τς Πεντηκοστς δέν ταν Οσία πόσταση, οτε βέβαια νεργήματα (κτιστά ποτελέσματα νεργειν), λλά κτιστεςνέργειες το Πνεύματος. στόσο, πό τή μακραίωνη κκλησιαστική μπειρία γνωρίζουμε τι γιά κάθε αθεντική νέργεια  νέργημα πάρχουν ψευδείς πομιμίσεις κ μέρους πονηρν πνευμάτων. τσι, πάρχουν δαιμονικές πομιμίσεις τόσο το διου το γεγονότος τς Πεντηκοστς, σο καί τν χαρισμάτων τς προφητείας, τς θεραπείας, τς γλωσσολαλίας κ.λπ. διος  Κύριος μίλησε γιά θεαματική αξηση τν «ψευδοχρίστων» καί τν «ψευδοπροφητν»,σο θά πλησιάζει τό τέλος το κόσμου, ο ποοι θά πιχειρήσουν νά πλανήσουν «ε δυνατόν, καί τούς κλεκτούς» (Ματθ. 24, 23-24). Γι’ ατό,  εαγγελιστής ωάννης προτρέπει νά μή δεχόμεθα εκολα κάθε «πνεμα» (πνευματικό φαινόμενο), λλά νά δοκιμάζουμε, ν εναι ντως πό τόν Θεό: «γαπητοί, μή παντί πνεματι πιστεετε, λλά δοκιμζετε τά πνεματα ε κ το Θεοστιν, τι πολλοί ψευδοπροφται ξεληλθασιν ες τόν κσμον» (Α' ω. 4,1).  «διάκριση τν πνευμάτων» εναι ργο σων διαθέτουν αθεντικά κριτήρια καί  ρθόδοξη Παράδοση (γία Γραφή, Πατερικά ργα, σκητικά κείμενα, βίοι γίων) παρέχει πλθος τέτοιων κριτηρίων. Ατό σημαίνει τι μόνο  βαθύς γνώστης τς ρθόδοξης Παράδοσης καί  κάτοχος αθεντικνμπειριν μπορε νά διακρίνει μέ σφάλεια μεταξύ τν νεργειν το γίου Πνεύματος καί τννεργειν τν πνευμάτων τς πλάνης. στόσο, στήν περίπτωση τν Πεντηκοστιανν καί τν σύγχρονων «χαρισματικν» ρκε  πλή σύγκριση μέ τίς περιγραφόμενες στήν γία Γραφή καί στήν σκητική γραμματεία τς κκλησίας νάλογες μπειρίες γιά νά διαπιστωθε τι πρόκειται γιά καθαρά δαιμονικς προέλευσης καταστάσεις.
  17.  Προτεσταντισμός πό τήν μφάνισή του τόν ιστ' απερτόνισε τό ργο το γίου Πνεύματος ντός τς κκλησίας ναντι το ργου το Χριστο, στήν προσπάθειά του νά περβετόν θεσμικό χαρακτρα το Παπισμο θεσμός τς κκλησίας ταυτίστηκε μέ τήν καταπίεση,ν  πνευματολογικός προσανατολισμός ταυτίστηκε μέ τήν λευθερία («ο τό Πνεμα Κυρίου,κε λευθερία», Β' Κορ. 3,17), προφανς πειδή ντός του χει πωλεσθε  ασθηση τςνότητας μεταξύ το ργου το Χριστο καί το ργου το γίου Πνεύματος.
  18. Στήν δια περίπου γραμμή, κάποιοι Ρσσοι ρθόδοξοι Θεολόγοι το περασμένου αἰῶνα, πού ζοσαν στήν Ερώπη, χι παραίτητα πό προτεσταντική πίδραση, μίλησαν γιά «Οκονομία το γίου Πνεύματος», μέ τήν ννοια τι τό ργο το Χριστο λοκληρώθηκε μέ τήν νάληψή Του στούς ορανούς καί μετά τήν Πεντηκοστή ρχισε τό ργο το γίου Πνεύματος ντός τςκκλησίας.  ντίληψη ατή πονοε, χωρίς ατό νά κφράζεται ρητά, τι πάρχει καί μιά πρώτη «Οκονομία το Πατρός» στήν Παλαιά Διαθήκη. στόσο,  ρθόδοξη Παράδοση γνωρίζει μία μόνο Οκονομία, τήν ν Χριστ. «Οκονομία», γενικά, εναι τό ργο το Θεο γιά τή σωτηρία το κόσμου. Στό ργο ατό  Πατήρ «εδοκε»,  Υός «ατουργε» καί τό γιο Πνεμα «συνεργε», δηλαδή  Οκονομία εναι στήν οσία τριαδική. Μέ λλα λόγια,  Υός, ς ατουργός τς θείας Οκονομίας, κπληρώνει τήν ποστολή  τό ργο πού το χει ναθέσει Πατήρ, μέ τή συνέργεια το γίου Πνεύματος, τό ποο εναι παρόν καί νεργε σέ κάθε στάδιο ατο το ργου.  ν Χριστ Οκονομία ρχίζει πό τήν Παλαιά Διαθήκη, που  Υός τοΘεο μφανίζεται καί νεργε ς σαρκος Λόγος, κορυφώνεται μέ τήν νσαρκη Οκονομία τοΥο στήν Καινή Διαθήκη, συνεχίζεται ν γί Πνεύματι ντός τς κκλησίας καί θάλοκληρωθε μέ τή Δευτέρα Παρουσία το Χριστο καί τήν ναρξη το «μέλλοντος αἰῶνος».

  19. Ἡ ἐκκλησιαστική μαρτυρία γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα

  20. δη  γία Γραφή μαρτυρε σαφς γιά δύο θεμελιώδεις λήθειες: α) τι τό γιο Πνεμα δέν εναι πρόσωπη δύναμη  νέργεια το Θεολλά συγκεκριμένο καί διακεκριμένο πρόσωπο καί β) τι τό πρόσωπο ατό δέν εναι κτιστό, λλά κτιστο καί μοούσιο μέ τά λλα δύο πρόσωπα τς γίας Τριάδος.
  21. ς διακεκριμένο πρόσωπο, τό Πνεμα δίνει ντολές (Πράξ. 8,29, 10,19, 13,2, 21,11), μιλεστίς κκλησίες (ποκ. 2,7), λυπεται (φ. 4,30), διδάσκει καί πενθυμίζει (ω. 14,26), τοποθετεπισκόπους (Πράξ. 20,28), λέγχει τήν μαρτία (ω. 16,8), μποδίζει νέργειες (Πράξ. 16,6) καίχει πολλές λλες παρόμοιες νέργειες  διότητες, ο ποες δέν μπορον νά ποδοθον σέ κάποια πρόσωπη δύναμη. πί πλέον,  τρόπος, μέ τόν ποο ναφέρεται σ’ Ατό  ησος εναι σαφς τρόπος ναφορς σέ λλο πρόσωπο: «λλος Παράκλητος» (ω. 14,16), « Παράκλητος» (ω. 15,26 κ..), «κενος μς διδάξει» (ω. 14,26), «κενος λέγξει τόν κόσμον περίμαρτίας» (ω. 16,8) κ..
  22. Πεντηκοστή. « στορική φανέρωσις το θεσμο τς κκλησίας», μέ τήν πιφοίτηση το γίου Πνεύματος «ν εδει πυρίνων Γλωσσν»
  23. Κατά τόν διο τρόπο,  Βίβλος, μαρτυρε σαφς τι τό γιο Πνεμα εναι Θεός, μοούσιος μέ τόν Πατέρα καί τόν Υό. Ατό γίνεται περισσότερο στήν Καινή Διαθήκη, γιατί στήν Παλαιά,πειδή ταν ντονη  ροπή πρός τήν πολυθεα, λόγω το εδωλολατρικο περιβάλλοντος το«Λαο το Θεο», προβάλλεται  λήθεια γιά τόν να Θεό καί χι ο λήθειες γιά τόν Υό, τό Πνεμα καί τήν γία Τριάδα. στόσο, ο Προφτες καί Δίκαιοι τς Παλαις Διαθήκης γνώριζαν καλά τήν λήθεια ατή.  βραάμ γνωρίζει τό μυστήριο τς γίας Τριάδος στή φιλοξενία τν «τριν νδρν» (Γεν. 18, 1-5), τούς ποίους προσφωνε λλοτε σέ νικό ριθμό «Κύριε» (Κύριος, σημαίνει Θεός), σάν νά ταν να πρόσωπο, καί λλοτε σέ πληθυντικό, σάν νά ταν τρία πρόσωπα.  Μωϋσς βλέπει μέ θεο φωτισμό τι  δημιουργία το νθρώπου δέν γινε πό να,λλά πό περισσότερα πρόσωπα, γι’ ατό χρησιμοποιε πληθυντικό ριθμό στή σχετική διήγηση (Γεν. 1,26, 3,22 κ..). Γνωρίζει, πίσης, τι τό γιο Πνεμα ταν παρόν στή δημιουργία τοκόσμου (Γεν. 1,2). Τό διο γνωρίζουν  Δαβίδ (Ψαλμ. 32,6) καί  ώβ (33,4).  Δαβίδ δέν βλέπει μόνο ναν, λλά καί δευτέρο καί τρίτο «Κύριον» (Ψαλμ. 109, 1-5). Ο Προφτες, γενικά, μαρτυρον σαφς τι τούς μιλε τό «Πνεμα Κυρίου»  πλς τό «Πνεμα» (Β' Βασ. 23,2, εζ. 2,2, 3,24-27 κ..), τό ποο ατοχαρακτηρίζεται «Κύριος» (Θεός) στόν προφήτη εζεκιήλ (3, 24-27).
  24. Σαφέστερα εναι τά πράγματα στήν Καινή Διαθήκη. κε τά πρόσωπα τς γίας Τριάδος βρίσκονται στό διο πίπεδο (Β' Κορ. 13,13).  ησος δίνει ντολή στούς Μαθητές Του νά βαπτίζουν κατά τόν διο κριβς τρόπο «ες τό νομα το Πατρός καί το Υο καί το γίου Πνεύματος» (Ματθ. 28,19). λλο τό Πνεμα ποκαλεται σαφς «Κύριος» (« δέ Κύριος τό Πνεμά στιν», Β' Κορ. 3,17) καί «Θεός»:  νανίας, ψευδόμενος στό γιο Πνεμα, «οκψεύσθη νθρώποις, λλά τ Θε» (Πράξ. 5, 1-4) καί, κατά τόν πόστολο Παλο, εμαστε «ναός Θεο», πειδή «τό Πνεμα το Θεο οκε ν μν» (Α' Κορ. 3,16). πως προκύπτει πό πλθοςλλων χωρίων, ο νέργειες το γίου Πνεύματος εναι κοινές μέ ατές τν δύο λλων προσώπων τς Τριάδος, πού σημαίνει τι κοινή εναι καί  Οσία Τους. λα ατά φανερώνουντι  διδασκαλία τς κκλησίας γιά τό γιο Πνεμα εναι βαθύτατα Βιβλική.
  25. πως εδαμε, τό γιο Πνεμα συνεργε σέ κάθε στάδιο τς θείας Οκονομίας, ετε μφανς, ετε φανς. Στή δημιουργία το κόσμου ταν παρόν καί «πεφέρετο πάνω το δατος» (Γεν. 1,2). Κατά τόν Δαβίδ, «τ λόγ το Κυρίου ο ορανοί στερεώθησαν καί τ πνεύματι τοστόματος ατο πσα  δύναμις ατν» (Ψαλ. 32,6). Στήν Παλαιά Διαθήκη μίλησε μέσα πό τούς Προφτες καί τούς γίους («ο γάρ θελήματι νθρώπου νέχθη προφητεία ποτέ, λλά πό Πνεύματος γίου φερόμενοι λάλησαν γιοι Θεο νθρωποι», Β' Πέτρ. 1,21), ποκαλύπτοντας τήν μελλοντική Γέννηση το Χριστο, τό Πάθος, τήν νάσταση, λλά καί τήν νδοξη Δευτέρα Παρουσία Του.  Σάρκωση το Υο το Θεο γινε «κ Πνεύματος γίου» (Μάτθ. 1,18). Τό Πνεμα μφανίστηκε «ν εδει Περιστερς» στή Βάπτιση το Χριστολλά καί «μεινεν π’ Ατόν» (ω. 1,32).  Χριστός νεργοσε πάντα ς «πλήρης Πνεύματος γίου» (Λουκ. 4,1). Στή Μεταμόρφωση τό Πνεμα μφανίστηκε καί πάλι, ατή τή φορά ν εδει φωτεινς Νεφέλης.
  26.  Κύριος ναφέρθηκε στό ργο το γίου Πνεύματος μετά τήν Πεντηκοστή,πισημαίνοντας τι  Παράκλητος, α) θά διδάσκει κ νέου καί θά πενθυμίζει σα κενος δίδαξε (ω. 14,26) καί β) θά δηγήσει «ες πσαν τήν λήθειαν» (ω. 16,13), δηλαδή θά συμπληρώσει τή διδασκαλία Του, μέ σα κενος δέν δίδαξε, πειδή ο Μαθητές δέν σαν κόμη σέ θέση νά κατανοήσουν. Ατό δέν σημαίνει τι τό γιο Πνεμα ποκαλύπτει συνεχς νέες καί γνωστεςλήθειες περί Θεο προϊόντος το χρόνου. Κατά τούς Πατέρες, ο πόστολοι δηγήθηκαν «ες πσαν τήν λήθειαν» στό γεγονός τς Πεντηκοστς. κτοτε, κάθε φορά πού κάποιος φτάνει στήν κατάσταση τς θεώσεως καί γίνεται θεόπτης, γιος, μέτοχος τς μπειρίας τν ποστόλων,παναλαμβάνεται σ’ ατόν τό γεγονός τς Πεντηκοστς καί δηγεται, πίσης, «ες πσαν τήνλήθειαν».
  27. Κατά τόν πόστολο Παλο, τό γιο Πνεμα χορηγε σέ πιστούς εδικά πνευματικά χαρίσματα, πως «προφητείαν», «λόγον σοφίας», «χαρίσματα αμάτων», «νεργήματα δυνάμεων», «γένη γλωσσν» κ.. (Α' Κορ. 12,4-11, 12,28-30). σοι «περιπατοσιν κατά Πνεμα» (Ρωμ. 8,1), δηλ. ζον κατά τό θέλημά Του, φέρουν τόν «καρπόν το Πνεύματος», ποος εναι «γάπη, χαρά, ερήνη, μακροθυμία, χρηστότης, γαθωσύνη, πίστις, πραότης,γκράτεια» (Γαλ. 5, 22-23).
  28. Εναι φανερό, τι τό ργο το γίου Πνεύματος δέν εναι λλο καί νεξάρτητο πό τό ργο το Χριστο. Τό γιο Πνεμα νεργοποιε σέ κάθε πιστό τήν ντικειμενικς δεδομένη πό τόν Χριστό σωτηρία.  οκειοποίση τς σωτηρίας γίνεται μέ τά Μυστήρια τς κκλησίας καί λα τά Μυστήρια τελονται μέ τήν πίκληση καί τήν πενέργεια το γίου Πνεύματος. Τό διο σχύει καί γιά τήν ερωσύνη, πού εναι εδικό «χάρισμα» το Πνεύματος, τό ποο διατηρεται καί διασφαλίζεται ντός τς κκλησίας μέ τήν ποστολική Διαδοχή τν πισκόπων. Τό ργο τοΠνεύματος περιγράφει κάλλιστα  γνωστός μνος τς κκλησίας: «Πάντα χορηγε τό Πνεμα τόγιον· βρύει προφητείας, ερέας τελειογραμμάτους σοφίαν δίδαξεν, λιες θεολόγουςνέδειξεν. λον συγκροτε τόν θεσμόν τς κκλησίας. μοούσιε καί μόθρονε, τ Πατρί καί τΥἱῷ, Παράκλητε, δόξα σοι».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου